Δεν ξέρω ασφαλώς τι είναι και τι κάνει στην υπόλοιπη ζωή της η κα Κωνσταντοπούλου αλλά παρακολουθώντας την σε τηλεοπτικές εκπομπές να διακόπτει ξέφρενα και αγενώς τους συνομιλητές της, να λέει άσχετα με τις ερωτήσεις πράγματα, να είναι αχρείαστα επιθετική και προσβλητική και να επιδιώκει να είναι μονίμως το θυελλώδες κέντρο της συζήτησης, έχω καταλήξει ότι στον δημόσιο λόγο της έχει ένα βασικό έλλειμμα. Αστικής ευπρέπειας. Όχι καθωσπρεπισμού και τυπικότητας αλλά εκείνης της συμπεριφοράς που αποπνέει την πραγματική ευγένεια μέσα από τον σεβασμό της προσωπικότητας του συνομιλητή και αντιπάλου.

Ας το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής. Δεν υπάρχει καμία πολιτική σχέση μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Κασιδιάρη και νομίζω ότι οποιοσδήποτε συμψηφισμός συμπεριφορών συσκοτίζει την πραγματικότητα και δρα εξ αντικειμένου υπέρ των Χρυσαυγιτών. Γενικότερα ο σχετικισμός, που συχνά αγαπά ο δημόσιος λόγος, στη συγκεκριμένη περίπτωση κρύβει παγίδες και στο τέλος αθωώνει τους φασίστες. Αν δεν αποφασίσουμε οριστικά ότι υπάρχουν από τη μία όλοι οι άλλοι, από την άλλη η Χρυσή Αυγή και ανάμεσά τους χάος θα καταντήσουμε να την έχουμε εντάξει στις πολιτικές διαφωνίες του δημοκρατικού διαλόγου, ο οποίος συχνά δεν είναι υψηλού επιπέδου αλλά αυτό αφορά αυτούς που πιστεύουν στη Δημοκρατία και όχι τους εχθρούς της. Οι εχθροί της ανήκουν στον σκοτεινό υπόκοσμο και αν τώρα έχουν ξεπηδήσει όπως ξεπηδούν τα ποντίκια από τα λαγούμια και βγαίνουν στα χαλάσματα, αυτό δεν θα πει πως πρέπει να τα ταΐζουμε. Τα χαλάσματα πρέπει να φτιάξουμε.

Στο πλαίσιο λοιπόν του δημοκρατικού τόξου και χωρίς καμία αναφορά σε ναζιστές ας μιλήσουμε για την κα Κωνσταντοπούλου. Ας μην ακολουθήσουμε δηλαδή το δικό της παράδειγμα όταν αποκαλούσε Κασιδιάρη τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για να διαμαρτύρεται τώρα το κόμμα της ότι υπέστη τον ίδιο σχετικισμό και η ίδια. Αυτά αν επιτρέπονται επιτρέπονται για όλους. Δεν θα ‘πρεπε για κανέναν.

Οι υπερασπιστές της ανασύρουν στην πρώτη γραμμή αμύνης τον σεξισμό. Ας γελάσουμε. Η πρακτική της και η αντιμετώπισή της δεν έχουν να κάνουν με το φύλο της – και άλλοι πολιτικοί στο παρελθόν, και άνδρες και γυναίκες, έχουν δεχτεί κριτική για την τηλεοπτική συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα οι κυρίες Κανέλη, Δούρου και Παπακώστα έχουν κάνει πολλούς εχθρούς στα τηλεοπτικά πάνελ – έχουν διαμαρτυρηθεί για όλα τα άλλα αλλά ουδέποτε ότι δέχτηκαν σεξιστική επίθεση. Το αντίθετο πιστεύω εγώ, η εμμονή στο φύλο της από τους υπερασπιστές της υπονοεί ότι θα έπρεπε να τύχει διακριτικής αντιμετώπισης επειδή είναι γυναίκα. Και το κόμμα της, που τώρα βλέπει σεξιστική επίθεση εναντίον της, εκτίθεται, διότι όταν στο παρελθόν η κυρία αυτή έκανε ευθεία αναφορά σεξουαλικού τύπου για συνομιλητή της πολιτικό δεν την αποδοκίμασε. Ενώ κατήγγειλαν τον Βενιζέλο πάλι για σεξισμό όταν έγινε εκείνος ο ζηλευτός διάλογος περί κυοφοριών, αποκρύπτοντας ότι πρώτη εκείνη τον ρώτησε αν κυοφορεί – σαφές υπονοούμενο για τη σωματοδομή του. Καημένη ανανεωτική Αριστερά, ποιους απογόνους αξιώθηκες να έχεις.

