Με λίγο ξαφνικό αέρα και επιδείνωση του καιρού, που έκανε την σημερινή ημέρα να μοιάζει με φθινοπωρινή λίγο πριν εκπνεύσει η άνοιξη, οι εικόνες που αντικρύζει κάθε απλός πολίτης στον σταθμό των τρένων στην πόλη είναι μάλλον αποκαρδιωτικές.  

Λίγο η σιδηροδρομική αποξένωση της περιοχής, λίγο η πιθανότητα της φιλοσοφίας “και αύριο μέρα είναι”, αν εξαιρέσει κανείς ότι τουλάχιστον δεν στερείται βασικής καθαριότητας ο χώρος, γίνονται εύκολα αναγνωρίσιμα τα σημάδια της συσσωρευμένης εγκατάλειψης. Δέντρο που έπεσε από την τελευταία σφοδρή κακοκαιρία του προηγούμενου μήνα δεν έχει ακόμη αποσυρθεί. Τον χώρο “προστάτευαν” δυο μπάρες που αιωρούνταν από την μια τους πλευρά και με λίγο αεράκι σωριάστηκε η μια κάτω. Καθαρές σακούλες μέσα στους κάδους απορριμάτων αλλά αυτοσχέδια δεσίματα ενός εξ αυτών μέχρι να – όταν – αντικατασταθεί.

Και η ελληνική σημαία; Αυτή, αν και “λαβωμένη” από τον αέρα, ανεμίζει αγέρωχη και περήφανη μέχρι να βρεθεί η σχετική πίστωση στον προϋπολογισμό για να την αποσύρουν και την θέση της να πάρει μια ολοκαίνουργια.