Η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Η Ελλάδα δεν θα βγει από το τέλμα. Η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει σε ένα χρόνο, σε ένα μήνα, σε δεκαπέντε ημέρες. Με τις φράσεις αυτές, τα ξένα μέσα ενημέρωσης δυναμιτίζουν καθημερινά μία προσπάθεια με θυσίες και επίπονα μέτρα.

Η γερμανική κυβέρνηση θέλει η Ελλάδα να παραδώσει τις αποφάσεις για τους φόρους και τις δαπάνες σε έναν επίτροπο προϋπολογισμού της ευρωζώνης, αναφέρει στο πρωτοσέλιδο της η εφημερίδα Financial Times, με στόχο να… εξασφαλιστεί η βοήθεια των 130 δισ. ευρώ. Η είδηση έκανε το γύρο της Ευρώπης και των δημοσιογραφικών γραφείων χωρίς καν να επιβεβαιωθεί η «γερμανική» προέλευση της πρότασης.

Η πρόταση αυτή θέλει τον επίτροπο να έχει το δικαίωμα να ασκεί βέτο στις αποφάσεις για τον προϋπολογισμό, αν αυτές δεν είναι στο πλαίσιο των στόχων που έχουν θέσει οι δανειστές ενώ παράλληλα, θα έχει τη δυνατότητα να ασκεί έλεγχο στις δαπάνες της ελληνικής διοίκησης.

Τι μπορεί να σημαίνει μία τέτοια πρόταση για την ελληνική κυβέρνηση; Τι μπορεί να σημαίνει για τους Έλληνες πολίτες; Είναι απογοητευτικό ακόμα και το σενάριο μιας τέτοιας απάντησης. Πρόκειται για την ουσιαστική και άνευ όρων μετάβαση από την ανεξαρτησία του ελληνικού προϋπολογισμού σε έναν ουσιαστικά και τυπικά επιτηρούμενο προϋπολογισμό.

Η πρόταση αποτελεί μία ακόμη απόδειξη για το πόσο μεγάλη είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης της ευρωζώνης στην ελληνική κυβέρνηση και του βαθμού απώλειας της αξιοπιστίας στην οποία μας οδήγησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Παρά το γεγονός ότι ο τεχνοκράτης Λουκάς Παπαδήμος προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος να επιβεβαιώσει «το σεβασμό της εθνικής ταυτότητας και αξιοπρέπειας στην οποία βασίζεται η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», κανείς δεν μπορεί να μιλήσει πια με βεβαιότητα για μία σταθερή τροχιά δημοσιονομικής και κοινωνικής ανάταξης χωρίς περαιτέρω θυσίες, χωρίς επιπλέον συμβιβασμούς…

Πώς απαντά όμως κανείς απέναντι στο δίλλημα οικονομική βοήθεια και εθνική αξιοπρέπεια; Ποιός αναλαμβάνει την ιστορική ευθύνη; Όλοι περίμεναν πως η νέα κυβέρνηση θα καθησύχαζε τους ευρωπαίους εταίρους, θα έδινε μία ανάσα προσδοκιών και ανακούφισης στον ελληνικό λαό. Αντι αυτού, καθημερινά ετοιμαζόμαστε για νέα επίπονα μέτρα, καθημερινά ετοιμαζόμαστε για νέα χρέη, για νέες οικονομικές υποχρεώσεις ενώ τα παράπονα της Τρόικα για την «ανεπαρκή» πορεία μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας, θέτουν ολοένα και πιο σφικτά τη θηλειά στο λαιμό Έλληνα εργαζόμενου, του Έλληνα επιχειρηματία, του Έλληνα συνταξιούχου.

Οι απαιτήσεις όμως, πλέον, της Τρόικας και των ευρωπαίων «εταίρων» μας, ξεπερνούν τα όρια μίας κυβέρνησης συνεργασίας, ξεπερνούν τα όρια μίας προσωρινής διοίκησης που ακροβατεί ανάμεσα στη βεβιασμένη συναίνεση και στο ευρωπαϊκό «πρέπον». Τέτοιου είδους απαιτήσεις χρήζουν απάντησης από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, από μία ηγεσία που θα εκφράζει τη νωπή λαϊκή εντολή. Δε μιλάμε πια για ολοκλήρωση της συμφωνίας του PSI, για νέα μέτρα, για νέα δανειακή σύμβαση αλλά για ένα σχέδιο εκχώρησης της κυριαρχίας της χώρας μας στις ορέξεις και τα συμφέροντα μιας ευρωπαϊκής ατζέντας που περιορίζει ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες της Ελλάδας για αυτοτελή οικονομική προοπτική.

Δεν έχουμε περιθώρια για να αναβάλλουμε τη λύση των προβλημάτων που βρίσκονται ήδη μπροστά μας, Χρειαζόμαστε μία νέα ισχυρή Βουλή που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό κυρίαρχο κράτος για το παρόν και το μέλλον.