Η ουσία είναι ότι η δημόσια παρουσία της είναι συνώνυμη του αδιεξόδου. Είναι αποδομητική. Του διαλόγου, των αντιπάλων της, της δημοκρατικής ή νομικής διαδικασίας. Πιστεύει κανείς, διαβάζοντας τα πρακτικά της Προανακριτικής, ότι ενδιαφέρεται να κυλήσει ομαλά η εξέταση μαρτύρων και να λάμψει η αλήθεια; ΄Εχει καμιά σχέση με δικονομική διαδικασία αυτό το πράγμα που εξελίσσεται με εκείνη πρωταγωνίστρια; Προσβλητική όσο δεν παίρνει, με διαρκή πολιτικά σχόλια άσχετα με την υπόθεση, με προσωπικές επιθέσεις που βοούν ότι η γυναίκα είναι βαθειά προκατειλημμένη άρα ακατάλληλη για μία επιτροπή που ψάχνει την αλήθεια, σου δημιουργεί την πεποίθηση ότι στην ουσία την ενδιαφέρει όχι η εξιχνίαση της ιστορίας αυτής αλλά να βάλει φωτιά στα τόπια. Να ισοπεδώσει της υπολήψεις των πολιτικών της αντιπάλων, να κάνει προσωπικό σόου και να προσθέσει πολιτική ένταση εκεί ακριβώς που δεν θα έπρεπε. Σε μια επιτροπή που ερευνά τυχόν ποινικές ευθύνες συναδέλφων τους και οφείλει να είναι κατά το δυνατόν νηφάλια και διεξοδική.

Το κόμμα της τώρα (κάνει ότι) την καμαρώνει. Βαφτίζει την αγένειά της αγωνιστικότητα, την τυφλή οργή της πάθος, το αγέλαστο πρόσωπό της αδάμαστο. Μέχρι θέλανε να μας πείσουν ότι η υστερική επιμονή της ήταν που έφερε στο φως τις ξαδέλφες του υπουργού, λες και οι υπόλοιποι είμαστε κουτοί. Ο κ.Τσίπρας θα τη βρει μπροστά του. Τώρα τον βολεύει συγκυριακά γιατί κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον αυτό που το κόμμα του έχει στα άμεσα σχέδιά του. Την κατεδάφιση. Ο ίδιος όμως κάποια στιγμή θα κληθεί να οικοδομήσει. Και φοβάμαι ότι τότε το ανυπότακτο διαλυτικό αυτό στοιχείο, με τη δύναμη που αποκτά καθημερινά, θα έχει γίνει πραγματικό εμπόδιο.
πηγή: www.protagon.gr

Ανδρέας Πετρουλάκης

Γεννήθηκε το 1958 στην Φλώρινα και είναι Χανιώτης.
Είναι γελοιογράφος αυτοδίδακτος και πρωτοδημοσίευσε στο Βημα το 1985. Για 15 χρόνια (1985-2000) υπήρξε ο γελοιογράφος της Αυγής ενώ από το 1995 μέχρι σήμερα συνεργάζεται και με τον Επενδυτή. Από το 2000 εργάζεται στην Καθημερινή. Παραλλήλως έχει συνεργαστεί και με άλλες εφημερίδες (Πρώτη, Εθνος,Μεσημβρινή) και περιοδικά (Αντί, Μετρό,Κλικ,Μεν,Γαλέρα).
Είνα μέλος της ΓΕΛ (Ελληνική Λέσχη Γελοιογραφίας) και της FECO (Διεθνής Ομοσπονδία Καρτούν). Εχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σην Ελλάδα και το εξωτερικό.