Η ανακοίνωση της ποινής για το Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και την παρέα του ήρθε σαν κεραυνός. Ισόβια. Ισόβια; Πολιτικό πρόσωπο καταδικάζεται σε ισόβια; Για λίγο πάγωσε ο χρόνος, να βεβαιωθείς ότι το άκουσες, να το πιστέψεις ότι συνέβη στα αλήθεια, να το επεξεργαστείς. Και αμέσως τα δημοσιογραφικά πληκτρολόγια άρχισαν να γράφουν: «Για πρώτη φορά επιβάλλεται σε πολιτικό πρόσωπο ποινή ισόβιας κάθειρξης…»

Πρωτόγνωρο συναίσθημα. Ανακούφιση, ικανοποίηση, ίσως και λίγη συγκίνηση.

Και θλίψη, όμως. Στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα της Ευρώπης, μία χώρα που λέει πως συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών της Δύσης, τρίβουμε τα
μάτια μας που ένας πολιτικός τιμωρήθηκε επειδή έκλεψε! Κάπως έτσι, υποθέτω, θα ένιωθαν και οι ιθαγενείς στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου στην εικόνα ενός iphone.

Ξεπερνώντας το συναισθηματικό όμως, καλά θα είναι να σταθούμε στην ουσία. Και η ουσία είναι ότι εδώ, επιτέλους, κάτι πάει να γίνει. Κάτι πάει να αλλάξει.

Η βαριά καταδίκη Παπαγεωργόπουλου είναι -ή πρέπει να είναι- ένα ηχηρό μήνυμα ότι η εποχή της σαπίλας, των μακρυχέρηδων και τρωκτικών της δημόσιας ζωής της κατακαημένης αυτής χώρας κλείνει. Και καλά θα είναι να κλείσει με θόρυβο. Όπερ σημαίνει, η δικαιοσύνη και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να βάλουν τα δυνατά τους για να ξεριζώσουν μια και καλή τα αγριόχορτα που πνίγουν και εμποδίζουν οτιδήποτε ήμερο να φυτρώσει.

Δεν είναι θέμα εκδικητικότητας, δεν είναι θέμα λαϊκισμού, ούτε ανθρωποφαγίας προς τέρψιν του διψασμένου για αίμα λαού. Είναι θέμα αποκατάστασης της τάξης σε μία χώρα που πληγώθηκε, βιάστηκε, απομυζήθηκε, για να αποτεφρωθεί στο τέλος και τώρα να μαζεύουμε τις στάχτες της με ό,τι κουράγιο έχει απομείνει στον καθένα.

Έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ; Προφανώς, ναι. Όπως και οι άνθρωποι, έτσι και οι κοινωνίες, οι θεσμοί, οι ίδιες οι χώρες, αλλάζουν ρότα μετά από ένα ισχυρό σοκ.

Η ελληνική πολιτική τάξη, έστω και αργά, μοιάζει να αντιλαμβάνεται πως το απότοκο της διαχρονικής ασυλίας της μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο. Διότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που της γύρισε μπούμερανγκ. Η ατιμωρησία έγινε η γάγγραινα που άρχισε να τη ροκανίζει. Γιατί όταν δεν τιμωρείται κανείς, τότε αρχίζουν να φταίνε όλοι. Και όταν φταίνε όλοι, την πληρώνουν όλοι. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, ο μηδενισμός εξαπλώνεται, η δημοκρατία ζορίζεται και τα άκρα κάνουν πάρτι.

Τα φτερά κόπηκαν στον «φτερωτό γιατρό» της Θεσσαλονίκης. Ήρθε η ώρα να κοπούν και από τα διάφορα αγγελλούδια που κόβουν βόλτες εδώ και χρόνια στους ελληνικούς αιθέρες, κρύβοντας πίσω από τα πυκνά σύννεφα της ατιμωρησίας το αληθινό τους πρόσωπο.

Η καταδίκη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα.
Ένα μήνυμα προς όσους έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, -ή πήραν ολόκληρο το βαζάκι κι έφυγαν, αλλά και προς όλους όσοι αμφιταλαντεύονται ακόμη και σε αυτές τις εποχές αν θα το βάλουν ή όχι…

Εκπέμπει όμως και ένα σάλπισμα ελπίδας. Ότι πάνω στη ρημαγμένη Ελλάδα μπορεί να αρχίσει να φυτρώνει ένα λουλούδι.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…