Η Αθήνα της οικονομικής κρίσης περνάει τα σύνορα δυναμικά και δημιουργικά, με την ελληνική συμμετοχή στην 13η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 29 Αυγούστου έως τις 25 Νοεμβρίου, στην ιταλική πόλη των καναλιών και των δόγηδων.

Με σκοπό να αναδείξει τις θετικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στο δύσκολο παρόν και να σχεδιάσει ένα καλύτερο μέλλον για την πόλη και την αρχιτεκτονική της, η ελληνική συμμετοχή παρουσιάζει στην έκθεση την ιδιόμορφη αθηναϊκή αστικότητα, μέσα από δύο θεματικές σύμφωνα με την Ναυτεμπορική

Η πρώτη επικεντρώνεται στην εξέλιξη της αθηναϊκής πολυκατοικίας, εξετάζοντας τις σχέσεις ανώνυμης – επώνυμης αρχιτεκτονικής και τη διαδικασία παραγωγής του αστικού τοπίου από την επανάληψη μιας βασικής μονάδας.

Η δεύτερη εστιάζει στη διάσπαση και τη διεκδίκηση του αθηναϊκού δημόσιου χώρου, παρουσιάζοντας αντίρροπες και συμπληρωματικές αστικές δυνάμεις, με το φαινόμενο της αστικής αποσύνθεσης να ξεπροβάλλει παράλληλα με τις απόπειρες επανάχρησης των κεντρικών χώρων και τα προγράμματα αστικής ανανέωσης να εξετάζονται δίπλα από τις ακτιβιστικές πρωτοβουλίες των πολιτών.

Με έργα πολλών αρχιτεκτόνων και ομάδων, η έκθεση – τον σχεδιασμό της οποίας έχουν αναλάβει οι Πάνος Δραγώνας, Aννα Σκιαδά, Βαρβάρα Χριστοπούλου, Μαρία Μπούρδη και Μαρία Χασιώτη – περιστρέφεται σε οκτώ αφηγήσεις για την Αθήνα, αναζητώντας νέες στρατηγικές σχεδιασμού, παίρνοντας θέση περισυλλογής απέναντι στις δραματικές αλλαγές που υφίσταται η πόλη και χαρτογραφώντας το νέο κοινό έδαφος, που προκύπτει στην Αθήνα της κρίσης.

Μεταβατική εποχή για μια πόλη που αποσυντίθεται     

Η Αθήνα που διαμορφώθηκε στα χρόνια της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και η σύγχρονη μορφή της, με τις αντιφάσεις που αποτελούν την ταυτότητά της και, ίσως, τη γοητεία της, υποκύπτει στο ισχυρό πλήγμα της οικονομικής κρίσης, καθώς ο αστικός χώρος κατακερματίζεται και τα φαινόμενα διάρρηξης του κοινωνικού ιστού εντείνονται.

Μετά από τα οφέλη της φωτεινής πλευράς της παγκοσμιοποίησης, η νεώτερη γενιά αρχιτεκτόνων, έχει πλέον να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή πραγματικότητα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την επιτακτική ανάγκη της αναπροσαρμογής των προτεραιοτήτων του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.