Είναι κοινή γνώση σε όλη την υφήλιο, η πρωταρχική συμβολή των μικρών (ούτε καν μεσαίων) επιχειρήσεων, στην οικονομική ευρωστία όλων αναπτυγμένων οικονομιών. Για παράδειγμα, στην Αμερικανική οικονομία, στη χώρα με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση γιγαντιαίων πολυεθνικών επιχειρήσεων, αναγνωρίζουν (http://www.entrepreneur.com/article/227007) ότι το 64% των νέων θέσεων εργασίας δημιουργούνται από τις μικρές επιχειρήσεις με 1-49 υπαλλήλους. Το άλλο 36% δημιουργείται από όλες τις υπόλοιπες μεσαίες (50-249 εργαζόμενους) και μεγάλες (>250 εργαζόμενους) επιχειρήσεις.

Εξ αυτών (των μικρών επαναλαμβάνω) επιχειρήσεων το 31% έχει μόνο ένα εργαζόμενο: τον ιδιοκτήτη, ενώ ο μέσος αριθμός απασχολούμενων για όλες τις μικρές Αμερικανικές επιχειρήσεις είναι 3 άτομα, μαζί με τον ιδιοκτήτη, με μέσο ετήσιο τζίρο $182.700 (περί τα 140.000 ευρώ ή λιγότερο από 47.000 ευρώ ανά άτομο κατά μέσον όρο).

Το 98% των εξαγωγέων της Αμερικής είναι μικρές επιχειρήσεις, που διαχειρίζονται το 33% εκ των συνολικών εξαγωγών της χώρας, και αποτελούν το 99,7% του συνόλου των εργοδοτών της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, απασχολώντας περίπου 100.000.000 εργαζόμενους, ή το 50% του συνόλου των εργαζόμενων της ιδιωτικής οικονομίας! Η ευρωστία των μικρών επιχειρήσεων της Αμερικής, είναι συνώνυμη με την ευρωστία της οικονομίας της.

Στην επανένωση της Γερμανίας, όλοι περίμεναν και ήλπιζαν να έρθουν μεγάλες επενδύσεις που υποτίθεται θα δημιουργούσαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στη δοκιμαζόμενη από την ύφεση και ανεργία ανατολική πλευρά.

Αυτές όμως οι μεγάλες επενδύσεις δεν ήρθαν ποτέ στην πρώην Ανατολική Γερμανία, παρά τις αρχικές φρούδες ελπίδες, τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών. Η πολυπόθητη ανάπτυξη που τόσο είχαν ανάγκη στη Γερμανία τότε, όσο και στην Ελλάδα σήμερα, ήρθε όχι από τις μεγάλες ξένες επενδύσεις “φάντασμα” αλλά από τις μικρές επιχειρήσεις με 1-5 υπαλλήλους, που έκαναν μια μόνον ακόμη πρόσληψη!

Απλά μαθήματα πολιτικής αντίληψης: αν έχεις ανάγκη να μειώσεις την ανεργία, δώσε έμφαση στις μικρές επιχειρήσεις!

Τι κάνουμε εμείς μετά από 3 και μισό χρόνια κρίσης; Μα φυσικά προσπαθούμε να αφανίσουμε τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις της οικονομίας μας! Με μεγάλη αποτελεσματικότητα, να προσθέσω.

Ξεκινώντας από τα φουσκωμένα υπέρογκα έξοδα “ύπαρξης” που επιβάλλουν στις μικρές επιχειρήσεις ως να ήσαν εισηγμένες, την αδερφή μετάλλαξη του ΚΒΣ που ονομάστηκε ΚΦΑΣ, την υποχρέωση του μικροεπιχειρηματία να κρατά βιβλία που να απαιτούν λογιστή για μια απλή ΟΕ, ΕΠΕ, πόσο μάλλον για μια κανονική εταιρία ΕΠΕ ή ΑΕ, τις ληστρικές υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές, την αχανή γραφειοκρατία που είναι συνυφασμένη με τα πλοκάμια της διαφθοράς του παρακράτους (μοναδικό ελληνικό φαινόμενο να απαιτείται εξέταση κοπράνων για να ανοίξει κάποιος διαδικτυακό κατάστημα πώλησης έτοιμων συσκευασμένων τροφίμων όπως μαρμελάδες και λάδι).

