Το τελευταίο διάστημα είδαμε πλήθος κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών εκπομπών για τους διοικητές των νοσοκομείων που φεύγουν ή παραμένουν (π.χ. το κεντρικό δελτίο ειδήσεων αθηναϊκού καναλιού αφιέρωσε 5 ολόκληρα λεπτά για να προβάλλει το «έργο» κάποιου διοικητή!! Μα αν αφιερώνανε, την εποχή του υπουργού καταστροφής της Υγείας (Άδωνι Γεωργιάδη), έστω το 1/5 του χρόνου που αφιερώσανε για τους κακόμοιρους τους διοικητές, για τα προβλήματα των νοσοκομείων σήμερα η κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη. Τότε όμως όποιος μιλούσε για προβλήματα ήταν συκοφάντης και οδηγείτο σε πειθαρχικά και ποινικά δικαστήρια.

Δεν μπορεί κανείς παρά να σημειώσει ότι για πρώτη φορά κυβέρνηση άφησε τους ίδιους διοικητές επί 11μηνο, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν όχι μόνο κυβέρνηση να άλλαζε, αλλά και ο υπουργός να ξυπνούσε από το άλλο πλευρό, οι διοικητές απολύονταν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο υπουργός Αβραμόπουλος που το 2009 Παρασκευή διόρισε διοικητή του νοσοκομείου μας τον κ.Πέτρου και Δευτέρα τον απέλυσε!!

Εν προκειμένω αποστομωτική είναι η 5 και 6 απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου που αναφέρει: «πρόσωπα που έχουν επιλεγεί και προσληφθεί με βασικό κριτήριο την, προς αυτά, εμπιστοσύνη μιας συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας βρίσκονται σε δυσχέρεια να εξακολουθήσουν την άσκηση των καθηκόντων τους και να συνεργαστούν με τη νέα πολιτική ηγεσία, μετά την αποχώρηση εκείνου που τα είχε επιλέξει… συνεπώς η αυτοδίκαιη απόλυσή τους χωρίς αποζημίωση είναι συνταγματική».

Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνον να αλλάξουν πρόσωπα, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι τελείως απαραίτητο. Αναφέρω ενδεικτικά παραδείγματα διοικητών τη δράση των οποίων γνώρισα μέσα από τη δράση της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών: π.χ. διοικητής δεν δέχτηκε να ζητήσει θέση επικουρικού παιδιάτρου, αφήνοντας την παιδιατρική να κλείσει γιατί προτίμησε να προκηρύξει θέση δερματολόγου! Άλλος διοικητής ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά για να αλλάξει προσανατολισμό στην πόρτα κέντρου Υγείας! Άλλος πραγματοποιούσε συναθροίσεις μελών του προσωπικού για να τους πιέσει να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα καθώς και προεκλογικά για να τονίσει ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι χούντα! Άλλος παρεμπόδιζε τον διορισμό γιατρών για την κάλυψη επειγόντων προβλημάτων, λέγοντας ότι στόχος του είναι να κλείσει κλινικές για να μάθετε τι εστί βερίκοκο! Αυτοί και βέβαια πρέπει να φύγουν. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης.

Οι μέχρι τώρα υπουργοί θεωρούσανε τα νοσοκομεία δικά τους, το δε νοσοκομειακό κίνημα ορισμένες φορές έτεινε να θεωρεί ότι αυτά ανήκουν στους εργαζόμενους. Όμως τα νοσοκομεία ανήκουν και στην κυβέρνηση που τα χρηματοδοτεί, και στους εργαζόμενους που μοχθούν, αλλά και στους ασθενείς που τα χρησιμοποιούν, καθώς και στην τοπική κοινωνία. Αυτοί οι 4 πυλώνες στηρίζουν τα νοσοκομεία και πρέπει να έχουν λόγο στη διοίκηση. Χρειάζεται λοιπόν ένα μοντέλο διοίκησης δημοκρατικό – συμμετοχικό, όπου εκπρόσωποι των εργαζομένων, της αυτοδιοίκησης, των ασθενών και της κυβέρνησης θα συναποφασίζουν σε συνέλευση τους επιστημονικούς και επιχειρησιακούς στόχους του νοσοκομείου για το επόμενο διάστημα. Φυσικά ο διοικητής θα επιλέγεται από την κυβέρνηση με βάση αξιοκρατικά κριτήρια (σπουδές, εμπειρία, τεχνογνωσία, δημοκρατικό ήθος) και θα απολογείται ενώπιον της συνέλευσης για το έργο του και θα έχει δικαίωμα περιορισμένου αριθμού θητειών. Όλοι θα έχουν λόγο, όλοι θα έχουν δικαιώματα, αλλά και όλοι θα έχουν καθήκον να διαφυλάξουν την περιουσία των πολιτών της περιοχής: το νοσοκομείο. Η συνυπευθυνότητα σταδιακά θα δημιουργήσει νέα ποιότητα σχέσεων και ποιοτική και ποσοτική βελτίωση της αποτελεσματικότητας των νοσοκομείων. Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να τολμήσει επιτέλους την ουσιαστική αλλαγή. Το νοσοκομειακό κίνημα θα είναι αρωγός σε αυτή την προσπάθεια.