Έχουν, πλέον, κάποιο νόημα οι εορτασμοί των εθνικών επετείων; Για να βγαίνουν, μετά τις μαθητικές παρελάσεις, οι υπουργοί Παιδείας και να λένε για την «περηφάνια της μαθητιώσας νεολαίας»; Ή οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας και να εξαίρουν την «ομοψυχία» του ελληνικού λαού; Ή οι Αβραμόπουλοι και να δικαιολογούν τη σπατάλη ως αναγκαία για την ενίσχυση του… εθνικού φρονήματος, επικαλούμενοι χορηγίες(!) «ευαίσθητων» μεγαλοεπιχειρηματιών πατριωτών; Θου, Κύριε.

Όχι, τέτοιοι εορτασμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Η εθνική επέτειος προσφέρεται μόνο για επαναπόκτηση ή για ενίσχυση της εθνικής αυτογνωσίας. Με απλές λέξεις να ξέρουμε από πού ήρθαμε, πώς ήρθαμε, πού πάμε και πώς. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να ισχύουν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Ενδεικτικά:

1. Πρέπει να παραμερίζονται ορισμένοι μύθοι. Για παράδειγμα, ουδέποτε η Ελλάδα έδωσε νικηφόρους αγώνες μόνη της. Το ηρωικόν του Έλληνος δεν αρκεί. Απελευθερώθηκε οριστικά το 1827 από τους Τούρκους χάρη στην επέμβαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Ρωσίας, Γαλλίας), τα συμφέροντα των οποίων ήταν αντίθετα με εκείνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Χωρίς την αποφασιστική επέμβαση του στόλου τους στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, μάλλον θα είχε πάει στράφι ο μέχρι τότε ο εξαετής αγώνας των υπόδουλων Ελλήνων. Και για να έρθουμε στα πιο κοντινά, η απελευθέρωση της Ελλάδας από τη χιτλερική μπότα έγινε επειδή η Γερμανία ηττήθηκε στο Στάλινγκραντ και οι πιλότοι της βρετανικής RAF (προς το τέλος του πολέμου μαζί με τους Αμερικανούς) ισοπέδωσαν τις γερμανικές πόλεις.

Έχουν καμιά αξία όλα αυτά για το σήμερα; Ποιο δίδαγμα μπορούν να μας δώσουν; Ένα και βασικό. Ότι χωρίς συμμαχίες είναι αδύνατον να τα βγάλεις πέρα στον σημερινό πόλεμο. Εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε. Ο σημερινός οικονομικός πόλεμος δεν έχει καμιά σχέση με τον αληθινό πόλεμο (όσοι αμφιβάλλουν, ας διαβάσουν εδώ τι λέει μια σημαντική γυναίκα που έζησε το τότε, ζει και το σήμερα). Όμως, επειδή κάποιοι εξακολουθούν να τρέφονται με μύθους, καλό θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η ελληνική «ανδρεία», συνοδευόμενη από μεγάλη δόση «μαγκιάς», δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κανένα νικηφόρο αποτέλεσμα.

2. Οι ηγέτες δεν πρέπει να παραμυθιάζουν τους λαούς. Πρέπει να λένε την ωμή αλήθεια, όσο κι αν πονάει. Ο Τσώρτσιλ, μόλις ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, υποσχέθηκε στους Βρετανούς «ιδρώτα, δάκρυα και αίμα». Εντάξει, σήμερα η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική. Κάθε άλλο. Είναι άλλο πράγμα να περιμένεις τα βομβαρδιστικά και άλλο να σου κόβουν τον μισθό ή να σου βάζουν το χαράτσι της ΔΕΗ. Όμως, οι σημερινοί ηγέτες -αυτοί που υπάρχουν, τέλος πάντων- δεν δικαιούνται να βλέπουν τους Έλληνες πολίτες μόνο ως ψηφοφόρους. Δεν δικαιούται ο Σαμαράς να περιγράφει «ιστορίες επιτυχίας», υποσχόμενος έξοδο από τα μνημόνια και άλλες μπούρδες, όταν ΓΝΩΡΙΖΕΙ την πραγματικότητα. Ενέσεις αισιοδοξίας χρειάζονται, παραπλάνηση όχι. Δεν δικαιούται ο Τσίπρας να υπόσχεται σε όλους ό,τι θέλουν να ακούσουν, όταν και αυτός ΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι ελάχιστα θα είναι σε θέση να κάνει πράξη, αν αύριο ή μεθαύριο κληθεί να αντικαταστήσει τον Σαμαρά.

3. Οι λαοί δεν είναι ούτε αμέτοχοι ούτε αθώοι. Μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας επέλεξε και στήριξε το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, το οποίο σήμερα όλοι εμφανίζονται να σιχτιρίζουν. Ειδικότερα, δεν δικαιούνται να παριστάνουν τους αθώους όσοι εκμεταλλεύθηκαν αυτό το καθεστώς για να αποκομίσουν παντός είδους οφέλη, σήμερα το «ξεχνούν» και τρέχουν να βρουν άλλη σκέπη, με την προσδοκία ότι θα είναι μέσα και στο νέο καθεστώς, αν και όταν δημιουργηθεί. Η αναθεώρηση και η αλλαγή είναι αναγκαίες, αρκεί να είναι συνειδητές και όχι προϊόν καιροσκοπισμού.

Η 28η Οκτωβρίου 2013 δεν έχει καμιά σχέση με την 28η Οκτωβρίου 1940. Η σημερινή Ελλάδα -ναι, της θηριώδους ανεργίας και της φτώχειας- δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα που μπήκε στον πόλεμο και βγήκε κατεστραμμένη πρώτα από αυτόν και μετά από τον Εμφύλιο.

Με ικανή και ειλικρινή ηγεσία, συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο λαό, ο οικονομικός πόλεμος θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ ευκολότερος από τον πραγματικό του 1940. Αρκεί να ξεπεράσουμε τους μύθους και να ασκηθούμε καλύτερα στις αρετές της αυτογνωσίας και της ειλικρίνειας (μερικές παραπάνω σκέψεις, στο ίδιο πνεύμα

πηγή: www.protagon.gr