Χειρότερο όλων το ναρκοπέδιο της συνεχώς μεταβαλλόμενης φορολογικής πολιτικής, που τιμωρεί την επιτυχία και ποινικοποιεί την αποτυχία, και κοντινό δεύτερο η επιβολή ΦΠΑ από το πρώτο ευρώ τζίρου, πράγμα ανήκουστο στις ανεπτυγμένες οικονομίες!

Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, η δυνατότητα χρηματοδότησης της ελληνικής επιχείρησης αγγίζει το κόστος του καταναλωτικού δανεισμού, με 11% ετήσιο επιτόκιο και προσημείωση ακινήτου, σε ανταγωνισμό με εταιρίες της υπόλοιπης Ευρώπης με κόστος λιγότερο από 3%!

Με την απώλεια του 45% της ιδιωτικής οικονομίας, την κατακρήμνιση των τζίρων ενόσω η φορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων έχει παραμείνει στου ίδιους απόλυτους αριθμούς με τεχνητά “τεκμήρια” και χαράτσια, επειδή κάποιος έχει μπλοκάκι, είναι νομοτελειακό το λουκέτο των περισσότερων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στη χώρα. Νομοτελειακό…

Εν μέσω της άτυπης στάσης πληρωμών που έχει κηρύξει το κράτος προς τους ιδιώτες, που του παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα, της κατάργησης της έκδοσης των επιταγών από τις τράπεζες, και της κατακόρυφης πτώσης της κατανάλωσης που επιβάλλει η υπερφορολόγηση, δεν υπάρχει διέξοδος για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει ανοιχτές. Πάνε για λουκέτο. Πριν το τέλος του χρόνου. Όσοι ρισκάρισαν να κρατήσουν ανοιχτή την επιχείρησή τους τα προηγούμενα 3 χρόνια με ζημίες, πιστεύοντας τα λεγόμενα του εκάστοτε πολιτικού, ελπίζοντας σε σύντομη ανάκαμψη, βάζοντας πρόσθετη προσωπική εργασία και κεφάλαιο, είναι πλέον αντιμέτωποι με σωρευμένα χρέη προς προμηθευτές, προσωπικό, εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία που μόνο θα διογκώνονται. Νομοτελειακά…

Είναι ξεκάθαρη η προοπτική που προσφέρει η άρνηση του πολιτικού συστήματος, να βάλει τάξη στο δημόσιο, κυρίως με μείωση της μισθοδοσίας του και των συντάξεων που μοιράστηκαν σε 45άρηδες και 50άρηδες. Όλες οι προοπτικές για δήθεν απολύσεις και ισάριθμες επαναπροσλήψεις λίγων δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, αφήνοντας στην καλύτερη περίπτωση το τελικό κόστος του κράτους αμετάβλητο, καμία εμπιστοσύνη δεν προκαλούν στον πιθανό επενδυτή στη χώρα μας, είτε αυτός κληθεί να επενδύσει σε μια μονάδα με δημιουργία εκατοντάδων νέων θέσεων εργασίας, είτε σε μια και μόνη νέα θέση εργασίας στη μικρή του επιχείρηση που απασχολεί τον εαυτό του και ένα συγγενή του.

Ο τρόπος για να ξεκολλήσουμε από αυτή την πορεία προς την κατάρρευση είναι ήδη γνωστός σε όλους, όμως η πολιτική βούληση ως τώρα είναι να κινούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, για λόγους που δεν έχω όρεξη να επαναλάβω.

