Τόσα χρόνια ζω σ αυτήν την πόλη, (με μια διακοπή 61-74).

Η Ξάνθη της πρώτης περιόδου, ένα σερνάμενο βαλκανικό χωριό, μιας μεταπεριόδου ανάπτυξης, που χάρις στον καπνό είχε δημιουργήσει τους κλασσικούς ταξικούς διαχωρισμούς. Μια αστική τάξη ακμάζουσα και αριστοκρατική, φτιασιδωμένη με ευρωπαϊκή πούδρα πάνω στο μελαχρινό της δέρμα, ακκιζόμενη, αφήνοντας το πολεοδομικό της αποτύπωμα, που σήμερα-ανακατεμένο με το ανατολικό υπόβαθρο της πόλης-το ονομάζουμε “παλιά Ξάνθη”.

Και από την άλλη η μάζα των καπνεργατών, όχι τόσο επαναστατική-ίσως λόγω και της ανάμειξης  του μειονοτικού στοιχείου που δεν διακρίνεται σ αυτόν τον τομέα-έδωσε τους αγώνες της στα πλαίσια μιας αριστεράς, ως θρησκευτικής σέχτας περισσότερο κατανοητής, παρά ως πολιτικό μόρφωμα. Οι άνθρωποι διέγραψαν ηρωική πορεία, αναγκάστηκαν πολλοί απ αυτούς σε υπερορία και άλλοι στην εσωτερική ξενιτιά. Το τέλος της δεκαετίας του 50 και οι αρχές  του 60 ήταν οι χρονικές περίοδοι της μεγάλης φυγής.

Το 1974 την βρήκε σαστισμένη και απορούσα, χωρίς σχέδιο και χωρίς μέριμνα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές που έρχονταν με χλαπαταγή. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στους “πειρασμούς” και παραδόθηκε αμαχητί. Ευτυχώς όχι ολόκληρη. Κράτησε σχεδόν ανέπαφο ότι “πολυτιμώτερον είχε”, παρ όλους τους επίδοξους βιαστές. Το παλιό της κομμάτι που σήμερα έχει μετατραπεί σε μήλον της έριδος, καρπός που πρέπει επί τέλους να αποδώσει τους δικούς του, ως οφείλει σε μια διαδικασία διαρκούς εξέλιξης. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι με στερεότυπα προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις. Να δούμε τι θα πει και η ζωή.

Η Ξάνθη όμως είναι μια όμορφη πόλη, παρ όλα αυτά. Οσο και αν γκρινιάζουμε μερικές φορές. Οσο και αν η σαραντάχρονη αδιάφορη, χωρίς φαντασία, διεκπεραιωτική και ζορισμένη μέσα στους κομματικούς κορσέδες της  , δημοτική αρχή, δεν επέτρεψε βελτιώσεις και σημαντικές αλλαγές που ήταν-και είναι- αναγκαίες. Είτε στο διοικητικό καθαρά επίπεδο. Στην διευκόλυνση δηλ, των συναλλαγών των πολιτών μαζί της, είτε στο επίπεδο της διαβίωσης των ανθρώπων, ξεκινώντας απ αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη (γέροντες, ΑμΕΑ, παιδιά). Την έχει μετατρέψει σε μια πόλη που κυριαρχεί το αυτοκίνητο, η πολεοδομική ανακατωσούρα, η έλλειψη σεβασμού σε κάθε τι δημόσιο, η βρωμιά, που σε συνδυασμό με τον καθωσπρεπισμό, δίνει ένα γελοίο αποτέλεσμα.

Είναι καιρός να αλλάξουν όλα αυτά. Με μια καθυστέρηση. Σε δύσκολες συνθήκες. Με την κρίση πάνω από το κεφάλι μας και με συμπολίτες που δυσκολεύονται. Ολα αυτά πρέπει να γίνουν φροντίδα του Δήμου. Πολλή και δύσκολη δουλειά.

Αλλά εδώ ζούμε. Εδώ πρέπει να ζήσουμε. Είναι ωραίος ο τόπος μας. Ας τον αγαπήσουμε πραγματικά. Η διάρκεια του αρραβώνα (και του στρίβειν δι αυτού) τελείωσε. Είναι καιρός κάποιος να το πάρει το κορίτσι. Ας το φροντίσουμε όλοι μας, ως συνεπείς και με σεβασμό στις παραδόσεις, κουμπάροι