Ο Γεώργιος Σαρακενίδης γεννήθηκε στα Κομνηνά Ξάνθης στις 15 Μαϊου 1924 από Πόντιους γονείς, τον Δημήτριο και την Βασιλική Σπανίδου. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με την γεωργία και συγκεκριμένα με την καλλιέργεια καπνού.

Υπήρξε ανήσυχο πνεύμα, αφού σε πολύ νεαρή ηλικία δημιούργησε μαζί με άλλους συγχωριανούς του, ερασιτεχνικό θίασο και έπαιζαν με πολύ μεγάλη επιτυχία διάφορα θεατρικά έργα σε αίθουσα του δημοτικού σχολείου του χωριού. Τα έργα που έπαιζαν ήταν κυρίως Ποντιακά αλλά και Νεοελληνικά όπως «Ο απαγχονισμός του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄», στο οποίο ο Γεώργιος Σαρακενίδης υποδυόταν τον Πατριάρχη και ο άλλος μικρός Πόντιος συμμαθητής του, Κωνσταντίνος Κοντογιαννίδης, τον δήμιο. Καθώς το ταλέντο τους ξεχείλιζε, συνεπαρμένο το κοινό φώναζε όταν ο δήμιος επρόκειτο να τραβήξει το σχοινί.

Ο Γιώργος Σαρακενίδης παντρεύτηκε με την Σοφία Παναγιωτίδου ( 1935-1978) και απόκτησαν μια κόρη, την Βασιλική. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με αρχές του ’60 η οικογένεια του Γεωργίου Σαρακενίδη εγκατέλειψε τα Κομνηνά και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί “έχασε” τη γυναίκα του στην πολύ νεαρή ηλικία των 38 ετών,  την οποία αγαπούσε παράφορα και ο θάνατος της τον πλήγωσε βαθιά. Έγραψε στη μνήμη της και της αφιέρωσε ποιήματα, ενώ με το ποίημά του «Πόντος έν’ άστρον φωτεινόν» έγινε γνωστός στον Ποντιακό Ελληνισμό και καταξιώθηκε στην Ποντιακή λογοτεχνία. Πέθανε το 2002 στην Αθήνα.

Πόντος έν’ άστρον φωτεινόν

Πόντος! Εν άστρον φωτεινόν σ’ Ελλενικούς αιώνας.
Αργοναυτών το όρωμαν και τη Ακρίτα κάστρον.
Νύφε ακριβοθώρετος τη Πόντου τη Ευξείνου,
Πυκνέσα δύσσα σα ραςά μάραντα φορτωμένα.
Πόντος! Αγέρας παρχαρί, θύμηρου μυρωδία,
Τη λύρας γλυκολάλεμαν, νερόπα πάντα κρύα.
Πόντος! Η πρώτεσα χαρά μ’,το υστερνόν μ’ ο πόνος.
Αροθυμώ και τραγωδώ, αροθυμώ και κλαίω.

Κι έρθενε χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια
Ο ουρανόν ελίβωσεν, σην γην ποτάμ’ το (γ)αίμαν.
Κ’ εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέρα περού σον Πόντον.
Ξαν κρούγ’νε οι Αγαρηνοί και καίγ’νε και ρημάζ’νε,
Ο βίον χάται γενεών, ο κόσμον ξεριζούται
Κι ένας λαός πορεύκεται σ’ Αδάμ την εξορίαν.
Αποτελειώνε σον γιαλόν το έργον των Αγαρηνών οι Φραγκολεβαντίνοι
Και κ’ εγροικάς ο άκλερον ποίος τεσόν έν’ ο εχθρόν και ποίος έν’ ο φίλον.

Και σην Ελλάδαν έρθαμε ρίζα ‘μουν προαιώνιον
ΠΑΤΡΙΔΑ τη ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Και ξαν πουλί μ’ ασ’ήν αρχήν χτίζομεν το γεφύριν.
Σα μαύρα τα χαλάσματα άθα και μανουσάκια.
Την γήν κατατρυπαίνομεν μ’ αλέτριν και χορόν,
Τον ήλιον ξαν σα χέρα ‘μουν αγαπεμέν κρατούμεν
Και μ’ έναν στόμαν, μ’ έναν ψήν και νούν βροντολαλούμεν

ΠΟΝΤΟΣ! ‘εν’ άστρον φωτεινόν
Ο ψε, σήμερον και πάντα.

*Φωτογραφία εποχής με άγνωστους Πόντιους στρατιώτες