Μετά από δεκαετίες παροχών και σπατάλης η Ελλάδα αντιμετωπίζει το  απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο, καθώς  το ΑΕΠ της είτε μειώνεται είτε παραμένει στάσιμο, ενώ  δανεικά  δεν εισρέουν πλέον –  ούτε και πρόκειται να εισρεύσουν άλλωστε.  Για όλους αυτούς τους λόγους είμαστε «καταδικασμένοι» να αυξήσουμε το ΑΕΠ δηλ. να ΠΑΡΑΞΟΥΜΕ ΠΛΟΥΤΟ. Αυτό συμβαίνει στις οικονομικές ιστορίες όλων των χωρών : κυβερνήσεις που αναδιανέμουν τον πλούτο, αντικαθίστανται από κυβερνήσεις που τον παράγουν. Και στο σημείο αυτό «αρχίζουν τα δύσκολα». 
Στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται μία περίεργη -αν μη τι άλλο- συγκυβέρνηση, αποτελούμενη  αφενός  από ανθρώπους που μεγάλωσαν θαυμάζοντας καθεστώτα -φημισμένα για την «ευημερία» των πολιτών τους- τύπου Τσαουσέσκου και Ενβέρ Χότζα και αντιμετωπίζοντας με συμπάθεια τη δράση Κουφοντίνα,  και αφετέρου από  λαϊκιστές νεοφασίστες που η προηγούμενη κοινοβουλευτική δράση τους εξαντλείτο  σε  επερωτήσεις συνομωσιολογικού χαρακτήρα. Στον αντίποδα υπάρχει αντιπολίτευση που, παρά την πληθώρα στελεχών της με σπουδές στα καλύτερα οικονομικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, αδυνατεί να απαντήσει στην απλή ερώτηση “πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009” ή να κατανοήσει ότι ο δεκαπλασιασμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και ο τριπλασιασμός του αριθμού των συνταξιούχων από το 1980 έως το 2009, δεν αποτέλεσε κοινωνική πολιτική αλλά βρόγχο στον λαιμό της  Ελλάδας για τα επόμενα 100 χρόνια. Εν ολίγοις η χώρα βρίσκεται ενώπιον ενός ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ,  ΕΚΤΟΣ ΑΝ…
…εκτός αν  με την ψήφο μας φέρουμε στην εξουσία πολιτικούς και ιδέες που δεν αντιμετωπίζουν την παραγωγή πλούτου ενοχικά και παράλληλα συνειδητοποιήσουμε πως οφείλουμε στις επόμενες γενιές να κρατήσουμε τη χώρα μας όρθια και να μην την στέψουμε Παρία της Ευρώπης, για ένα επίδομα «κακομοιριάς». Είμαστε πλέον στο σημείο χωρίς επιστροφή, όπου το επίδομα ή η σύνταξη ενός γονέα/παππού συνεχίζει να υφίσταται επειδή  καταβάλλει  φόρους και υπέρογκες εργοδοτικές εισφορές ο εγγονός που εργάζεται ως part-time για 350 ευρώ. Τα “λεφτά των άλλων”, που ενδόμυχα ελπίζαμε να διατηρήσουν το μέχρι πρότινος επίπεδο ζωής μας,  είναι οι αμοιβές  των παιδιών μας.  Και δυστυχώς παρατηρούμε ανήμποροι χώρες που μέχρι πριν 5 χρόνια αντιμετωπίζαμε υποτιμητικά ως φτωχούς γείτονες, να επιταχύνουν και να μας  προσπερνούν.  
Το διακύβευμα τα αμέσως  επόμενα χρόνια θα είναι πολύ πιο απλό – και ταυτόχρονα  αμείλικτο – απ’ ότι φανταζόμαστε: ΕΙΤΕ ΘΑ ΠΑΡΑΞΟΥΜΕ ΠΛΟΥΤΟ ΕΙΤΕ ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ!

Γιώργος Χαϊδόπουλος
Ιατρός
Μέλος της Δημιουργία,ξανά!