Κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα έχει εκλογές (εθνικές ή αυτοδιοικητικές) θυμάται το Δροσερό.

Κάθε φορά που το πολιτικό σύστημα θυμάται το Δροσερό, το Δροσερό παίρνει την εκδίκησή του, μετατρέποντας τη αδιαφορία του συστήματος σε ένα ιδιότυπο παζάρι, όπου πουλιούνται υποσχέσεις και αγοράζονται εκλογικές ελπίδες. Σε ένα χώρο υψηλής παραβατικότητας, όπου οι αρχές πολλές φορές αδυνατούν να επιβάλουν συνθήκες ευνομούμενης πολιτείας, κινούνται δεκάδες υποψήφιοι με πλήρη άγνοια των όρων του παιχνιδιού και του κινδύνου.

Σε μία απόσταση το πολύ τριών χιλιομέτρων από τη κεντρική μας πλατεία, ένας κόσμος 3.000 ή 4.000 ψυχών ζει σε απίστευτες συνθήκες υποβάθμισης της καθημερινής ζωής και είμαι σίγουρος ότι η συντριπτική πλειοψηφία όλων, δεν έχει τολμήσει να φτάσει ούτε ως τις παρυφές του οικισμού.

Τέτοιες μέρες το Δροσερό φοράει τα καλά του. Δεν είναι ιδιαίτερα καλά αλλά είναι τα καλά του. Αραδιάζουν οι επιτήδειοι το εμπόρευμα και περιμένουν τους πελάτες. Για λίγες μέρες αρκετοί θα μπορέσουν να πληρώσουν το χασάπη ή τον μπακάλη ή απλά θα πιούνε και θα φάνε εις υγείαν των κοροϊδων και είναι η πρώτη φορά που όλοι αυτοί οι σύγχρονοι ιαβέρηδες σε μία νύχτα μεταμορφώνονται σε ισότιμους ψηφοφόρους με οποιονδήποτε άλλο έλληνα. Γιατί τις υπόλοιπες μέρες είναι παρακατιανοί, είναι περιθωριακοί, πρέπει να ζουν στο γκέτο τους.

Είναι γκέτο το Δροσερό; Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ένας οικισμός που είναι στο σύνολό του αυθαίρετος, 160 στρέμματα απόλυτης οικοδομικής αυθαιρεσίας, με ανέλεγκτους γάμους ανηλίκων, με δεκάδες αδήλωτα παιδιά, με ανύπαρκτες υποδομές, με πλήρη έλλειψη συνθηκών υγιεινής διαβίωσης, με απουσία κάθε διοικητικής μέριμνας σε παιδεία και υγεία. Τι άλλο είναι όταν ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων της πόλης εύχεται να μην υπήρχε ή στη καλύτερη περίπτωση να ήταν περιφραγμένος για να μην εμφανίζεται το πρόβλημα στη πόλη; Ή στη πλέον ρατσιστική αντίληψη τουλάχιστον να μην ψηφίζουν μαζί με άλλους.

Κανείς όλα αυτά τα χρόνια δεν είδε το ελάχιστο για να το προτείνει. Ότι απλά εκεί, στο Δροσερό πρέπει να γίνει, ότι είναι αυτονόητο για οποιοδήποτε κάτοικο μιας σύγχρονης πόλης. Να γίνει επιτέλους ένα σχέδιο πόλης. Για να μπορεί να ανοίξει νόμιμα ένα κατάστημα, να φτιαχτεί ένα σχολείο, ένα ιατρείο, ένας παιδικός σταθμός, να γίνει ένα σύστημα αποχέτευσης και απορροής ομβρίων, να κατασκευασθούν δρόμοι. Αλλά τι περιμένεις από ένα δήμο που γελά όταν του προτείνεις να στείλει και εκεί οδοκαθαριστές;

Κοντολογίς: όταν θα έρθει ένα Σάββατο μεσημέρι που δεν θα βλέπουμε εκατοντάδες μανάδες ρομά με πέντε – έξι παιδιά η καθεμιά να επιστρέφουν στο Δροσερό με τα απομεινάρια της επαιτείας τους, τότε ο Δήμος Ξάνθης θα έχει κάνει τη δουλειά του και οι Δροσερίτες θα ψηφίζουν με τη ψυχή τους και όχι με το πενηντάρικο.