Ήταν Οκτώβριος του 2016 όταν η Εφημερίδα των Συντακτών μαζί με πολλά άλλα μέσα δημοσίευε την είδηση για την πρωτόδικη καταδίκη του Θεολόγου Καλαιτζη ως προβεβλημένου στελέχους της ΝΔ στην συντριπτική ποινή των δις ισοβίων για απιστία και υπεξαίρεση σε βάρος της περιουσίας μιας δημοτικής εταιρίας της ΕΑΠΑΞ στην Ξάνθη.

Σαν να μην έφθανε η είδηση από μόνη της, δημοσιευόταν και ανακοίνωση του γραφείου τύπου του κόμματος της τότε κυβέρνησης για την καταδίκη του Θ. Καλαϊτζή που είχε ως εξης: «Η μακρά και ”λαμπρή” πορεία τέτοιων στελεχών της Ν.Δ αποδεικνύει ότι το συγκεκριμένο κόμμα είναι διαχρονικός κάτοχος του ”ηθικού πλεονεκτήματος”, σε σημείο να θέλει να σπιλώσει το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Φανταζόμαστε ότι η είδηση της καταδίκης του στελέχους της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα τύχει της γνωστής προβολής από τηλεοπτικούς σταθμούς, δηλαδή, μάλλον θα αποσιωπηθεί. Ελπίζουμε να διαψευσθούμε».

Η κακή είδηση είναι σαν την χιονοστιβάδα. Όσο κατρακυλά τόσο διογκώνεται, τόσο ισοπεδωτική γίνεται. Έτσι η δημοσίευση της πρωτόδικης καταδίκης έτυχε της ανάλογης δημοσιότητας γιατί εξυπηρετούσε την ρητορική περί ηθικού πλεονεκτήματος. Γι αυτό και καλούνταν τα μέσα να διαδώσουν την είδηση και να διογκώσουν την ηθική ζημιά που προκαλεί η διάδοση, για να αντιληφθεί ο κόσμος ότι η εντιμότητα στα δημόσια πράγματα έχει κομματική χρωματική απόχρωση. Θαρρείς και το ηθικό πλεονέκτημα είναι ζήτημα κομματικής ιδιότητας, θαρρείς και η παραβατικότητα απαντάται μόνο σε συγκεκριμένα στελέχη ενός κόμματος, ενώ η εντιμότητα είναι προνομιακό χαρακτηριστικό ενός άλλου.

Επειδή όμως το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι έντιμος και ποιος όχι, αλλά το πόσο ασφαλής είναι η εύκολη κριτική και ο εύκολος αφορισμός κάποιου ανθρώπου ο οποίος έτυχε να βιώσει την ισοπέδωση και την στέρηση της ελευθερίας του με μια πρωτόδικη καταδίκη, αν έχουν συναίσθηση οι διακονούντες το λειτούργημα της ενημέρωσης πόσο εύθραυστοι και πόσο επικίνδυνοι είναι οι αφορισμοί προσώπων για δικαστικές εμπλοκές.

Την Παρασκευή το Εφετειο, ύστερα από πολύωρη ακροαματική διαδικασία κατέληξε σε οριακή καταδικαστική απόφαση για τον Θεολόγο, με ψήφους 3-2 για κοινή απιστία ποσού 128.000€ ενώ αθώωσε παμψηφεί τον συγκατηγορούμενο του διευθυντή της εταιρίας που πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε 12ετη κάθειρξη. Η απόφαση, που δεν είναι αμετάκλητη, διέλυσε την επιχειρηματολογία για υπεξαίρεση και απιστία 1.400.000€ και με τόλμη που απαντάται συχνά σε δικαστικές αποφάσεις, προσπάθησε να αποκαταστήσει την αναταραχή που προκάλεσε η πρωτόδικη κρίση και οδήγησε στην πενταετή περίπου φυλάκιση του συμπολίτη μας ενω του επέβαλλε φυλάκιση ίση περίπου με τον εγκλεισμό του.

Η δικαστική απόφαση είναι διδακτική είτε είναι πρωτόδικη είτε τελεσίδικη είτε αμετάκλητη. Γιατί στον συγκεκριμένο χρόνο που εκδίδεται πάντα κάτι έχει να συμβολίσει. Διδακτική για όσους την ζουν και όσους την παρακολουθούν. Πρέπει όμως να είναι κυρίως διδακτική για όσους την χρησιμοποιούν ως εργαλείο πολλαπλού σκοπού, ως εργαλείο άστοχης κομματικής εκμετάλλευσης. Για να είναι διδακτική όμως προϋποθέτει αντίληψη όλων ημων που την ακούμε, να νιώσουμε για λίγο όπως νιώθει ο κάθε Θεολόγης από την αρχή ως το τέλος της δικαστικής περιπέτειας. Και να αισθανθούμε λίγη ντροπή αν έστω και ασυναίσθητα, τον αδικήσαμε.