«Μην γελιέσαι από την θάλασσα. Δεν είναι η Μεσόγειος αυτή που βλέπεις, είναι ο Ατλαντικός. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά; Ότι ο ωκεανός είναι πολύ περισσότερο συννεφιασμένος, βαρύς και γκρίζος σε σχέση με τη θάλασσα.

Γι’ αυτό οι Πορτογάλοι δεν είναι τόσο αλέγροι όσο οι υπόλοιποι μεσογειακοί λαοί. Γι’ αυτό και η μουσική τους είναι θλιμμένη» μου είχε πει μια Πορτογαλίδα που απαρνήθηκε τη Λισσαβώνα για να διδάξει τη γλώσσα της στους Αθηναίους. Το γεγονός πως δεν είναι μια κλασική θαλασσινή πρωτεύουσα η Λισσαβώνα το παρατηρείς με την πρώτη ματιά. Γκρίζα και θλιμμένη, όμως, αποκλείεται να σου φανεί.

Δυτικοευρωπαϊκή στην εμφάνιση και τον τρόπο ζωής, μεσογειακή στην ψυχή, με μια αύρα γλυκιάς μελαγχολίας όταν ο Ατλαντικός συννεφιάζει, παραδοσιακή και μοντέρνα ταυτόχρονα, χρωματιστή και χαλαρή, όμορφη με τον ανεπιτήδευτο εκείνο τρόπο που προσθέτει έξτρα πόντους στην ομορφιά.

Η πορτογαλική πρωτεύουσα είναι κτισμένη σε επτά λόφους, ακριβώς στο σημείο όπου ο Ταγός χύνεται στον Ατλαντικό. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: αφενός, πολλές θαυμάσιες –πλην κουραστικές– ανηφοροκατηφόρες με απαράμιλλη θέα. Αφετέρου, πολλά ιστορικά μεγαλεία από εκείνα που σύμφωνα με την παράδοση απολαμβάνουν οι επττάλοφες πόλεις. Μάρτυρές τους, τα art deco αρχιτεκτονικά στολίδια του κέντρου της πόλης, και η γιγάντια αψίδα του θριάμβου ακριβώς στο σημείο όπου χτυπά η καρδιά της.

Βόλτες για ταξιδιώτες
Απ’ όλες τις δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Λισσαβώνα ενδείκνυται λιγότερο για τον κλασικό «τουρίστα», που βολτάρει με τον ταξιδιωτικό οδηγό ανά χείρας. Όχι γιατί δεν έχει πολλά να δεις, αλλά –τουναντίον– διότι αντί για μουσεία-κολοσσούς έχει γειτονιές, αντί για αξιοθέατα γύρω από τα οποία να αναπτύσσονται εμποροπανηγύρεις έχει όμορφες γωνιές στις οποίες ζουν οι κάτοικοι και βολτάρουν οι επισκέπτες της και αντί για τη γνωστή λίστα με τα top-10 “must see’s” έχει άπειρες διαδρομές για να συντάξετε τη δική σας.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από τον σεισμό του 1775. Στην ανοικοδόμηση που έγινε τότε οφείλει η Λισσαβώνα το χρώμα της και τα υπέροχα κτίρια που δεν συγκαταλέγονται στα προαναφερθέντα αρχιτεκτονικά highlights. Ίσως σε αυτήν να οφείλεται και το γεγονός πως δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη γειτονιά που να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, ως ομορφότερη, κεντρικότερη ή πιο «τουριστική».

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ουσία της Λισσαβώνας βρίσκεται στις βόλτες της –κι αν θέλετε να την γνωρίσετε πραγματικά, θα χρειαστεί να περπατήσετε αρκετά. Εξοπλιστείτε με αθλητικά παπούτσια, και περπατήστε στα υπέροχα ψηφιδωτά πεζοδρόμιά της, κοντοστεκόμενοι κάθε λίγο για να θαυμάσετε μια ακόμα εντυπωσιακά ψηφιδωτή πρόσοψη κάποιου κτιρίου, εξερευνήστε τα λιθόστρωτα δρομάκια της, σκαρφαλώστε τους γραφικούς λόφους. Οι πιο… τεμπέληδες εξ ημών θα προτιμήσουν τη λύση του γοητευτικά ρουστίκ κίτρινου τραμ για την ανάβαση σε αυτούς –μπορείτε πάντα να τους θαυμάσετε σε slow motion κατεβαίνοντας.

Τα highlights της διαδρομής
Bairro Alto: Δαιδαλώδη λιθόκτιστα σοκάκια, καλόγουστα μπαράκια, cosy café και μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης συνθέτουν την περιοχή του Bairro Alto. Από τα αγαπημένα μας spots, είναι το θρυλικό Café a Brasileira στο 120 της Rua Garett, όπου… εδώ και χρόνια έχει πιάσει το δικό του τραπεζάκι –πλέον με την μορφή αγάλματος– ο Πορτογάλος πεζογράφος και ποιητής Φερνάντο Πεσόα να παίρνει πρόγευμα. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και ο μάλλον άσχημος πύργος της Santa Justa. Κατασκευασμένος από τον αρχιτέκτονα του Πύργου του Άιφελ, προσφέρει υπέροχη θέα στην πόλη από το μικρό café στην κορυφή του (αν δεν φοβηθείτε τον παμπάλαιο ανελκυστήρα που σας ανεβάζει εκεί).

Belem: Στη νότια πλευρά της πόλης, η γειτονιά με τα παραθαλάσσια δρομάκια είναι μια από τις δημοφιλέστερες της πόλης. Φιλοξενεί ενδιαφέροντα μνημεία, όπως το ιστορικού ενδιαφέροντος Μοναστήρι των Ιερωνύμων στην Placa do Imperio που κατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Manuel για την επιστροφή του Βάσκο Ντα Γκάμα στην Πορτογαλία.

Alfama: Αέρας… ανατολής φυσά στη γειτονιά που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη από την εποχή της αραβικής κυριαρχίας. Στενά σοκάκια, αραβικά μαγαζιά, χρώματα και μυρωδιές συνθέτουν μια συνοικία που, αν δεν βρισκόταν στη Λισσαβώνα, θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στο Μαρόκο. Πολύ κοντά στην Alfama, αξίζει να επισκεφθείτε το κάστρο του Αγίου Γεωργίου που δεσπόζει πάνω από το κέντρο της πόλης.
του Ιάσωνα Τάπα

http://www.in2life.gr/