Τούτη τη φορά έφυγα θυμωμένος από την πόλη της Δράμας. Φυσικά, όχι με την ίδια την πόλη. Αυτή, ακόμα και τον καιρό ετούτο, που πάνω της πλανάται βαριά η σκιά της ανεργίας, των κλειστών καταστημάτων, της άνθισης των καταστημάτων «Αγοράς Χρυσού»- των σύγχρονων μαυραγοριτών- δεν μπορεί να με κάνει να της θυμώσω.

Ενώ ετοιμαζόταν το λεωφορείο του ΚΤΕΛ να αναχωρήσει με προορισμό την Θεσσαλονίκη, με δέκα-δώδεκα επιβάτες, κυρίως ηλικιωμένοι και φοιτητές και άλλοι δυο-τρεις της ηλικίας μου, όχι πάνω από είκοσι μαθητές γυμνασίου μπλόκαραν τον δρόμο και δεν το άφηναν να περάσει. Αρχικά νόμιζα ότι είναι κάποια φάρσα. Ότι ήθελαν να κατεβάσουν κάποιο παιδί που ήταν μέσα ή ακόμα, να ήταν συμμαθητές του παιδιού του οδηγού και κάτι του είχαν σκαρώσει. Ο οδηγός κατάλαβε αμέσως τους λόγους, και με ένα ύφος που από μέσα έλεγε «αφήστε μας να πάμε στη δουλειά μας, ρε τσογλάνια», βγήκε στην πόρτα και τα ρώτησε: «τι θέλετε παιδιά μου, τι σας κάναμε;». Τα παιδιά φόρεσαν το πιο «επαναστατικό» και οργισμένο ύφος και άρχισαν να ουρλιάζουν: «Προδότες – Δοσίλογοι – Πολιτικοί!!!» Όντας στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, στην πρώτη παύση μπόρεσα και τους είπα απλώς, «αν πιστεύετε ότι στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, υπάρχει και κάποιος υπουργός, να μας το πείτε να τον περιποιηθούμε και εμείς μαζί σας». Συνέχισαν να βρίζουν, απειλώντας θεούς και δαίμονες, ότι «αν δεν αποσυρθεί το Μνημόνιο, τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ δεν περνάνε από εδώ!»

Τα γέλια μας δεν τα πτόησαν αλλά η αποφασιστικότητα του οδηγού τα ανάγκασε να ξεχάσουν για λίγο τα επαναστατικά τους συνθήματα και να κάνουν στην άκρη. Δεν ξέρω αν γνώριζαν, αυτοί οι υποκινητές τους, ότι το ΚΤΕΛ είναι ιδιωτική επιχείρηση αλλά ακούγοντας σε όλη την διαδρομή τον οδηγό να μιλάει στο τηλέφωνο με τεράστια αγωνία για τα λεφτά που τους χρωστάνε, να χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν έμαθε ότι από βδομάδα θα πάρουν από 400€ (!!!) προκαταβολή και να μοιάζει γερασμένος αν και σαραντάρης, αναρωτήθηκα τι θα έκαναν αν αύριο το πρωί, έβρισκαν στην πόρτα του σπιτιού τους είκοσι άτομα να εμποδίζουν τους γονείς τους να πάνε στη δουλειά ή τα αδέλφια τους να πάνε στο Πανεπιστήμιο ή του παππούδες τους να πάνε στον γιατρό. Είμαστε να κλαίμε για την παιδεία μας αλλά μερικά δάκρυα ας τα κρατήσουμε και για τα παιδιά μας…

Πηγή: www.protagon.gr