1)Θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε ακόμη και την εγκληματική ελαφρότητα της αριστερίστικης εμμονής σε βάρος της χώρας και των συμφερόντων της. Ευτυχώς οι “βαρουφάκειες” ασυναρτησίες ανήκουν στο παρελθόν της πολιτικής πρακτικής αυτής της κυβέρνησης.

 

2)Θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε τις ωδές στον λαϊκισμό, ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, με τις οποίες παραπλάνησαν τον ελληνικό λαό. Τόσο συναίσθηση ευθύνης είχαν τόσο έπραξαν.

 

3)Θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε τη διαπόμπευση του Παπανδρέου και όλων των υπολοίπων στελεχών της κυβέρνησής του από τα υποκινούμενα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και επρόκειτο για πογκρόμ που αποδεικνύει την πολιτική παιδεία και το πολιτικό υπόβαθρο των “δραστών”, θα οφείλαμε να διαχειριστούμε τις τραυματικές μας εμπειρίες με τον εν λόγω πολιτικό χώρο.

 

4)Θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε την ανυπαρξία κυβερνητικού έργου. Το μόνο που υπογράφεται σε κυβερνητικό επίπεδο είναι ορισμός μετακλητών συμβούλων. Φοβούνται; δεν θέλουν; περιμένουν κάτι; ποιος ξέρει …

 

5)Θα μπορούσαμε να ανεχθούμε τον πολιτικό καιροσκοπισμό και την λαγνεία στον τακτικισμό που επιδεικνύουν σε κάθε “πολιτική πρωτοβουλία” που αναλαμβάνουν (άδειες ΜΜΕ, εκλογικό σύστημα) και να εργαστούμε να προκύψει κάτι θετικό από αυτές, καταδεικνύοντας την ουσία και όχι επιδιώκοντας τη σκοπιμότητα.

 

6)Θα μπορούσαμε να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε ότι ο νέος στην ηλικία και την πολιτική Αλέξης Τσίπρας, φόρτωσε στην πατρίδα του κάποια επί πλέον δις προκειμένου στην μεν πρώτη περίοδο (της λεγόμενης περήφανης διαπραγμάτευσης) να γίνει αρεστός στον λαό, στην δε δεύτερη περίοδο (της βίαιης ενηλικίωσής του) να παραμείνει στην εξουσία, χάριν της.

 

7)Θα μπορούσαμε ακόμη και την πολιτική γελοιότητα αυτού του Καμμένου να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε

Θα μπορούσαμε πολλά να συγχωρέσουμε, να ανεχθούμε, να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε, να υπομείνουμε.

Δεν πρόκειται όμως και δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε, να ανεχθούμε να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε και να υπομείνουμε, τη συνειδητή προστασία του καραμανλικού παρακράτους. Τέτοιο δίχτυ προστασίας ούτε ο Ρουσόπουλος δεν είχε καταφέρει να υφάνει το 2004-2008.

Τέτοιος εναγκαλισμός με τα πρόσωπα της καραμανλικής εμπιστοσύνης δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εκ λόγων συμπαθείας.

 

Αν στον έρωτα με τον Καμμένο μπορεί να δικαιολογηθεί ένας λευκός γάμος χάριν της νομής της εξουσίας, την αδελφοσύνη με το καραμανλικό σύστημα εξουσίας τι μπορεί να δικαιολογήσει; Εμείς προχωρήσαμε στη δημιουργία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών γιατί ξέραμε ότι πλέον δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με εκπτώσεις. Δεν αντέχει η χώρα πολιτικούς εκπτώσεων. Πόσο περισσότερο να συμβιβαστούμε σε αντιδραστικά συστήματα ελέγχου των εξουσιών που θέριεψαν την περίοδο του καραμανλισμού και του ρουσσοπουλισμού. Κατανοητά νομίζω τα παραπάνω …