Χωρίς περίσκεψιν …υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη» Κωνσταντίνος Καβάφης.

Λίγες μέρες μετά τον πάταγο των εκλογών, το αδιέξοδο εντείνεται:

Φοβάμαι πως τα περισσότερα αντιμνημονιακά κόμματα, ενισχυμένα από τη θεαματική άνοδο των εκλογικών τους ποσοστών, πλειοδοτούν σε αδιαλλαξία και προβάλλουν πλέον απροκάλυπτα το σύνθημα « δεν αναγνωρίζουμε τις συμφωνίες που υπογράφηκαν και διαγράφουμε μονομερώς τα χρέη μας». Πρόκειται για τον πιο επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό στην ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους, που θα τον πληρώσει η χώρα με βαρύτατο τίμημα, αν ο ελληνικός λαός προκρίνει αυτήν την πολιτική στις πιθανολογούμενες νέες εκλογές .

Οι λεονταρισμοί αυτών που θέλουν να καταγγείλουν και να ακυρώσουν άμεσα και μονομερώς τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μας αποτυπώνουν την εξής σχιζοφρενική αντίφαση: « Δεν αναγνωρίζουμε τα χρέη , τις συμφωνίες, δεν σας χρωστάμε τίποτα, συνεχίστε όμως να μας χορηγείτε τις δόσεις  των 110 δισεκατομμυρίων που έχουν συμφωνηθεί, για να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε ως χώρα». Χωρίς αυτές τις οικονομικές εισροές από τους εταίρους μας η εξάντληση των αποθεμάτων ρευστότητας της χώρας είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην καταβολή μισθών και συντάξεων, στην λειτουργία νοσοκομείων , σχολείων κλπ κλπ , με όλα τα εφιαλτικά παρεπόμενα.

Η συνεχιζόμενη πολιτική και οικονομική αστάθεια στη χώρα μάς απαξιώνει και μάς καθιστά εκ των πραγμάτων παράγοντα αποσταθεροποίησης. Πέρα από την αυτονόητη τακτική των εκβιασμών τύπου Σόιμπλε, υπάρχει σαφέστατο πρόβλημα με την αξιοπιστία της χώρας και τη στάση μας απέναντι στους εταίρους μας. Η ΔΗΜΑΡ το πρόβαλλε αυτό,  αλλά ο προεκλογικός λαϊκισμός δεν βοήθησε τους πολίτες να εστιάσουν εκεί. Όμως η πραγματικότητα εκδικείται , και  αυτό που εξοστρακιζόταν  από το παράθυρο ως δυσάρεστο πρόβλημα μέχρι προχθές,  τώρα επιστρέφει και   μπαίνει κυρίαρχο από την κύρια είσοδο…

Τώρα όλοι επικεντρώνονται στη θέση που εμείς ως ΔΗΜΑΡ προβάλλαμε: Κυβέρνηση ευρύτατης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με δύο κόκκινες γραμμές: Παραμονή της χώρας στο ευρώ και σταδιακή απαγκίστρωση απο το Μνημόνιο και την Νέα Δανειακή Σύμβαση με άμεσες προτεραιότητες την άρση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου –που μειώνει τους κατώτερους μισθούς και τις συντάξεις και παρασύρει προς τα κάτω όλες τις αμοιβές στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, καθιστώντας τες αμοιβές ντροπής και φτώχειας– και επαναδιαπραγμάτευση για επιμήκυνση του χρόνου για μηδενικό έλλειμμα στον προϋπολογισμό.

Oι νέοι συσχετισμοί που δημιουργούνται στην Ευρώπη (η πολιτική αλλαγή στη Γαλλία, η συνεχώς μειούμενη αδιαλλαξία ολοένα και περισσότερων από τους εταίρους μας) δείχνουν ότι αυτό που πριν από μερικές μέρες αντιμετωπιζόταν ως αφελής αλλά και ασαφής θέση μας, τώρα έχει ρεαλιστική δυναμική. Επιπλέον, τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, αν αξιοποιηθούν θετικά, δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις, ώστε να αρχίσει επιτέλους η έξοδος από το σπιράλ του θανάτου στο οποίο μας εγκλώβισε το κυρίαρχο πολιτικο-τραπεζικό κατεστημένο με τις εθελόδουλες, επαχθείς συμφωνίες που υπέγραψε.

Δυστυχώς, η συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης κατάστασης –επικοινωνιακός λαϊκισμός, πατριδοκάπηλη συνθηματολογία, εκβιαστική κινδυνολογία, συγκάλυψη της αλήθειας– έβαλε τα νοσηρά θεμέλια για να κτιστούν τα τείχη που “ανεπαισθήτως μας έκλεισαν εξω από τον κόσμο” από το Eυρωπαϊκό και Διεθνές Γίγνεσθαι , από το οποίο είμαστε άμεσα εξαρτημένοι. Σε τελευταία ανάλυση, οδηγούμασστε σε ένα είδος όχι μόνο πολιτικού αλλά, το χειρότερο, εθνικού αυτισμού. Κινδυνεύουμε ως λαός να χάσουμε την γόνιμη επαφή μας με τους Εταίρους μας και τη Διεθνή Κοινότητα και δίνουμε την εντύπωση ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων μας. Και φοβάμαι ότι ο εξαντλούμενος πολιτικός χρόνος δεν μας επιτρέπει τη συνέχιση του αυτοεγκλεισμού μας στα τείχη, στα οποία παραμένουμε με ναρκισσιστική αυταρέσκεια…