Πέρυσι ύμνησα το μίξερ.
Φέτος υμνώ τους κουραμπιέδες.
Ιδανικοί για τσίπουρο, οι θαλασσομεζέδες,
όνειρο κάθε γλυκατζή, όμως, οι κουραμπιέδες.
Χαρίζουν στο λαρύγγι μας, λευκό που ξεχωρίζει,
σαν ψήνονται η γειτονιά, ευχάριστα μυρίζει.
Άχνη ζάχαρη απο πάνω, σαν το χιόνι απαλή,
έχουνε οι κουραμπιέδες, πρόκληση μοναδική.
Ποιητές και συγγραφείς, τους έχουνε υμνήσει,
ποιός παραδοσιακός Ρωμιός, κουραμπιέ δεν έχει τιμήσει.
Σ ενα μονάχα κουραμπιέ, δύσκολα μένουμε συνήθως,
δείχνουμε λιτοδίαιτοι, Έλληνες δίχως ήθος.
Χωρίς τριγλυκερίδια, πίεση και χολιστερίνη,
σα φαρμακεία δείχνουμε, με δίχως ασπιρίνη.
Παρασυρόμενοι λοιπόν, του δίνουμε να καταλάβει,
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, για την συλλογή στατιστικών στοιχείων και την διασφάλιση της καλύτερης εμπειρίας σας.
Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookies. Tι είναι τα Cookies;