Τα βήματα είναι απλά και κρυστάλλινα ξεκάθαρα σε όλους μας:

1- Μείωση του κόστους μισθοδοσίας του κράτους κατά 30%-40%. Αν δεν είναι κανείς διατεθειμένος να κάνει τις απολύσεις των εκατοντάδων χιλιάδων αργόμισθων, ας κάνει άμεσα οριζόντια μείωση σε όλους κατά το ίδιο ποσοστό! Δεν έχει σημασία πλέον πώς θα γίνει η μείωση, αρκεί να γίνει! Η όποια συζήτηση για την ποιότητα των υπηρεσιών είναι κωμική. Ποιά ποιότητα; Αλληλοκοροϊδευόμαστε;

2- Μείωση του συνολικού ποσού που πληρώνει το κράτος σε συντάξεις κατά 30%-40%. Αν δεν έχει κανένας σκοπό να ψάξει να βρει πόσοι κάτω των 45 ετών, 50 ετών, 55 ετών, ή 60 ετών λαμβάνουν σύνταξη γήρατος, ας είναι. Ας κάνουν οριζόντια μείωση στο ίδιο ποσοστό. Θα είναι άδικο, αλλά θα σωθεί η οικονομία της χώρας. Άδικο ξε-άδικο, αυτό είναι απαραίτητο! Ας ξανακάνουν οριζόντιες μειώσεις, αν μόνο αυτό μπορούν να κάνουν, άμεσα όμως!

3- Μείωση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων που στραγγαλίζουν τις μικρές επιχειρήσεις. Δεν ομιλώ φυσικά για εφεύρεση νοσηρών πονημάτων όπως το ΓΕΜΗ, που απλά προσέθεσε ένα ακόμα βήμα στη γραφειοκρατία, ούτε για πέρασμα στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση! Ομιλώ για ολοσχερή κατάργηση διαδικασιών που φέρνουν σε επαφή τον μικρομεσαίο επιχειρηματία με το κράτος, και του αφαιρούν ζωτική ενέργεια και πόρους από το να κάνει του δουλειά του!

4- Υπαγωγή όλων των επιχειρήσεων με τζίρο μικρότερο από 100.000 ευρώ σε καθεστώς μη-υποχρεωτικότητας απόδοσης ΦΠΑ. Έτσι κι’ αλλιώς, οι μικρομεσαίοι αγοράζουν τις προμήθειές τους κατά πλειοψηφία από μεγαλύτερες εταιρίες. Άρα μεγάλο μέρος του ΦΠΑ που το κράτος εισπράττει, το λαμβάνει πριν ο μικρομεσαίος κάνει την τελευταία πώληση στον καταναλωτή. Η διαφορά σε εισπράξεις για το κράτος θα είναι αμελητέα, αλλά θα απελευθερώσει τεράστιο δυναμικό στις μικρές επιχειρήσεις που θα μεταφραστεί σε ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας!

5- Μείωση των συντελεστών φορολόγησης κερδών κατά ίσο ποσοστό με τη μείωση του κόστους του κράτους (30%-40% μείωση δηλαδή), μείωση των ασφαλιστικών εισφορών επίσης κατά ίσο ποσοστό, και κατάργηση της υποχρεωτικότητας της αυτασφάλισης στον ΟΑΕΕ που έτσι κι αλλιώς είναι ληστρικός στη σύλληψή του. Έτσι η μικρή επιχείρηση θα έχει περισσευούμενους πόρους να προσλάβει άνεργους, ή να αυξήσει την κατανάλωση με υγιή ιδιωτικά δημιουργούμενο πλούτο!

6- Κεφαλαιοποίηση των συνολικών πραγματικών σωρευμένων οφειλών των μικρομεσαίων προς τα ταμεία και το κράτος, και μεταφορά της πληρωμής των, άτοκα, χωρίς γελοία πρόστιμα, και με πολλές δόσεις, σε μελλοντικό χρόνο, ώστε να μπορεί ο μικρομεσαίος να κοιμάται τα βράδια για να μπορεί να αποδώσει στη δουλειά του το επόμενο πρωί. Καμία έννοια δεν υπάρχει να ξοδεύει το κράτος πόρους και προσπάθεια ανθρώπων, για να κυνηγήσει οφειλές που οι ίδιοι οι οφειλέτες, όχι τα υπέρογκα πρόστιμα δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν, αλλά ούτε να βγάλουν τα προς το ζειν τους, έτσι που τα έγιναν με τις πολιτικές επιλογές ως τώρα, δήθεν μονόδρομους, με την κατακρήμνυση της οικονομίας λόγω της απίστευτης υπερφορολόγησης.

