Δέκα φορές πάνω θα είναι το Τέλος Ακίνητης Περιουσίας, το γνωστό και ΤΑΠ που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ, εάν υλοποιηθεί η πρόβλεψη της τρόικας για μεγάλη αύξηση των δημοτικών τελών για να κλείσουν τις μαύρες τρύπες στους προϋπολογισμούς τους οι υπερχρεωμένοι δήμοι.

Όπως αναφέρει το RE+D Magazine, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΠΟΜΙΔΑ, το Μεσοπρόθεσμο προβλέπει δεκαπλασιασμό (περίπου) του ανώτατου συντελεστή επιβολής του Τέλους Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ) που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ για τα ακίνητα που βρίσκονται στην εδαφική περιφέρεια του δήμου σε ποσοστό μέχρι και τρία τοις χιλίοις (3 ο/οο) ετησίως (σήμερα το ΤΑΠ κυμαίνεται ανά Δήμο από 0,25 – 0,35 ο/οο) και επιβολή του τέλους υποχρεωτικά από το δήμο στο ποσοστό αυτό μέχρι την οικονομική εξυγίανσή του.

Έτσι, για μια κατοικία ή οποιοδήποτε ακίνητο αντικειμενικής αξίας 200.000 ευρώ, το ΤΑΠ που σήμερα είναι 50-75 ευρώ θα αυξηθεί στα 600 ευρώ ετησίως, δηλαδή πάνω από ένα μηνιαίο μίσθωμα!

«Σημειώνουμε ότι το ποσοστό αυτό θα είναι επιπρόσθετο στον επίσης υπερπολλαπλάσιο προοδευτικό φορολογικό συντελεστή του νέου ΦΑΠ και στην καταληστευτική “αυτοτελή” φορολόγηση των μισθωμάτων από το πρώτο ευρώ, που θα συμπεριληφθούν στο επερχόμενο νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Πάμε δηλαδή για σαρωτική δήμευση της ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα της ξενοίκιαστης, και εξόντωση των ιδιοκτητών της, που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι εμπνευστές του διαβόητου βαρλίκ βεργκισί» τονίζει σε ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία.

Οι δήμαρχοι σε έκτακτη συνεδρίασή τους χθες αποφάσισαν να μπλοκάρουν αυτή τη διαδικασία η οποία ασφαλώς έχει πολύ υψηλό κόστος για τους ίδιους διότι επιβαρύνεται εντυπωσιακά η ακίνητα περιουσία από ένα ακόμη ετήσιο χαράτσι.

Να σημειωθεί ότι όπου βαρλίκ βεργκισί ένας εφάπαξ ειδικός φόρος κεφαλαίου που επεβλήθη στη Τουρκία το 1942. Συγκεκριμένα την εποχή εκείνη η τουρκική κυβέρνηση σε αναζήτηση αύξησης εσόδων των ταμείων σε πιθανή εμπλοκή της σε πολεμικές επιχειρήσεις εξέδωσε ειδικό νόμο εφάπαξ φορολόγησης παντός είδους ακινήτων, επιχειρήσεων, εργοστασίων και μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες, μη μουσουλμάνων, που τις περισσότερες φορές έφθανε ακόμα και στη πραγματική αξία του ακινήτου ή της επιχείρησή τους.

Ο νόμος της υπέρμετρης αυτής οικονομικής επιβάρυνσης εισήχθη στη τουρκική βουλή από τον τότε πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτζογλου – που ηγούνταν μάλιστα του Δημοκρατικού Κόμματος – και ψηφίστηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1942 τον οποίο και προσυπέγραψε ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού.

Η δε προθεσμία καταβολής του ήταν μόλις 30 ημέρες. Όσοι δεν κατάφερναν να αποδώσουν τον φόρο αυτό μέσα στη τακτή αυτή προθεσμία συλλαμβάνονταν και στέλνονταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικών έργων της επαρχίας Ερζερούμ στην ανατολική Ανατόλια και στο Ντιγιάρμπακιρ.

Από τον κυριολεκτικά εξοντωτικό αυτό νόμο επήλθε τεράστια καταστροφή κυρίως των Ελλήνων, των Εβραίων και των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης εναντίον των οποίων ουσιαστικά και στρέφονταν ο νόμος αυτός που ειδικά για τις μειονότητες υπολογίζονταν αυθαίρετα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο συντελεστή. Τεράστιες περιουσίες χάθηκαν τότε ή και εγκαταλείφθηκαν. Υπολογίστηκε ότι τουλάχιστον περί τις 2000 εύποροι αλλόθρησκοι οικογενειάρχες οδηγήθηκαν στα αναγκαστικά έργα, ένας αριθμός των οποίων πέθανε εκεί από τις κακουχίες.

Όμως η εφαρμογή αυτού του νόμου επέφερε παράλληλα μία τρομερή αύξηση της τιμής των αγαθών προκειμένου να μειωθούν οι όποιες απώλειες, με συνέπεια να βαρύνει ακόμα περισσότερο τις οικονομικά χαμηλότερες τάξεις.

Τελικά ο νόμος αυτός καταργήθηκε στις 15 Μαρτίου του 1944 όταν πλέον είχε επέλθει η οικονομική εξαθλίωση των θρησκευτικών μειονοτήτων.