«Τι εννοείς θα πας στη Δήλο; Γίνεται να μείνεις εκεί;». Όχι. «Τότε;». Θα μείνω στη Μύκονο. «Άρα στη Μύκονο θα πας». Όχι, στη Δήλο. «Και γιατί δεν γίνεται να μείνεις εκεί;».

Γιατί είναι αρχαιολογικός χώρος. «Κι η Ολυμπία αρχαιολογικός χώρος είναι, αλλά μια χαρά μένεις εκεί». Σε διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων, αυτόν τον διάλογο πρέπει να τον έκανα περί τις δέκα φορές. Όσο γρηγορότερα έδινα τις προκάτ πλέον απαντήσεις –«γιατί προστατεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού», «γιατί δεν έχει μόνιμο πληθυσμό», «γιατί οι αρχαιοκάπηλοι την έχουν καταληστέψει»– τόσο πιο άδικες μου φαίνονταν.

Όχι γιατί δεν βρίσκω σωστό το καθεστώς προστασίας, ή γιατί θεωρώ λογικό το γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυρούς –που ακόμη δεν έχουν αποκαλυφθεί στο σύνολό τους– έδαφος του νησιού να σκαφτεί για να σηκώσει στις πλάτες του τουριστικά resorts. Αλλά γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, την αρχαιοκαπηλία δεν την εξασκούν άνθρωποι που θα φοβηθούν την πινακίδα «απαγορεύεται ο ελλιμενισμός σκαφών εκτός των ωρών λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου».

Γιατί η εικόνα της εγκατάλειψης που παρουσιάζουν οι ούτως ή άλλως στοιχειώδεις υποδομές του νησιού δεν συνάδει με τις πανηγυρικές μαρμάρινες επιγραφές που φέρουν το logo της Unesco. Και, κυρίως, γιατί η ομορφιά του τόπου, που ψιθυρίζει μια Ιστορία χιλιετιών στο αυτί του επισκέπτη, θα μπορούσε να αναδειχθεί πολύ περισσότερο, και πολύ καλύτερα, αν έβγαινε από το αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς ταλαιπωρίας στο οποίο την έχουν υποβάλλει οι νόμοι που θέλουν να την προστατεύσουν.

Όχι γιατί δεν βρίσκω σωστό το καθεστώς προστασίας, ή γιατί θεωρώ λογικό το γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυρούς –που ακόμη δεν έχουν αποκαλυφθεί στο σύνολό τους– έδαφος του νησιού να σκαφτεί για να σηκώσει στις πλάτες του τουριστικά resorts. Αλλά γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, την αρχαιοκαπηλία δεν την εξασκούν άνθρωποι που θα φοβηθούν την πινακίδα «απαγορεύεται ο ελλιμενισμός σκαφών εκτός των ωρών λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου».

Γιατί η εικόνα της εγκατάλειψης που παρουσιάζουν οι ούτως ή άλλως στοιχειώδεις υποδομές του νησιού δεν συνάδει με τις πανηγυρικές μαρμάρινες επιγραφές που φέρουν το logo της Unesco. Και, κυρίως, γιατί η ομορφιά του τόπου, που ψιθυρίζει μια Ιστορία χιλιετιών στο αυτί του επισκέπτη, θα μπορούσε να αναδειχθεί πολύ περισσότερο, και πολύ καλύτερα, αν έβγαινε από το αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς ταλαιπωρίας στο οποίο την έχουν υποβάλλει οι νόμοι που θέλουν να την προστατεύσουν.

Όχι γιατί δεν βρίσκω σωστό το καθεστώς προστασίας, ή γιατί θεωρώ λογικό το γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυρούς –που ακόμη δεν έχουν αποκαλυφθεί στο σύνολό τους– έδαφος του νησιού να σκαφτεί για να σηκώσει στις πλάτες του τουριστικά resorts. Αλλά γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, την αρχαιοκαπηλία δεν την εξασκούν άνθρωποι που θα φοβηθούν την πινακίδα «απαγορεύεται ο ελλιμενισμός σκαφών εκτός των ωρών λειτουργίας του αρχαιολογικού χώρου».

Γιατί η εικόνα της εγκατάλειψης που παρουσιάζουν οι ούτως ή άλλως στοιχειώδεις υποδομές του νησιού δεν συνάδει με τις πανηγυρικές μαρμάρινες επιγραφές που φέρουν το logo της Unesco. Και, κυρίως, γιατί η ομορφιά του τόπου, που ψιθυρίζει μια Ιστορία χιλιετιών στο αυτί του επισκέπτη, θα μπορούσε να αναδειχθεί πολύ περισσότερο, και πολύ καλύτερα, αν έβγαινε από το αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς ταλαιπωρίας στο οποίο την έχουν υποβάλλει οι νόμοι που θέλουν να την προστατεύσουν.

http://www.in2life.gr