Σε έναν πόλεμο, όπως αυτό που βιώνουμε εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια στη χώρα μας, πάντα θα υπάρχουν τα θύματα (δηλαδή ο λαός), οι θύτες (δηλαδή αυτοί που μας πολεμούν) αλλά και όσοι θελημένα ή άθελά τους προκάλεσαν ή άφησαν περιθώρια για να ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος (δηλαδή εν προκειμένω η πολιτική εξουσία).

Δεν θα μπώ στη λογική να μιλήσω για υποδούλωση της χώρας, γιατί αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, απλά το ανεχόμασταν πολύ απλά λόγω του ότι κυκλοφορούσε κάτι και στις τσέπες μας…

Δεν θα μπω επίσης στη λογική να πω ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο, μιας και σίγουρα όλοι έχουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.

Δεν μπορώ όμως να μην δεν στηλιτεύσω τη λογική που υπάρχει τελευταία ανάμεσα σε όλους αυτούς που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και πρόκλησης του πολέμου που υφίσταται η χώρα.

Και αναφέρομαι σε πρώην και νύν βουλευτές, αναφέρομαι σε πρώην και νυν δημάρχους, αναφέρομαι σε πρώην και νύν νομάρχες και περιφερειάρχες, που έχουν κρυφτεί στο καβούκι τους, στις δουλίτσες τους και στα γραφεία τους, κάνοντας κριτική εκ του ασφαλούς «για το ποιος φταίει», για το «ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης» και τα λοιπά, και τα λοιπά…

Αν αυτό δεν λέγεται έλλειψη πολιτικής ευθιξίας, τότε τι λέγεται;

Είναι δυνατόν, σήμερα, εν έτη 2012 και εν εξελίξει του χειρότερου οικονομικού πολέμου και ξεπλύματος οικονομικών συμφερόντων της Ευρώπης, κάποιοι να μιλούν, να έχουν το θράσος να κάνουν «απολογισμό» δια επιθέσεως, για να ξεκαθαρίσουν τα προσωπικά τους, ψυχολογικά και κομματικά απωθημένα;

Είναι δυνατόν σήμερα, εν μέσω μιας κοινωνικής καταστροφής και κορυφαίων μεταλλαγών, κάποιοι να κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, ζητώντας και τα ρέστα από το λαό και απ’ όσους απέμειναν στο προσκήνιο, διεκδικώντας παράλληλα και ρόλο στη μετακαταστροφική εποχή της χώρας;

Πόσο ακόμα ΔΟΣΥΛΟΓΟΙ θα γίνουμε στην ίδια μας τη χώρα, τον τόπο και τον εαυτό;

Επιτέλους, λίγη ευθιξία δεν βλάπτει.

Επιτέλους ας σκύψει ο καθένας στο πρόβλημα και ας βάλει στήθος μπροστά από το να στέλνει e-mail και επιστολές ή να κάνει δηλώσεις σε κεντρικά ΜΜΕ ή να ανακαλύπτει πάλι ρόλο «διαχειριστή» εθνικών ζητημάτων.

Επιτέλους, ας πάψουν όλοι αυτοί που έχουν μάθει να ζουν στον «αφρό» της κοινωνίας χρησιμοποιώντας τις ευαισθησίες της και ας το βουλώσουν αν δεν μπορούν κάτι άλλο να προσφέρουν.

Μια ειλικρινής συγγνώμη στην κοινωνία, ίσως της έδινε καταρχήν τη δύναμη να πιστέψει ότι κάτι αλλάζει.

Αν όμως δεν υπάρχει η δύναμη αυτής της συγγνώμης, αν δεν υπάρχει η πολιτική ευθιξία, τότε ας υπάρξει σιωπή.

Στην προκειμένη περίπτωση είναι «χρυσός».

Άλλως, μετά τον ορυμαγδό που ζει σήμερα ο τόπος μας, και αφού ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, κάποιοι θα αναγκαστούν να αλλάξουν χώρα, πόλη ή και όνομα…

Γιατί ο λαός δεν ξεχνά, δεν λησμονεί, απλά βάζει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλα όσα τον πόνεσαν! Και εκείνο το χρονοντούλαπο, πλέον γέμισε και δεν χωράει άλλους δοσίλογους χωρίς κουκούλα…