Για κάθε αθλητή που θα αγωνιστεί στο Λονδίνο υπάρχουν πολλοί άλλοι που παρά τις ακατάβλητες προσπάθειές τους, απέτυχαν να φτάσουν ως εκεί. Αλλά τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι όταν το στενό παράθυρο ευκαιρίας τελικά κλείσει οριστικά; Τότε βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα επώδυνο δίλημμα: γυρνάς πίσω και συνεχίζεις την προσπάθεια ή τα ξεχνάς όλα και πας παρακάτω;

Είναι προγραμματισμένοι να μην δείχνουν σημάδια αδυναμίας, ιδίως προς τους ανταγωνιστές τους. Πράγμα που σημαίνει πως οι μαύρες και μοναχικές μέρες που ακολουθούν την αποτυχία μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα δύσκολες.

Οι πρωταθλητές και οι πρωταθλήτριες θεωρούνται συνήθως σκληροτράχηλοι άνθρωποι που δεν τους κάμπτει τίποτα. Είναι προγραμματισμένοι να μην δείχνουν σημάδια αδυναμίας, ιδίως προς τους ανταγωνιστές τους. Πράγμα που σημαίνει πως οι μαύρες και μοναχικές μέρες που ακολουθούν την αποτυχία μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα δύσκολες.
 
Για μένα η μέρα αυτή ήρθε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Ελσίνκι, στις 26 Ιουνίου. Μόλις είχα βγει τελευταία στην πρώτη προκριματική σειρά των 100 μέτρων γυναικών. Αυτό το άθλημα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να μπω στην ομάδα. Γνωρίζοντας άρα πως δεν θα συμμετείχα στους ολυμπιακούς, αμέσως μετά τον αγώνα βγήκα μόνη μου από το στάδιο περπατώντας, έκατσα στο πάτωμα περιμένοντας το όχημα που θα με επέστρεφε στο ξενοδοχείο και ξέσπασα σε λυγμούς. .Ήμουν εκτός εαυτού.
 
Μετά την συμμετοχή μου στον τελικό των 100 μέτρων στους ολυμπιακούς του Πεκίνου, η ζωή μου ήταν μια διαρκής αντίστροφη μέτρηση. Όλες οι αποφάσεις μου στόχευαν στις 48 ώρες που μεσολαβούν μεταξύ της προθέρμανσης των προκριματικών και του τελικού και που εμφανίζονται κάθε τέσσερα χρόνια. Ό,τι έκανα ήταν προετοιμασία για μια κούρσα που όφειλε να διαρκέσει λιγότερο από 11 δευτερόλεπτα.
 
Ορκίστηκα πως θα ήμουν έτοιμη στις 3 Αυγούστου 2012. Ήταν ένας όρκος που χρειάστηκε να τον κρατήσω παρά τα δύο χειρουργεία που αναγκάστηκα να κάνω και τα δύο αγωνιώδη χρόνια αποκατάστασής μου που ακολούθησαν. Η συμμετοχή μου στο Λονδίνο ήταν το μόνο που με απασχολούσε.
 
Όταν τραυματίστηκα το 2009 και το 2010, πολλοί με παρηγορούσαν λέγοντας «πάλι καλά που τραυματίστηκες τώρα και όχι το 2012». Συγκατένευα, αλλά δυστυχώς το σώμα μου είχε άλλα σχέδια. Ενώ η σεζόν του 2011 μου άφησε υποσχέσεις για μια δυναμική ανάκαμψη, το 2012 οι επιπτώσεις των τραυματισμών επανεμφανίστηκαν δριμύτερες.
 
Η κατάθλιψη επανήρθε λίγες μέρες μετά το Ελσίνκι, όταν κοιτούσα στην τηλεόραση την επίσημη ανακοίνωση της βρετανικής ολυμπιακής ομάδας. Πέντε λεπτά μετά την έναρξη της συνέντευξης τύπου, ξέσπασα ξανά σε λυγμούς. Ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα ήμουν ανίκανη να κάνω οτιδήποτε. Ήξερα πως δεν υπήρχε τρόπος να εξασφαλίσω την ένταξή μου στην ομάδα, έστω την τελευταία στιγμή.
 
