Πάντοτε όταν φεύγει κάποιος από αυτή τη ζωή, σου υπενθυμίζει ότι ο θάνατος είναι ένα γεγονός που κάνει να ενεργοποιούνται τα κύτταρα του εγκεφάλου και να αναζητάς τη σημασία των πράξεών σου και το νόημα της ύπαρξής σου.

Αν και ο θάνατος, είναι συστατικό της ίδιας της ζωής, όπως τόνιζε ο Φρειδερίκος Ένγκελς, μας εξαναγκάζει να σκεφτόμαστε το αύριο και να ανησυχούμε (όσοι ανησυχούμε βέβαια) για τις πράξεις μας, τις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες.

         Η αγωνία της ζωής, είναι πάνω από όλα η συμβολή του καθενός μας στην προώθηση του εκπολιτισμού της κοινωνίας μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Η συμβολή στη διαμόρφωση κοινωνικά δίκαιων σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, τόσο του στενού χώρου της πατρίδας όσο και του ευρύτερου οικουμενισμού. Σχέσεων, που θα σπρώξουν την ανθρωπότητα ένα βήμα μπροστά, έστω και αν δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε στην απεραντοσύνη του χρόνου.

         Αυτό το περίφημο νόημα της ζωής, δεν είναι η ατομική επιβίωση και ανέλιξη με κάθε μέσο, δε μπορεί να είναι ο ανόητος ανταγωνισμός που οδηγεί στο πουθενά. Δε μπορεί να είναι η εξαπάτηση του διπλανού, η παραίτηση από αξίες και αρχές, προκειμένου να πετύχεις στη ζωή όπως υποστηρίζουν κάποιοι θεωρητικοί της νέας τάξης πραγμάτων.

        Η ζωή , σε όλες τις εκφράσεις της, έχει ηθικές αξίες που ο καθένας πρέπει να καλλιεργεί και να αναπτύσσει. Οι πράξεις του καθενός κινούνται στα πλαίσια κάποιων ευθυνών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο του οποίου είμαστε αναπόδραστο μέλος. Και για να μην είναι κενή περιεχομένου η ζωή, είναι απαραίτητη η πίστη στην ιδεολογία του ανθρωπισμού. Όσο και αν διατείνονται μερικοί ότι ζούμε την εποχή του θανάτου των ιδεολογιών, όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει και η ιδεολογία που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο.

        Η εθελοντική ενασχόληση και ιδίως αυτή που έχει να κάνει με τη βοήθεια στον συνάνθρωπο, μας συμπληρώνει ως ανθρώπους και ως πολίτες και μας κάνει καλύτερους ιδίως αυτούς που ασχολούνται ειδικά με τον ανθρώπινο πόνο. Εθελοντές αιμοδότες της «αγάπης», Ερυθρός Σταυρός Ξάνθης με τα τρία τμήματά του (Κοινωνικής Πρόνοιας, Νοσηλευτικής και Σαμαρειτών), Γυναίκες Χωρίς Σύνορα, Σύλλογος Καρκινοπαθών και Φίλων Ξάνθης, Φίλοι του Ψυχολογικού Κέντρου Ξάνθης, Φίλοι του Γηροκομείου Ξάνθης, Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, Ομάδα Κοινωνικής Αλληλεγγύης και τόσοι άλλοι βοηθάνε εδώ και χρόνια στην καλυτέρευση της ζωής μας με αισθήματα σεβασμού στην ανωνυμία και στη αξιοπρέπεια των αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας και όχι μόνο.

         Απέναντι στην αποχαυνωτική κυριαρχία της τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου, που κινείται επιφανειακά και παρασκηνιακά, με σκοπό τη μετατροπή μας σε απλούς χειροκροτητές, ας αντιτάξουμε την θέλησή μας για μια καλύτερη ζωή. Ας πούμε όχι στην κοινωνία που επιβάλει τη ζωή και τους κανόνες της ζούγκλας, που πάει να μας μετατρέψει σε θηρία αν και υπάρχουν και οι απόψεις ότι το μεγαλύτερο θηρίο της φύσης είναι ο άνθρωπος.

         Φυσικά δεν περιμένει κανείς από τον καθένα να έχει μια ξεχωριστή ιδεολογική συγκρότηση. Αλλά είναι πιο τίμιος εκείνος που ακολουθεί μια πορεία καλυτέρευσης της ζωής, από εκείνους που αυτοπροβάλλονται ότι πορεύονται με βάση κάποιες αξίες, αλλά στην πραγματική τους ζωή και επαγγελματική δραστηριότητα, πηγαίνουν από εκεί και από εδώ ανάλογα με το άμεσο προσωπικό τους κέρδος. Ένα κέρδος, που δε θα αφήσει το παραμικρό σημάδι στην αγωνία μας για την ανακάλυψη του νοήματος της ζωής και της υπάρξεώς μας.

           Τώρα αν αναρωτηθεί ο αναγνώστης ποιος ο σκοπός αυτού του κειμένου και τι θέλει να πει ο υποφαινόμενος «ποιητής» είναι ένας απλός φόρος τιμής στην κ. Βασιλική Ψωμά, την γνωστή μας αεικίνητη κ. Κούλα που πάντα βοηθούσε όποιον στεκότανε στο κατώφλι του σπιτιού της. Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την “αποχώρησή” της. Την Κυριακή μάλιστα τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνό της στον Άγιο Σάββα της Νέας Μορσίνης. Και μας λείπει αρκετά….

           Το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Ξάνθης αφιερώνει το Επταήμερο Αιμοδοσίας που ξεκινάει το Σάββατο 13 Οκτωβρίου στη μνήμη της και καλεί όλους τους φίλους της, όλους τους ευεργεθέντες της και όσο κόσμο την γνώρισε μέσα από τις δράσεις της πραγματικά να τιμήσουν τη μνήμη της και να «δωρίσου» λίγο από το αίμα της όπως αυτή δώριζε σε όλους μας απλόχερα όλο της το «είναι».

Ιωάννης Χαρ. Παπαχρόνης