Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ τόσες πολλές ώρες τηλεόραση όσο τις τελευταίες ημέρες. Για την ακρίβεια, παρακολουθώ το πρόγραμμα της ΕΡΤ από το Διαδίκτυο, αφού στην τηλεόραση το σήμα της ΕΡΤ δεν εμφανίζεται και πολύ συχνά.

Θα ήθελα πολύ να ήμουν κι εγώ έξω από την ΕΡΤ αυτές τις ημέρες αλλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Είναι, όμως, όλοι οι φίλοι μου και με ενημερώνουν διαρκώς.

Έχω κάνει πολλές παρατηρήσεις παρακολουθώντας την ΕΡΤ.

Η κυριότερη είναι πως οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζωντάνεψαν. Βλέπεις κάτι δημοσιογράφους που σέρνονταν επί χρόνια να έχουν γίνει τούρμπο.

Επίσης, ακούς επιτέλους τις πραγματικές απόψεις αυτών των δημοσιογράφων, αφού έπρεπε πρώτα να απολυθούν για να αποφασίσουν να μας τις πουν, ώστε να τις μάθουμε κι εμείς.

Και επιτέλους μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι. Ως και χιούμορ κάνουν. Ο αυτοσαρκασμός πάει σύννεφο. Γελάνε κιόλας. Κι όλα αυτά από δημοσιογράφους που τόσα χρόνια ήταν μόνιμα με την έκφραση της ξινίλας.

Βέβαια, βλέπεις και δημοσιογράφους που ετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα, σίγουροι πως -ό,τι και να γίνει- αυτοί θα είναι ανάμεσα στους εκλεκτούς που δεν θα χάσουν την δουλειά τους.

Βλέπεις και κάτι άλλους που δεν ξέρουν τι θα γίνει στο μέλλον και φυλάνε τα ρούχα τους, ώστε να επιβιώσουν σε κάθε ενδεχόμενο.

Υπάρχουν και κάποιοι που εξαφανίστηκαν επειδή, ουσιαστικά, δεν ήταν εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αλλά τα γνωστά ανθρωποειδή που επιβιώνουν σε όλες τις καταστάσεις.

Φυσικά, υπάρχουν και οι δημοσιογράφοι που λένε σήμερα ό,τι έλεγαν πάντα. Αυτοί, αν κλείσει η ΕΡΤ, δεν πρόκειται να δουλέψουν ποτέ ξανά στη δημόσια τηλεόραση.

Μου αρέσει που πολλοί δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κάνουν την αυτοκριτική τους.

Είναι σωστό αυτό, αφού, επί τρία χρόνια, πέφτουν κορμιά στη χώρα, και η πλειοψηφία των δημοσιογράφων της ΕΡΤ έκανε την ανήξερη, ενώ δεν ήταν λίγοι και αυτοί που σνόμπαραν τους διαδηλωτές.

Υποθέτω πως συγκρίνουν την συμπαράσταση που τους δείχνουν οι πολίτες -τώρα που οι ίδιοι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι-, με τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι ίδιοι τις απολύσεις συναδέλφων τους και άλλων εργαζομένων αλλά και τις μεγάλες διαδηλώσεις της Αθήνας.

Γενικά, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ τα πάνε πολύ καλά και, αν απέφευγαν τις πολλές αναφορές στο παρελθόν της ΕΡΤ -το οποίο διαρκώς ωραιοποιούν-, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Οι συχνές αναφορές στην ΕΡΤ της δεκαετίας του ’70 -που ήταν πολύ χειρότερη από την σημερινή- ακούγονται σαν παραδοχή της παρακμής της ΕΡΤ και είναι σαν να κλαίνε τον πεθαμένο, ενώ, αν ακουστεί άλλη μια φορά στο προαύλιο της ΕΡΤ το «Ακορντεόν», που είναι ένα υπέροχο τραγούδι, θα σηκωθεί ο Μάνος Λοΐζος και θα τους βαράει τα κεφάλια.

Δεν μπορείς να κάνεις αγωνιστική διαμαρτυρία μόνο με τραγούδια, συνθήματα και όρους του 1970, γιατί θα πέσει πολύ χασμουρητό. Σε αυτό φταίει πολύ η αναπηρία των κομμάτων της Αριστεράς και των καλλιτεχνών της Αριστεράς, που αρέσκονται ακόμα στο λυρισμό, τις Παναγιές, τις μανούλες, τα παλικάρια, τις κοπελιές, τις πούλιες και τους αυγερινούς.

Σε κάθε περίπτωση, η ΕΡΤ γράφει την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας της, αφού, για πρώτη φορά, είναι ελεύθερη.

Μου αρέσει πολύ που μπαίνουν διάφοροι καλεσμένοι μέσα στο στούντιο – ή μιλάνε περαστικοί έξω από το στούντιο- και λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.

Αυτό είναι δημόσια τηλεόραση. Θα μιλήσει και ο τρελός. Και θα τον ακούσουμε όλοι.

Η είδηση λέει πως ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ.

Όχι, ο Σαμαράς δεν έκλεισε την ΕΡΤ.

Ο Σαμαράς άνοιξε την ΕΡΤ.

Άθελά του, βέβαια, αλλά την άνοιξε.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ΕΡΤ είναι ανοιχτή.

Στο χέρι μας είναι να την κρατήσουμε ανοιχτή και ελεύθερη.

Μπορούμε να στηρίξουμε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ -και οικονομικά-, ώστε επιτέλους η χώρα να έχει μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση και μια από τις καλύτερες τηλεοράσεις του κόσμου.

Συνεχίζουμε να πληρώνουμε για την ΕΡΤ, και η ΕΡΤ περνάει στα χέρια των πολιτών. Στα δικά μας χέρια.

Αν σταματήσουν για λίγο οι φωνές, τα συνθήματα και τα τραγούδια για τις φτωχογειτονιές με τους αδικημένους, παίρνουμε την απόφαση να κρατήσουμε την ΕΡΤ ανοιχτή, να την χρηματοδοτήσουμε και να εγγυηθούμε την ελεύθερη λειτουργία της.

Η στιγμή είναι ιδανική.

Τέτοια ευκαιρία δύσκολα θα υπάρξει ξανά.