Με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης έχουμε ασχοληθεί μαζί με άλλους συναδέλφους ήδη από τη δεκαετία του ‘80. Στην αρχή από τις στήλες του περιοδικού «Σχολιαστής», ύστερα από τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» και σήμερα από την «Εφ.Συν.». Γνωρίζουμε ότι η πολιτική εξουδετέρωση του «εσωτερικού εχθρού» -όσων δηλαδή δεν ευθυγραμμίζονταν με την κεντρικά σχεδιασμένη από το ΥΠΕΞ και την ΚΥΠ «εθνική γραμμή» για τη Θράκη- βασιζόταν επί χρόνια σε ένα είδος «μονταζιέρας» που κυκλοφορούσε τακτικά «δελτία πληροφοριών» και άλλα non paper, τα οποία κατασκεύαζε το… ελαφρύ και το βαθύ κράτος της Θράκης για να πλήξει τους εκάστοτε αντιπάλους του.

Και ποιοι ήταν οι αντίπαλοι; Μα ορισμένοι δραστήριοι μειονοτικοί, ή αριστεροί, ή υπερασπιστές των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, περισσότερο ή λιγότερο εμπνευσμένων από τις ουμανιστικές αρχές του ΟΗΕ και της Ευρώπης, που επέμεναν να αποκαλύπτουν τις επίσημες (και ανεπίσημες), αλλά κραυγαλέες και βάρβαρες διακρίσεις του ελληνικού κράτους εις βάρος των μουσουλμανικών μειονοτήτων (είτε ήσαν Ρομά, είτε Πομάκοι, είτε Τούρκοι).

Ηταν χαρακτηριστικό ότι στην Κομοτηνή είχε την έδρα του ένα ειδικό κρατικό «γραφείο πολιτιστικών υποθέσεων» που συντόνιζε τις δράσεις για το «εθνικό θέμα», δηλαδή το μειονοτικό: από την έκδοση οικοδομικής άδειας, τη λειτουργία σχολείων και συλλόγων, έως την άδεια τρακτέρ, την αγροτική επιδότηση των μουσουλμάνων και βέβαια τη στέρηση ακόμα και της ελληνικής ιθαγένειας (το περίφημο άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγενείας) κ.ο.κ.

Αυτά είναι γνωστά, όπως γνωστή είναι και η ιστορία με τις «συνοριακές μπάρες» και τις «ειδικές άδειες εισόδου» που ίσχυαν έως το 1996 στα ορεινά Πομακοχώρια της Ξάνθης. Θα θυμάστε επίσης τις δικαστικές περιπέτειες συλλόγων, λεσχών και άλλων συλλογικών κινήσεων στην ονομασία των οποίων υπήρχαν οι απαγορευμένες λέξεις «Τούρκος», «τουρκικός» ή τα παράγωγα αυτών, αλλά και η γενική θεωρία του «μουσουλμανικού τόξου» και της «πέμπτης φάλαγγας» που απειλούσε, μας έλεγαν, μετά την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, την εδαφική ακεραιότητα του ελληνισμού. Σημειώνουμε το παρακρατικό χιτλερικό πογκρόμ το 1990 με το σπάσιμο των «προσεσημασμένων» καταστημάτων των μουσουλμάνων της Κομοτηνής.

Πολλοί επιστημονικοί ερευνητές, νομικοί, πολιτικοί, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι, ιδίως μετά το 1990 που άρχισε να τροποποιείται η «εθνική γραμμή» στη Θράκη, αποτιμώντας την προηγούμενη περίοδο ως μια αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων που παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα εν τέλει ενίσχυσαν την τουρκική εθνική ταυτότητα των μουσουλμάνων, αντιμετωπίζοντάς τους όχι ως ακριβώς ισότιμους πολίτες, με πλήρη δικαιώματα, αλλά μάλλον ως διαπραγματευτικό μπαλάκι στις διακρατικές εντάσεις με την Τουρκία.