Το χειρότερο που μου συνέβη τις επόμενες εβδομάδες είναι όταν όλοι σε ρωτάνε «θα είσαι στους αγώνες;». Ευτυχώς για μένα, κάποιες… ομοιοπαθείς συναθλήτριές μου, σαν την Τζένι Μίντοους (Jenny Meadows) και την Στέφανι Τουελ (Stephanie Twell), στάθηκαν δίπλα μου και με βοήθησαν να νιώσω πολύ καλύτερα. Πείσαμε τους εαυτούς μας πως απλά δεν ήταν γραφτό μας. Είναι ιδιαίτερα παρηγορητικό να ξέρεις πως είσαι απλά ένας από τους πάμπολλους αθλητές που περνάνε τα ίδια…
 
Αυτό που με ανησυχεί είναι κάποιες ιστορίες που ακούω, σαν αυτή για την συναθλήτριά μου το 2008, την ολυμπιονίκη Τάσα Ντάνβερς (Tasha Danvers). Σε μια συνέντευξή της εξομολογήθηκε πως μετά από μια σειρά τραυματισμών βυθίστηκε στην κατάθλιψη και το άγχος. Κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Πιστεύω πως τις αθλητικές μας αρχές οφείλει να της απασχολήσει αυτό το θέμα και πόση απογοήτευση μπορούν να αντέξουν οι πρωταθλητές μας. Μας δίνουν συχνά πρόσβαση σε ψυχολόγους προκειμένου να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας, αλλά εδώ μιλάω για ψυχολογική στήριξη. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως η ψυχολογική μας ισορροπία είναι εξίσου σημαντική με την φυσική μας κατάσταση. Δύο συναθλητές μου, που επίσης απέτυχαν να προκριθούν στην ολυμπιακή ομάδα, μου είπαν πως έκλεισαν εισιτήρια για να βρεθούν κατά τη διάρκεια των αγώνων όσο πιο μακριά από το Λονδίνο γίνεται, ώστε «να μην επιτρέψουν στους ολυμπιακούς να τους ισοπεδώσουν».
 
Ενώ περνούσα την περίοδο πένθους μου, μού έστειλε ένα «τουιτ» ο Ντάλεϊ Τόμπσον (Daley Thompson): «σκούπισε τα δάκρυά σου, προπονήσου, ξαναβρές την φόρμα σου και μετά συνέχισε να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο στον κόσμο: τρέξε γρήγορα!». Αυτό το μήνυμα συμπαράστασης, μαζί με πολλά ακόμα, ήταν αρκετό για να συνειδητοποιήσω πως, όσο καταστροφικό κι αν ήταν πως είχα χάσει τους αγώνες της πατρίδας μου, ο χρόνος προχωράει. Το ίδιο όφειλα να κάνω κι εγώ.
 
Αποφάσισα να μην ξενιτευτώ σε κάποια μακρινή γη, αλλά να μείνω στην πόλη και να ζήσω αυτό που εξακολουθώ να πιστεύω πως θα είναι ένα συναρπαστικό σόου. Είμαι έτοιμη να χειροκροτήσω τους αθλητές που, σαν κι εμένα εδώ και τέσσερα χρόνια, κατέφτασαν στους αγώνες σχεδόν άγνωστοι και θα αναδειχθούν από αυτούς σε πρωταθλητές παγκοσμίου κλάσεως. Στις ζητωκραυγές, κανείς δεν θα φωνάξει δυνατότερα από μένα!
 
*Η Jeanette Kwakye είναι Βρετανίδα αθλήτρια στους δρόμους ταχύτητας
 
ΠΗΓΗ: ppol.gr από το TVXS.GR