Άσχετο; Δεν ξέρουμε τ’ όνομά του. Κι ασφαλώς δε θα συμφωνήσουμε με την επιλογή του. Είναι, όμως, ο άνθρωπος που έχτιζε τα σπίτια τα δικά μας και τα παλάτια των αφεντικών του. Είναι ο εργάτης που για να είναι ανταγωνιστικός, δηλαδή, φτηνός ο ίδιος ώστε να ‘χει κέρδη το αφεντικό του, σακατεύτηκε. Και είναι ένας από τους χιλιάδες που, όταν τον έστυψαν, τον πέταξαν στα σκουπίδια.

Παρ’ όλ’ αυτά διατήρησε την αξιοπρέπειά του. Την αίσθηση του χρέους «να προσφέρω», «να μην είμαι βάρος».

Τσάκισε στο τέλος, δεν άντεξε. Ίσως αν έγκαιρα είχε συναντήσει το συνδικάτο, να ήταν ένας απ’ αυτούς που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι του υπουργού, που όχι μόνο αρνούνται να υποταχτούν, αλλά επιμένουν να αξιώνουν μεράδι από τους αρπαγμένους κόπους τους.

Τον χάσαμε.

Ας γίνουν μερικές σταγόνες απ’ το αίμα του, τμήμα της σημαίας μας.