Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων δύο χρόνων αλλάζουν δραματικά αντιλήψεις, νοοτροπίες και σε τελική ανάλυση τον τρόπο ζωής και σκέψης όλων μας.

Κατά την άποψή μου ζούμε μία καμπή ανάλογη με αυτές του 1922, 1944, 1967. Οι τόσο διαφορετικές εκείνες εποχές έχουν ένα θεμελιακά κοινό στοιχείο με τη σημερινή, ριζικά διαφορετική συγκυρία: Το κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο κατέρρεε μέσα από τις αντιφάσεις του, το λαϊκό κίνημα θέριευε και η πολιτική πρωτοπορία που το εξέφραζε( ανεξάρτητα αν ήταν αριστερή ή αστική) αναδυόταν σφριγηλή και προπάντων άφθαρτη. Τότε η αριστερά επικαλούνταν το λαό, ο οποίος ως παράκλητος θα αχρήστευε τις δυνάμεις του κακού( βασιλόδουλους προδότες τους λέγαν το 22, αγγλόδουλους προδότες το 44, αμερικανόδουλους το 67). Το ιδεολόγημα του παράκλητου λαού που θα νικούσε τις δυνάμεις αυτές δοκιμάστηκε με οδυνηρές ήττες ,εκφρασμένες διαφορετικά, αλλά πάντα οδυνηρά

Σε συνθήκες χρηματιστηριακού καπιταλισμού και συνακόλουθης ασφυκτικής και μάλιστα θεσμοθετημένης εξάρτησης τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα και προπάντων αγεωγράφητα. Ο παράκλητος λαός δεν υπάρχει πια, τον νόθευσε ο μεταπολιτευτικός ανελκυστήρας που τον ανεβίβασε στα θολά ρετιρέ του μικροαστικού παρασιτισμού. Το μεταπολιτευτικό δικομματικό σύστημα εξουσίας σπεκουλάροντας στην υπερκατανάλωση και στον τεχνητό ευδαιμονισμό, μετάλλαξαν κάποιους εργαζόμενους, σε κακομαθημένους μικροαστούς. Ο σύγχρονος νεοέλληνας διαπαιδαγωγήθηκε και έζησε με το όραμα της κοινωνικής ανόδου, την οποία προσέφερε αφειδώς ο δικομματισμός μέσα από πελατειακές σχέσεις που διαμόρφωναν και σχέσεις διαπλοκής και διαφθοράς με δανεικά λεφτά. Να γιατί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απέκτησαν ισχυρή κοινωνική βάση.  

Έτσι λοιπόν αυτός ο λαός έχει υποστεί μία κοινωνικοπολιτική, ιδεολογική αλλά και συνειδησιακή μετάλλαξη. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης έμαθε να ζει με συνθήματα και ιδεολογήματα και όχι με αρχές και αξίες. Αυτή νομίζω είναι και η ουσία της κρίσης, η οποία ακριβώς για αυτόν το λόγο είναι βαθιά ηθική-πολιτισμική.

Πώς μπορεί να ξεμπερδευτεί αυτό το μπερδεμένο κουβάρι; Νομίζω μόνο αν η αριστερά συγκλίνει στην προώθηση λαϊκού κινήματος όχι διεκδικητικού απλώς απέναντι στην κρατική εξουσία αλλά δυναμικά εξυγιαντικού, με εντελώς συγκεκριμένες στοχεύσεις, που θα διαρρηγνύει νοοτροπίες και θα συντελεί ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Παράδειγμα: κινητοποιήσεις με διεκδίκηση να κυρωθεί από την Βουλή και να εφαρμοστεί η συμφωνία μας με τους Ελβετούς για άνοιγμα λογαριασμών Ελλήνων. Εννοώ διεκδικήσεις που χτυπούν την ουσία του προβλήματος: πλήττουν ευθέως τα λαμόγια, συσπειρώνοντας τις λαϊκές δυνάμεις προς ένα αίτημα κοινωνικής δικαιοσύνης επομένως λειτουργούν εξυγιαντικά.

Η ένστασή μου με την Αριστερά- εννοώ όλη την αριστερά: διαιωνίζει τον διεκδικητικό της ρόλο, αγνοώντας την παραγωγική βάση. Κόλλησε στο μοίρασμα της πίτας χωρίς να νοιαστεί ποτέ για το μεγάλωμα της πίτας. Αυτό το δαιμονοποίησε, διότι ήταν και παραμένει μονοπώλιο των “κακών καπιταλιστών”. Και όταν η πίτα μεγάλωνε με δανεικά και η συσσώρευση χρεών διογκωνόταν η αριστερά πίεζε για περισσότερες παροχές, άρα για περισσότερα χρέη. Θυμάστε την προεκλογική θέση του Τσίπρα το 2009, όταν απαιτούσε τον διορισμό 100.000 υπαλλήλων; Κανείς από την αριστερά δεν εξανέστη…

   Δεύτερη ένσταση: Η Αριστερά δεν διέβλεψε με την απαιτούμενη καθαρότητα την μετάλλαξη της νεοελληνικής κοινωνίας και αφέθηκε να κανακεύει τον λαό αυταπατώμενη ότι παραμένει παράκλητος. Δεν διείδε αδιέξοδα ή τουλάχιστον δεν τα πρόβαλλε με σαφήνεια, δεν προσπάθησε να δει τα προβλήματα πιο συγκεκριμένα, πιο χειροπιαστά ακόμη και πιο τεχνοκρατικά, διατηρώντας την κοινωνική της ευαισθησία. Παράδειγμα: Και η Αριστερά πλειοδότησε στον πόλεμο κατά του Γιαννίτση, όταν αποπειράθηκε πριν 10 χρόνια να βάλει σε μια τάξη το Ασφαλιστικό καταθέτοντας επεξεργασμένα, συγκεκριμένα, με αλγοριθμική ακολουθία μέτρα. Το τονίζω αυτό γιατί αν λείπει κάτι από το πολιτικό μας σύστημα, είναι η επεξεργασία συγκεκριμένων, αναλυτικά επεξεργασμένων, βασανιστικά σταθμισμένων προτάσεων-λύσεων. Απόδειξη ότι όποιος αναδεικνύεται στην κυβέρνηση, είναι σαν να έρχεται από άλλο γαλαξία και όλα τα μέτρα που είχε διατυπώσει στο πρόγραμμά του αποδεικνύονται απλώς συνθηματολογία-ευχολόγια εκτός τόπου και χρόνου.

Η Αριστερά πάσχει σε αυτόν τον τομέα. Δεν έχω δει καμία επεξεργασία π.χ για το φορολογικό. Μιλώ για επεξεργασία βάθους που έχει διερευνήσει βασανιστικά( μέσα από τους εμπλεκόμενους φορείς, ειδικούς κτλ) όλο το περίπλοκο πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελείται η φοροδιαφυγή ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει ρεαλιστικά με συγκεκριμένη πρόταση για να ενθαρρύνει την φοροδοτική κουλτούρα. Κατ’ανάλογο τρόπο, δεν έχω δει καμιά προωθημένη επεξεργασία για τον τραγέλαφο της δημόσιας διοίκησης. Αυτή η επεξεργασία λύσεων- προτάσεων δεν είναι προϊόν ανάθεσης σε μία επιτροπή που καλείται- συνήθως προεκλογικά- να προτείνει μέτρα και να διαμορφώσει το προεκλογικό πρόγραμμα. Είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας οργανωμένης διερεύνησης στην οποία εμπλέκονται πολλοί από πολλούς διαφορετικούς θεσμικούς και μη χώρους.

Πρωτίστως όμως, είναι αναγκαίο η αριστερά να συμβάλλει στην επεξεργασία ενός εθνικού σχεδίου για την ανάπτυξη της χώρας με έμφαση σε τομείς της οικονομίας όπως π.χ αγροτική οικονομία, ναυτιλία, τουρισμός, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που μπορούν να καταστήσουν ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία και να αυξήσουν το ΑΕΠ της χώρας. Ακόμη χρειάζεται να συμβάλλει σε διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος ώστε οι λειτουργίες του να γίνουν αποτελεσματικές και να γίνεται ανακατανομή των πόρων από την ευνοημένη κρατική πελατεία προς τον κόσμο της παραγωγής και τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Και βέβαια όλα αυτά με την βασική θέση ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ γιατί η επιστροφή στην δραχμή σημαίνει καταστροφή. Αν η Δημοκρατική Αριστερά κάνει τέτοιες οργανωμένες αναλυτικές διεξοδικές επεξεργασίες, ίσως κάτι θετικό να προκύψει.

Και βέβαια, θα πρέπει αυτές οι επεξεργασμένες προτάσεις να αποτελέσουν τον κορμό των όποιων προγραμματικών συμφωνιών. Η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να δικαιώσει τις προσδοκίες των δυνάμει ψηφοφόρων της αν στήσει επιτέλους την πολιτική στα πόδια της: Από στίβο δημαγωγικής αντιδικίας φασουλήδων και σαλτιμπάγκων πολιτικάντηδων που δίνουν παραστάσεις επικοινωνιακής ταχυδακτυλουργίας, να καθαρίσει το σκηνικό καθιστώντας το στίβο στόχευσης της καρδιάς των διαιωνιζόμενων προβλημάτων μας: Εννοώ μια πολιτική που θα ρίξει συντριπτικά το βάρος στη αναζήτηση και προώθηση στην πράξη συγκεκριμένων, επεξεργασμένων λύσεων. Εν τέλει, μιλώ για μια πολιτική που δεν θα ρητορεύει μόνο για να μεταθέτει τα προβλήματα αλλά μια πολιτική που προπάντων θα δρα…