Αργότερα, εφαρμόστηκαν νέες πολιτικές: Από το πολύ θετικό και προοδευτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης των Μουσουλμάνων του Πανεπιστημίου (με επικεφαλής τις καθηγήτριες Φραγκουδάκη και Δραγώνα), που πολεμήθηκε από τοπικά κατεστημένα και τους επαγγελματίες των «εθνικών θεμάτων», έως βέβαια τις προβληματικές κινήσεις διαφόρων «ιδιωτικών πατριωτικών δικτύων» για τη «χειραφέτηση» των Πομάκων και των Ρομά, ώστε να διαφοροποιηθούν από τους «Τουρκογενείς».

Αυτά θεωρούσε ως δεδομένα ο πανεπιστημιακός καθηγητής και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Χριστόπουλος και έτσι συνοψίζοντας είπε στο xanthipress.gr (20/4/2014): «Στο ψηφοδέλτιο μπήκα με συγκεκριμένη αποσκευή στα μειονοτικά θέματα. Χαίρομαι διότι η αποσκευή αυτή εκτιμήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και συνοψίζεται σε: διμέτωπο αγώνα ενάντια στους εθνικισμούς -ελληνικό και τουρκικό– αλλά πρωτίστως στο δικαίωμα των ανθρώπων να αυτοδιατίθενται σε όποια εθνική κοινότητα θέλουν χωρίς αυτό να απειλεί τη θέση τους στην πολιτική κοινότητα του ελληνικού λαού. Από τη στιγμή που η ελληνική πολιτική στη Θράκη άλλαξε και από πολιτική διακρίσεων έγινε “ισονομία – ισοπολιτεία”, οι διάφοροι μηχανισμοί ελαφρού και βαθέος κράτους βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα (σ.σ. προφανώς εννοεί: όπως εκείνοι μας έλεγαν) αλλά δύο και τρεις εθνοτικές ομάδες, “πομάκων, τσιγγάνων και τουρκογενών”».

Το τι έγινε μετά απ’ αυτή τη δήλωση (και στο έδαφος ασφαλώς της αστοχίας των επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την επιλογή της κ. Σαμπιχά) είναι απερίγραπτο. Οι επικοινωνιολόγοι και τα απανταχού δίκτυα αποδεκτών και διακινητών των προϊόντων της «εθνικής μονταζιέρας» έβαλαν μπροστά τη μηχανή του ψεύδους και της κατασκευής του «εσωτερικού εχθρού», δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ – τι τα ‘χουμε, άλλωστε, τα «μυστικά κονδύλια» στον κρατικό προϋπολογισμό;

Η Ελλάδα μέσω των ΜΜΕ ξαφνικά γέμισε με «πατριώτες» δήθεν ευαίσθητους με τα δικαιώματα των Ρομά.

Το γνωστό φιλοσαμαρικό site antinews, λ.χ. σημειώνει (22/4/2014) το εξής, εν γνώσει της αναλήθειας των γραφομένων της (που λένε και στα νομικά): «Δηλαδή και επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι εκεί στην Θράκη υπάρχει ένα… ενιαίο τουρκικό πράμα και η Σαμπιχά έλεγε ότι το καταπιέζει ο τουρκικός εθνικισμός; Πολύ επικίνδυνα “πράγματα” και καλά θα κάνει ο κ. Τσίπρας και η παρέα του να τα ξεκαθαρίσουν. Αν δεν ξέρουν για τι μιλάνε καλύτερα να σιωπήσουν. Με τέτοια μυαλά θα κυβερνήσουν τη χώρα; Με τέτοιους τύπους θα ασκήσουν εξωτερική πολιτική στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης; Θα μπουν μέσα οι Τούρκοι και οι Συριζαίοι θα κοιμούνται με τα τσαρούχια και θα μιλάνε για δικαιώματα».

Τα ίδια «παίζουν» σ’ όλα περίπου τα ΜΜΕ, με την ίδια κατασκευασμένη «εθνική αλήθεια» αντιμετωπίζονται και «ανακρίνονται» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Νομίζω ότι ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έχει ήδη από το 1936 δώσει μια καλή απάντηση στους υποκριτές εθνοκάπηλους: «Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή (Αννα μην κλαις) στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί».