Τρίτη βράδυ, Ξάνθη…
Σφιχτό το κρύο, στην προσμονή της εορταστικής ατμόσφαιρας, που αχνοφαίνεται.
Οι άνθρωποι παλεύουν ξανά, με τα θέλω και τα πρέπει.
Στο υπόγειο του κέντρου, ο Νίκος Γούλιας, συνεχίζει την αέναη προσπάθεια:
Φωτίζει τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον περίγυρο που τον πλαισιώνει……
Χαίρεται, συμπονά, συμμετέχει, ακούει, βλέπει
Αλήθεια …πόσο πλούσιοι άνθρωποι είναι αυτοί οι ανένταχτοι, δυσεύρετοι νοσταλγοί της αυθεντικότητας…
Πόσο αληθινά πραγματικοί είναι οι αυτόκλητοι εραστές της ζωής.

Ένας ακόμη συγγραφέας παρουσιάζει το βιβλίο του…
Διερχόμενος στο χειμωνιάτικο Ξανθιώτικο σκηνικό, μιλά για το σύνολο, το έργο, …. τις στιγμές !
Το ακροατήριο λιγοστό…τα λόγια πολλά και πλούσια, βγαλμένα από καρδιάς.
Βάλσαμο στις ψυχές, εφόδιο στην πραγματικότητα…..
Κουράγιο και συνάμα ώθηση για την συνέχεια.
Στο μυαλό μπερδεύονται γλυκά…… η «Ιάσμη» με την «Χατισέ» και τα «χρόνια της ομίχλης» με τα λόγια της Σμύρνης και της θάλασσας.
Πόσο ανάγκη έχουμε αυτές τις συναναστροφές στη ζωή μας.
Οι άνθρωποι ήρθαν φτωχοί και φεύγουν πιο πλούσιοι, γεμάτοι, αισιόδοξοι…
«έστω και σε λίγους, θα ήταν χρήσιμο να ανοίξουμε έναν δίαυλο κοινωνικότητας…»
λέει και κλείνει με τις καλύτερες ευχές:
«Εύχομαι να είναι φωτεινό ο δρόμος της ζωής σας. Να ξέρετε όμως ότι το φως θα έρθει από εσάς !»

Γεια σου Νίκο Γούλια
Χάρηκα που σε γνώρισα……..

Του Δ.Τ.