Τελευταία, όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία ο αναπτυσσόμενος άνθρωπος, το παιδί, δεν νιώθει συναισθηματική ασφάλεια και πληρότητα τόσο στο οικογενειακό και το σχολικό, όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Στον εκφυλισμένο πλέον χώρο του σχολείου, όπου μετράνε τα «μπράτσα» και η πυγμή, οι «κακοποιητικές» συμμορίες, οι ξυλοδαρμοί παιδιών και εφήβων-θυμάτων και η άσκηση λεκτικής και ψυχολογικής βίας αντικατέστησαν τις προτεραιότητες ενός κατεξοχήν κοινωνικοποιητικού-δημοκρατικού θεσμού. Ενός θεσμού που είναι ανάγκη να εξασφαλίζει, εκτός των άλλων, την ασφάλεια, υγεία και ευτυχία καθώς και την ειρηνική και αξιοπρεπή διαβίωση των μαθητών, εντός αλλά και εκτός των ορίων του.

Στο σημερινό σχολείο –και ευρύτερα την κοινωνία- τη θέση της εμπιστοσύνης, της ομαδικότητας, της συνεργασίας και του σεβασμού προς τον συμμαθητή-συνάνθρωπο, πήρε η βία και η επιθετική συμπεριφορά. Η βία (σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της) είναι ο μόνος δρόμος για την επίλυση των διαφορών και συγκρούσεων, μια βία που πολλές φορές δυστυχώς γεννιέται στους κόλπους της ίδιας της οικογένειας, με συνένοχους και πρωτεργάτες τους γονείς!

Στη σχολική ζωή, η βία αυτή φανερώνει την εξουσιαστική δύναμη των ισχυρών-νταήδων στους ταπεινούς και χαμηλού προφίλ μαθητές και την οποία οι θεσμοί της οικογένειας και του σχολείου φαίνεται αδύνατον να ελέγξουν.

Ο Γκάντι με τις ειρηνοποιητικές του θέσεις, έχει πει για τους ταπεινούς ανθρώπους ότι πρώτα αγνοούνται και μετά χλευάζονται και πολεμούνται. Στο τέλος όμως νικούν, αρκεί να βρεθεί κάποιος να τους δώσει το χέρι για να ορθοποδήσουν.

Αυτός ο «κάποιος» οφείλει να γίνει για το καλό της κοινωνίας, ο γονιός, ο εκπαιδευτικός, ο συμμαθητής που δεν θα μένει αμέτοχος απέναντι στα φαινόμενα βίας. Αντίθετα, θα συμβάλλει στην αντίσταση σε κάθε μορφής «τρομοκρατία» των αδυνάτων, ώστε τελικά να μην επιτραπεί στην βία να γονατίσει τον άνθρωπο-παιδί και να του χαράξει ανεξίτηλα σημάδια σε ολόκληρη τη ζωή του…

Αλέξιος Ι. Τσιλιγγίρης
Παιδαγωγός, MSc Ειδικής Εκπαίδευσης