«Πως φτάσαμε ως εδώ;», αναρωτιόταν η φιλοκυβερνητική Le Monde, μετά την νίκη της ακροδεξιάς στις περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας, την Κυριακή: σχεδόν 28% για την Λε Πεν, με την δεξιά του Σαρκοζί στη δεύτερη θέση και τους Σοσιαλιστές του Ολάντ να ακολουθούν, σχεδόν με 5 μονάδες διαφορά. Αν νικήσει και στον δεύτερο γύρο των εκλογών σε λίγες μέρες, συνέχιζε το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο, η ακροδεξιά θα βρεθεί να διοικεί μια ή και  περισσότερες περιφέρειες, «για πρώτη φορά στην Ευρώπη».

Κανείς δεν θα έπρεπε να είχε πέσει από τα σύννεφα τη Κυριακή το βράδυ, ούτε η καλή εφημερίδα: το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν είχε πάρει την πρώτη θέση και στις ευρωεκλογές του 2014 με ένα ελαφρώς χαμηλότερο ποσοστό, ενώ προηγείτο σταθερά στις δημοσκοπήσεις εδώ και μήνες, πριν τα τελευταία δραματικά γεγονότα: η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και η προσφυγική κρίση έριξαν σίγουρα νερό στο μύλο της κυρίας Λε Πεν, αλλά τα αίτια του κακού είναι βαθύτερα.

Πρόκειται για την αποτυχία των κομμάτων που κυβερνούν επί δεκαετίες τη χώρα και ειδικότερα της σοσιαλιστικής αριστεράς που ήρθε στην εξουσία πριν τρεισήμισι χρόνια. Οι 740.00 παραπάνω άνεργοι σε σύγκριση με  το 2012 αρκούν να δείξουν τον κοινωνικό απολογισμό της διακυβέρνησης Ολάντ, χώρια οι φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις αντιπαράθεσης και ανατροπής της ολέθριας πολιτικής λιτότητας, που έχουν επιβάλλει η Μέρκελ και το Βερολίνο. 

Μια ματιά στον εκλογικό-κοινωνικό χάρτη του Εθνικού Μετώπου που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην Le Monde Diplomatique δείχνει ακριβώς τα βαθύτερα αίτια της ακροδεξιάς παλίρροιας. Τα εκλογικά ποσοστά της Μαρί Λε Πεν στις προεδρικές εκλογές του 2012 ξεκινούν από μπλε(12-15%) και κοκκινίζουν όταν φτάνουν ή και ξεπερνούν το 20%. Στην αριστερή, κάθετη στήλη ανεβαίνει το εισόδημα( από 18.000 έως 28.000) ενώ στην οριζόντια μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες όσο πηγαίνουμε προς τα δεξιά του πίνακα. Ακριβώς τα μεγαλύτερα, κόκκινα ποσοστά της ακροδεξιάς υποψήφιας σημειώνονται στις πόλεις με τα χαμηλότερα εισοδήματα και τις μεγαλύτερες ανισότητες.

Η ακροδεξιά είναι της μόδας, όπως έδειξαν και οι εκλογές της Κυριακής. Αξιοποιώντας δημαγωγικά τη κρίση της οικονομίας και της ευρωζώνης (από την οποία το Εθνικό Μέτωπο ζητάει την αποχώρηση της Γαλλίας) καθώς και τα πληγωμένα εθνικά αισθήματα των Γάλλων μετά την άτακτη υποχώρηση απέναντι στη Γερμανία, το Εθνικό Μετώπο ξεπερνάει το Σοσιαλιστικό Κόμμα στους νέους ψηφοφόρους. Μόνο οι πάνω από τα 60, της γενιάς του Μάη του 68, αντιστέκονται ακόμη αλλά δεν διαθέτουν και απεριόριστο χρόνο…

Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά γαλλικό. Στη διεθνή συνάντηση στο Ευρωκοινοβούλιο διαπιστώθηκε  η πανευρωπαϊκή άνοδος της ακροδεξιάς, με την μια ή την άλλη μορφή. Η λιτότητα και οι εθνικοί εγωισμοί, η έλλειψη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης όπως εκφράστηκε ιδιαίτερα στη περίπτωση της Ελλάδας, έχουν φέρει την Ευρώπη στο χείλος της καταστροφής. «Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει», δήλωνε ο Ιταλός πρωθυπουργός Μ. Ρέντσι αμέσως μετά  το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών.  «Πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα: μόνο με τακτική, πεθαίνεις. Χωρίς ένα στρατηγικό σχέδιο, ιδίως για την οικονομία και την ανάπτυξη, οι λαϊκιστές, αργά ή γρήγορα, θα κερδίσουν και κάποιες εθνικές βουλευτικές εκλογές».

«Αν η Ευρώπη δεν αλλάξει κατεύθυνση αμέσως, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί κινδυνεύουν να γίνουν (με περισσότερη η λιγότερη επίγνωση) οι καλύτεροι σύμμαχοι της Μαρί Λεπέν και όσων προσπαθούν να την μιμηθούν», κατέληγε. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει, όχι πολλές, αλλά ούτε μια Μαρί Λε Πεν, ιδίως αν έρθει στην εξουσία. Αν οι ισχυροί της Ευρώπης, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, δεν πάρουν το μήνυμα, το επόμενο πρωτοσέλιδο της Le Monde θα έχει τον ίδιο τίτλο: «Πως φτάσαμε ως εδώ;». Αλλά την προσεχή φορά δεν θα αφορά τη Γαλλία, αλλά την Ευρώπη ολόκληρη.

από το tvxs.gr