Μια εξαιρετικού ενδιαφέροντος εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Ξάνθη, προχθές 2/12/2011 στο ιδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης με θέμα την “Καταπολέμηση των διακρίσεων στην Ελλάδα”-Πολιτικές για την καταπολέμηση τους και ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών.

Το ενδιαφέρον βέβαια εξαντλήθηκε στην ανάγνωση του θέματος και πέραν αυτού ουδεν. Παρόντες(στην έναρξη και μέχρι την 2η εισήγηση) άτομα 22-μαζί με τους εισηγητές-και “επισήμους”, δημοσιογράφους κ.λ.π. Τα κοινότυπα και αφόρητα βαρετά λογίδρια των ‘επισήμων” δεν έδιωξαν κανέναν ευτυχώς-αν και οι περισσότεροι, επαγγελματικό καθήκον πραγματοποιούσαν-, μια περιήγηση σε στερεότυπα των πολιτικών όταν δεν έχουν να πούν τίποτα ουσιαστικό, αναφερόμενοι σε “πραξεις” και “παραλείψεις” , ειδικά για ένα θέμα όπως αυτό, που άπτεται πολλών παραγόντων, που το δημιουργούν και που χρειάζονται συντονισμένες και ειλικρινείς προσπάθειες για να αντιμετωπισθεί.  

Από ότι φαίνεται η τοπική αυτοδιοίκηση μας δεν είναι σε θέση να ασκήσει τέτοιες, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ενίων παραγόντων της. Στην πολυπολιτισμική μας περιοχή η καραμέλλα “ισονομία και ισοπολιτεία” χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για να γλυκάνει την πίκρα της πραγματικότητας, όμως πια δεν φτάνει ούτε γι αυτόν τον περιορισμένο ρόλο της πλέον.

Οι περιοχές-γκέτο ζουν και βασιλεύουν και αυτονόητες πράξεις-όπως αποκομιδή αποριμμάτων και παροχή ρεύματος και νερού-μόνο ως αστείες μπορούν να χαρακτηρισθούν, ως πράξεις εξισορρόπησης. Συνήθως οι πληθυσμοί τους-βλ. Δροσερό-χρησιμοποιούνται με τρόπο που γνωρίζει όλος ο λαός της περιοχής στις προεκλογικές περιόδους προς άγραν μαζικών ψήφων, χωρίς προσανατολισμό και διακριση πολιτικών. Γι αυτό βέβαια έχουν ευθύνη και οι ίδιοι οι κάτοικοι αυτών των περιοχών που δεν οργανώνονται (στο βαθμό που απαιτούν τα προβλήματα τους) και να ζητήσουν από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου συγκεκριμένες απαντήσεις και όχι ατομικά μικρορουσφέτια.

 Στις εισηγήσεις που παρακολούθησα εγινε μια παράθεση του γραφειοκρατικού λαβύρινθου, μέσα απο τον οποίο πρέπει να περάσουν όλες οι ειλικρινείς προσπάθειες-και υπάρχουν τέτοιες-για να φτάσει ένα μικρό κομμάτι δημοτικής παρέμβασης στις περιοχές και στους ανθρώπους τους. Δυστυχώς όμως ευθύνη γι αυτό το πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι διοικητικές αρχές, αλλά και όλες οι μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες πολιτών-κόμματα, σύλλογοι, οργανώσεις-που δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα διακρίσεων, στο βαθμό που αυτά επηρεάζουν και την ζωή των υπολοίπων.

Δεν αρκεί η καταγραφη των προβλημάτων και η εκδοση των πρακτικών τέτοιων ημερίδων, που συνήθως καταλήγουν σε δημοσιεύσεις ή σε διδακτορικά. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες που το πρόβλημα θα μεγαλώνει και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού θα “εισέρχονται” σε κοινωνικούς χώρους οικονομικών και πολιτιστικών διακρίσεων.