Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και όλος αυτός ο πυρετός κατακλύζει κάθε στενό του Αμβούργου. Όπου και αν περπατήσεις φωτάκια, στολίδια κόσμος και μερικοί μεθυσμένοι Άγιο Βασίληδες να παρασέρνουν στο κλίμα των γιορτών μικρούς και μεγάλους. Και αυτό το ζεστό κρασί…. Ότι πρέπει για τους -2 βαθμούς που αγγίζει το θερμόμετρο. 

Δεν μπορώ να αντισταθώ στη μυρωδιά και με τα φτωχά μου γερμανικά παραγγέλνω λουκάνικο ψητό και μανιτάρια με κρέμα γάλακτος που τυχαία βρέθηκαν στο δρόμο μου μέσα σε ένα κιόσκι… Το κρασί μου άνοιξε την όρεξη… Φασκιώθηκα σαν το κρεμμύδι να μην κρυώσω και τώρα δεν ξέρω που να παρατήσω κασκόλ και γάντια αφού η θερμοκρασία μου έχει ανέβει επικίνδυνα…. Ο κόσμος γύρω χαμογελαστός ψωνίζει, παραδίπλα μου κάτι μουσικοί μιας ξεπερασμένης δεκαετίας τραγουδούν ρυθμικά το mamma mia και ο κόσμος σταματά να τους χαζέψει…. 
”Πρέπει να σταματήσω να τρώω” σκέφτομαι τη στιγμή που παραλαμβάνομαι στα χέρια μου το δεύτερο λουκάνικο…. Το κοιτάω….. Τώρα πάει το αγόρασα…. Θα το φάω.
Και εκεί ανάμεσα στον πόλεμο των τύψεων και της λιγούρας το κουδούνισμα στο κινητό μου, μου θυμίζει πως έχω ακόμα στενούς δεσμούς με την Ελλάδα αφού τόσο καιρό εδώ και δεν λέω να εγκαταλείψω το ελληνικό μου νούμερο. 
Η μάνα μου στο τηλέφωνο γκρινιάζει μόλις αντιλαμβάνεται ότι δεν φταίει το κακό σήμα που δεν με ακούει καλά αλλά αυτή η τεράστια μπουκιά που παραλίγο θα με έπνιγε στην προσπάθεια μου να μην αντιληφθεί ότι πάλι κάτι όχι και τόσο υγιεινό τρώω και να μου υπενθυμίζει τα ευεργετικά συστατικά των φρούτων που δεν αγοράζω απειλώντας με, με κάποια εξαφανισμένη εδώ και αιώνες ασθένεια που θα προσβληθώ αν δεν τρώω σωστά.
Ανησυχεί βλέπεις αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή χαζεύω τα ξύλινα σπιτάκια που έχουν στηθεί τριγύρω και πουλάνε μικρά έργα τέχνης αντάξια των παχυλών τιμών τους…. Μπισκότα στολισμένα με γλάσο κρέμονται δεξιά και αριστερά και χιλιάδες χριστουγεννιάτικα στολίδια για όλα τα γούστα…. Φυσητό γυαλί, ξύλο, τσόχα… Όλα περήφανα περιμένουν τον καλόγουστο αγοραστή….
Πιάνω μια μπάλα από αυτές με το ψεύτικο χιόνι μέσα και την κουνάω….. ΝΑ!!! Δωράκι για τη μαμά σου… Ίσως αντιληφθεί το κρύο που έχει και με κάνει να πίνω ή την ενέργεια που χρειάζομαι και μόνο τα λουκάνικα την προσφέρουν…. Η απλά να δει μέσα την ομορφιά που βλέπω εγώ τριγύρω μου…..
Και εκεί που προσπαθώ να καταλάβω πόσα λεφτά μου ζητάει (βλέπεις στο σχολείο μάθαμε να μετράμε σήμερα μόνο μέχρι το 20) ο κόσμος σχεδόν με παρασέρνει στην πλατεία λίγα μέτρα πιο κάτω που ξεκινάει μια μικρή παρέλαση με άρματα και τραγουδάκια που κάνει κάθε μικρό γκρινιάρικο παιδί επιτέλους να σωπάσει και να αφοσιωθεί. 

Πιάνω το κινητό μου να τραβήξω εικόνες…. Ότι μπορώ να χωρέσω από αυτό που βλέπουν τα μάτια μου για να το μεταφέρω στην Ελλάδα. Φαντάζομαι την πλατεία Αριστοτέλους…. Με εκείνο το μεγάλο καράβι που κάθε χρόνο στηνόμαστε μπροστά να βγούμε φωτογραφία με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως όταν το πρωτοέστησαν…. Καλό το κρασί αλλά που είναι εκείνος ο μουστακαλής να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί μέσα στην βαβούρα της πόλης για ζεστό σαλέπι…. Και οι πάγκοι που πουλάνε κάθε λογής σκούφο…. Ξέρεις τον κόκκινο του Άγιου Βασίλη που θα το αγοράσουμε και θα το φοράμε ακόμα και στη δουλειά έτσι για να μην βγαίνουμε από το κλίμα…. Και ας γκρινιάζουμε που πάλι δώρα πρέπει να αγοράσουμε… 
Χμ….. Νοστάλγησα τώρα και δεν θέλω να τραβήξω τίποτα…. Σκέφτομαι την Ελλάδα και τον τρόπο που γιορτάζουμε… Πολύ πιο αληθινός, πιο παθιασμένος….. Με τον κόσμο να γελάει στους δρόμους, να αγοράζει από μικροπωλητές, να αγκαλιάζεται κάθε 10 λεπτo γιατί κάποιον γνωστό συνάντησε…. να….. ωωωωωωππππ!!!!
Παραλίγο να περάσω τον δρόμο χωρίς να κοιτάξω και ουφ για καλή μου τύχη δεν περνούσε κανείς…. Μα… Για κάτσε! Σταμάτησε……!!!! Το κόκκινο αυτοκίνητο που βρισκόταν κανονικά στο δρόμο του σταμάτησε ήσυχος για να περάσω εγώ!!! ΕΓΩ!!! Που ήμουν μια αφηρημένη πεζός και στην Ελλάδα το να είσαι αφηρημένος όταν περνάς το δρόμο είναι σαν να παίζεις ρώσικη ρουλέτα με γεμάτο όπλο…..
Χαμογελάω στον οδηγό και μετά στον εαυτό μου…….
Έχω χρόνο να νοσταλγήσω τι άφησα πίσω. Ας μάθω πρώτα όμως τι γίνεται εδώ…..
Καλή σας εβδομάδα!!!