7- Μείωση των επιτοκίων δανεισμού των μικρομεσαίων στο μέσο όρο των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, χρησιμοποιώντας όπου είναι απαραίτητο κρατικές εγγυήσεις και ευρωπαϊκούς πόρους. Στην τελική, όπως το κράτος επέβαλε ταβάνι στο επιτόκιο καταθέσεων στις τράπεζες, ας επιβάλει και ταβάνι επιτοκίων δανεισμών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μόνο καλό μπορεί να κάνει στην αγορά αυτό. Αφού ούτως ή άλλως την επανακεφαλαιοποίηση των κόκκινων δανείων θα την πληρώσουν οι φορολογούμενοι, ας προβλέψει το κράτος να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις που δουλεύουν οι πραγματικά φορολογούμενοι της παραγωγικής οικονομίας, γιατί τότε όχι φόρους δεν θα εισπράττει, αλλά ούτε κομφετί.

Για αυτά θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να πάρουμε την άδεια των δανειστών μας, ή να τα προχωρήσουμε και χωρίς την άδειά τους. Στο κάτω κάτω, ο ελληνικός λαός εξέλεξε τους πολιτικούς του για να παίρνουν αποφάσεις, και όχι τα επιτελεία των γραφειοκρατών, ή τους πολιτικούς άλλων χωρών. Θα ήταν γελοίο να ζητήσει την άδεια έξωθεν ένας πολιτικός για να μειώσει δραστικά το κόστος του κράτους, έστω με οριζόντιες περικοπές κατά πραγματικό 40%, και όχι τις δήθεν περικοπές αμοιβών δήθεν 30% στον παρελθόντα χρόνο, που τελικά κατέληξαν να μειώσουν τη μισθοδοσία του ΓΛΚ από 20,5 δις ευρώ, σε 18 δις ευρώ! Όχι άλλο κάρβουνο παρακαλώ! Χορτάσαμε!

Αν δεν γίνουν τα παραπάνω, ελπίζοντας ότι τα φετινά πρόσθετα 2-3 δις έσοδα του τουρισμού θα σώσουν την παρτίδα, έχω νέα: θα έχουμε ομοβροντία λουκέτων στην ήδη ψυχορραγούσα κατηγορία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που απασχολούν το 90% της παραγωγικής οικονομίας, δηλαδή τους 1.980.000 εκ των 2,2 εκατομμυρίων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα που ακόμη έχουν δουλειά. Εκείνοι που με τους φόρους τους στο 71% για κάποιον που βγάζει 2.000 ευρώ το μήνα, ακόμη πληρώνουν το κόστος του δημοσίου, θα κλείσουν. Όχι αμέσως όλοι φυσικά. Αρκεί να κλείσει ταυτόχρονα ένα 10%-20% ανάμεσα στο τέλος του καλοκαιριού και το το τέλος του χρόνου, αφήνοντας αναπόφευκτα και απλήρωτες οφειλές στην αγορά, και το ντόμινο λουκέτων είναι νομοτελειακά βέβαιο για την πλειοψηφία των υπολοίπων. Πιθανότατα όλων.

Είναι απλά όλα τα παραπάνω και μόνο πολιτική απόφαση χρειάζονται. Τίποτε άλλο. Αν οι αποφάσεις αυτές δεν ληφθούν, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα της απραγίας, είναι βέβαιο ότι μας περιμένουν καταιγίδες τύπου failed state, τόσο σε πολιτικό, όσο σε οικονομικό, όσο δυστυχώς και σε εθνικό επίπεδο.

Πηγή:www.capital.gr