Είναι πολύ σημαντικό πώς γιορτάζουμε τις διάφορες εθνικές επετείους. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην αδιαφορία, στην άγνοια, στην υποτίμηση και στον άκρατο εθνικισμό.

Έχοντας τα τελευταία χρόνια επαφή με σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, συχνά διαπιστώνω κάποια στάση ‘περίεργη’. Υπάρχουν, βέβαια, σχολεία που σέβονται αυτό που τιμούν, ίσως να είναι η πλειοψηφία, υπάρχουν όμως και κάποια που υποτιμούν τις επετείους, με τον τρόπο που τις ‘τιμούν’.

Είχα τη χαρά και τιμή να παρακολουθήσω σήμερα ως επίσημος καλεσμένος τη γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου στα σχολεία ΑΞΙΟΝ, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο.

Το εκπαιδευτικό προσωπικό και οι μαθητές/μαθήτριες σεβάστηκαν τη μέρα και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα σεμνότητας και όχι σεμνοτυφίας, μια ατμόσφαιρα περίσκεψης και προβληματισμού.

Δε σκοπεύω να αναφέρω με λεπτομέρειες όλα όσα θαύμασα στη σχολική γιορτή. Θα σημειώσω τρία στοιχεία : τη δραματοποίηση της συνάντησης Μεταξά – Γκράτσι από τους μαθητές Γιάννη Δουκίδη και Νίκο Σταυρίδη, τη χορωδία με τη διεύθυνση το Στέλιο Κολοβό και την προβολή 40 φωτογραφιών από τη βουλγαρική κατοχή στην Ξάνθη από το αρχείο του Τάσου Τεφρωνίδη, που τις σχολίαζε ο ίδιος ζωντανά και με σαφήνεια – όπως κάνει και στο διαδίκτυο.

Μου δόθηκε ο λόγος και τόνισα τη σημασία της εκδήλωσης, ενώ αναφέρθηκα στο ημερολόγιο του Στέφανου Ιωαννίδη από τη βουλγαρική κατοχή και στη σημασία του.

Πολλά έμειναν από την εκδήλωση. Θεωρώ αναμφίβολα θετικό ότι εκδόθηκαν δύο σχετικά έντυπα, φιλότιμη δουλειά καθηγητών και μαθητών για την «Ιστορία Ζώσα» – μια κατάθεση για την ιστορική μνήμη της Ξάνθης, με τις σπάνιες φωτογραφίες του Τάσου Τεφρωνίδη το ένα και το πρόγραμμα και το διάλογο Μεταξά – Γκράτσι το άλλο.

Πώς καλύτερα να τιμήσω την εθνική μας επέτειο;

Αρκεί!