Μετά από ένα « θερμό » καλοκαίρι ακολούθησε ένα «θλιβερό» φθινόπωρο. Τέλος εποχής, βαδίζουμε προς το χειμώνα.

Τέλος εποχής και ο κύκλος υποβάθμισης των σταθερών εκείνων αξιών και δεδομένων που ως τώρα υποστήριζαν την καθημερινότητα μας καταρρέουν. Αφού προηγούμενα δοκιμάσθηκαν με τον χειρότερο τρόπο οι πολιτιστικές, ιστορικές, εθνικές και ηθικές μας αξίες. Αμήχανοι αναρωτιόμαστε αν όλα αυτά που μας βρίσκουν αναπάντεχα οφείλονται σε λάθη δικά μας η σε άλλους παράγοντες έξω από τη χώρα μας, που για εξυπηρέτηση δικών τους συμφερόντων κινδυνεύουμε να μας οδηγήσουν σε καθεστώς εξάρτησης και ομηρίας.

Παρόλη την επίθεση που δεχόμαστε, το μορφωτικό επίπεδο του Έλληνα σήμερα είναι αρκετά υψηλό για να μπορεί να διαχειριστεί και αυτή την κρίση. Εξάλλου διαθέτει ένα σημαντικό φρούριο συλλογικότητας και κοινωνικού ιστού, την Ορθοδοξία. Ο ορθόδοξος ιστός αποτελεί για την Ελλάδα, ιδιαίτερα σήμερα, το θεμέλιο, το συνεκτικό ιστό αποτροπής της ολοκληρωτικής άλωσης μας. Γι’ αυτό και δέχεται η εκκλησία τις πιο άγριες επιθέσεις. Ταυτόχρονα η στοχευμένη προσπάθεια για αποδυνάμωση της εκκλησίας οδηγεί στην υπονόμευση της και της αφαιρεί τις δυνατότητες να αντισταθεί στη λαίλαπα της εποχής. Απορία προκαλεί η υποκριτική συμπεριφορά αυτών που ουρλιάζουν σήμερα εναντίον της Μονής Βατοπεδίου αλλά χαρίζουν σε πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ, αμνησία. Ατιμωρησία για όλους αυτούς που θησαύρισαν στην πλάτη μας και συνεχίζουν να θησαυρίζουν και από το υστέρημα μας.

Τέλος εποχής. Η καθημερινότητα μας αλλάζει ραγδαία, μόνος ακρογωνιαίος λίθος η παράδοση μας, με τις αγιασμένες μορφές της που καθοδήγησαν το λαό σε ώρες δύσκολες, με τους απλούς ανθρώπους που ηρωικά αντιτάχθηκαν σε όλους όσους επιβουλεύτηκαν ότι ελληνικό.

Τέλος εποχής και αρχή νέας εποχής. Αναθεώρηση σε αρχές και αξίες, σε πρόσωπα που βάλαμε ψηλά, αλλά σφάλαμε. Τώρα καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως το δικό μας προσωπικό συμφέρον, η δική μας ευημερία είναι στενά δεμένη με το καλό και την ευημερία της πατρίδας μας. Όμως η καλή πορεία ενός καλού σκαριού, χρειάζεται και άξια χέρια στο τιμόνι, χρειάζεται και ορθή γραμμή πλεύσης. Άμεση αλλαγή πλεύσης να αποφύγουμε τους σκοπέλους της ύφεσης. Άμεση αλλαγή πλεύσης να βάλλουν πλάτη και οι «έχοντες και κατέχοντες» που τόσο ωφελήθηκαν. Μισθωτοί, συνταξιούχοι και μικρομεσαίοι επαγγελματίες δεν αντέχουν άλλο, οδηγήθηκαν στην πείνα και στην εξαθλίωση. Λύσεις και δράσεις για ανάπτυξη έχει ανάγκη ο τόπος. Τις ξέρουμε όλοι, γιατί άραγε δεν εφαρμόζονται. Δεν μπορεί στη γειτονική Βουλγαρία να ανοίγεις την όποια επιχείρηση άμεσα και στην ανεπτυγμένη Ελλάδα να ιδρώνεις για χρόνια. Δεν μπορεί ένας νέος άνθρωπος να προσπαθεί να ξεκινήσει μια οικονομική δραστηριότητα αλλά όταν δεν διαθέτει τις « κατάλληλες διασυνδέσεις » να βρίσκει μπροστά του μόνο τείχους και πόρτες κλειστές. Δεν μπορεί να οδηγείται σε συρρίκνωση κάθε κατασκευαστική, αγροτική και αναπτυξιακή δραστηριότητα δημιουργώντας ταυτόχρονα μια τεράστια ατέλειωτη στρατιά ανέργων. Δημιουργώντας τελικά ύφεση στην αγορά με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εμπόριο και τις μικρές επιχειρήσεις. Δεν μπορεί να οδηγείται σε ξεκλήρισμα ένας ολόκληρος λαός.

Τέλος εποχής και αρχή μιας άλλης, με αλλαγή πορείας. Με ανθρώπους στο τιμόνι που αγαπούν την πατρίδα, που βάζουν το γενικό καλό πάνω από την τσέπη τους και πάνω από τους προσωπικούς τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Προφητικά προβάλουν τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη: « Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα το παραδεχθούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; ».

Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε τη μοίρα που μας αξίζει.

Γεωργία Ανδρέου Μιχαηλίδη