Όπως πλέον καταγράφεται διεθνώς, Εάν τελικά επιλεγόταν η λογικότερη λύση, η έξοδος δηλαδή της Γερμανίας από το κοινό νόμισμα, το ευρώ θα υποτιμούνταν σε μεγάλο βαθμό – με αποτέλεσμα να αυξηθούν τόσο οι εξαγωγές, όσο και η ανταγωνιστικότητα των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης.

Παράλληλα, τα πραγματικά χρέη θα περιορίζονταν σημαντικά, λόγω της υποτίμησης, χωρίς να υπάρχει ανάγκη συνέχισης της εξαντλητικής πολιτικής λιτότητας.

Από την άλλη πλευρά, επειδή η ΕΚΤ θα ανήκε πλέον στη νέα αυτή Ευρωζώνη, το ρίσκο της μη πληρωμής των ομολόγων εκ μέρους των κρατών-μελών θα ήταν μηδενικό – αφού ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να τυπωθεί νέο χρήμα, όπου επί πλέον ο πληθωρισμός που θα προκαλούσε θα μείωνε ακόμη περισσότερο τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά.

Εκτός αυτού, το κόστος δανεισμού (επιτόκια ομολόγων) θα διατηρούταν σε φυσιολογικά επίπεδα, όπως συμβαίνει σε άλλες ανάλογα χρεωμένες χώρες, οι οποίες όμως έχουν δικές τους κεντρικές τράπεζες, με πλήρεις αρμοδιότητες (Μ. Βρετανία, Ιαπωνία κλπ.).

Φυσικά η Γερμανία ή όποια άλλη χώρα την ακολουθούσε στην πόρτα της εξόδου (Φιλανδία κλπ.), θα κατέγραφε μεγάλες ζημίες – επειδή τόσο οι απαιτήσεις, όσο και οι επενδύσεις της στο νέο, υποτιμημένο ευρώ, θα έχαναν μεγάλο μέρος της πραγματικής τους αξίας.

Παράλληλα, ο ανταγωνισμός των υπολοίπων χωρών που θα παρέμεναν στην Ευρωζώνη, θα της δημιουργούσε τεράστια προβλήματα – με αποτέλεσμα να μειωθούν οι εξαγωγές της, να πάψει να είναι πλεονασματική, να καταρρεύσει το ΑΕΠ κλπ.

Την ίδια στιγμή, η Γερμανία θα ήταν υποχρεωμένη να βοηθήσει το ευρώ, έτσι ώστε να μην υποτιμηθεί πάρα πολύ, για να περιορίσει τις ζημίες από τις απαιτήσεις της.

Αντίθετα λοιπόν με τυχόν έξοδο της Ελλάδας (πόσο μάλλον της Ισπανίας ή/και της Ιταλίας), η οποία θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στην Ευρώπη και στον πλανήτη, η έξοδος της Γερμανίας θα ήταν πάρα πολύ θετική για όλους – με εξαίρεση φυσικά την ίδια.

Η στρεβλή εικόνα της Ελλάδας

Το συνολικό έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ελλάδας, της Ισπανίας και των Η.Π.Α. φαίνεται πως θα είναι της τάξης του 9% (8-10%) για το 2012 – περίπου το ίδιο δηλαδή.

Σε απόλυτα μεγέθη όμως αυτό το «περίπου ίδιο» έλλειμμα μεταφράζεται σε 25 δις $, σε 150 δις $ και σε 1,5 τρις $ κατά σειρά, για τις παραπάνω χώρες – εκ των οποίων στην Ισπανία θα απαιτηθεί ακόμη ένα ποσόν της τάξης

των 300 δις € για τη διάσωση των τραπεζών της (η μη διάσωση των οποίων θα ήταν θανατηφόρα για τις τράπεζες της Γαλλίας – κάπως λιγότερο για τις Γερμανικές).

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ανάγκες ανάλογης χρηματοδότησης από τις αγορές – επί πλέον των αναγκών χρηματοδότησης των ληξιπρόθεσμων ομολόγων δημοσίου.

Με κριτήριο τα παραπάνω, καθώς επίσης το τεράστιο τραπεζικό πρόβλημα της ΕΕ (οι Ισολογισμοί των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι της τάξης των 30 τρις $, έναντι περίπου 17 τρις $ των τραπεζών των Η.Π.Α.), ποιος μπορεί να πιστέψει ότι, η Ελλάδα είναι η χώρα που απειλεί την Ευρωζώνη και τον πλανήτη;

Ποιος δεν βλέπει ολοκάθαρα πως απλά χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, για τη κάλυψη των προβλημάτων της Δύσης και για την επιβολή της δικτατορίας της ελίτ;

Τέλος, ποιος μπορεί να πεισθεί ότι το μέλλον της Ελλάδας εξαρτάται από την έκθεση της Τρόικας , η οποία δεν πρόκειται να εγκρίνει καμία δόση, εάν δεν εξασφαλιστεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων από τους εντολοδόχους της;

Πηγή: RAMNOUSIA