Χτύπησε το κινητό, μια γνώριμη φωνή πατέρα 2 παιδιών που παρακολουθούσα πριν από 5 χρόνια: «Γιατρέ τα παιδιά πεινάνε!! Είμαστε άνεργοι. Κάτι πρέπει να κάνεις!!» και έκλεισε ντροπιασμένος πριν προλάβω να μιλήσω. Δεν είχε αναγνώριση κλήσης για να τον ψάξω. Είχα να τον δω 4 χρόνια, τότε δούλευε στα καράβια…

«Κάτι πρέπει να κάνεις».

 Μα κάνω, σκέφτηκα: Φροντίζω όλα τα παιδιά της περιοχής άρρωστα ή όχι. Κάνω δωρεάν προγράμματα προληπτικής παιδιατρικής. Έκανα 100.000 εμβολιασμούς, ανέβασα σε 10 χρόνια το επίπεδο εμβολιασμού στην ορεινή Ξάνθη από 17% σε 100%, στο Δροσερό από 0,1% σε 67%. Μια φορά που χρειάστηκε ήρθες σπίτι μου με το μικρό να το εξετάσω, φεύγοντας σου πλήρωσα το ταξί γιατί δεν είχες λεφτά. Συμμετέχω σε εθελοντικές οργανώσεις, εμβολιάζω δωρεάν ανασφάλιστους. Αγωνίζομαι μέσα από την Ο.Ε.Ν.Γ.Ε. για δωρεάν υγεία για όλους. Απεργώ, διαδηλώνω… Υπερασπίστηκα το δικαίωμα όλων στην Υγεία. Κλήθηκα 18 φορές σε απολογία, δικάστηκα από 3 πειθαρχικά και 3 ποινικά. Κάνω ομιλίες, διαλέξεις, επιστημονικές έρευνες. Βοηθάω όποτε μπορώ την κοινωνική αλληλεγγύη. Πηγαίνω στην εκκλησία και προσεύχομαι. Συγχωρώ. ..Τι άλλο πρέπει να κάνω;

Έτσι αποφάσισα την κάθοδό μου στις περιφερειακές εκλογές με ένα και μόνο στόχο την απαλλαγή μας από τους δυνάστες ΔΝΤ-κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Τίποτα δεν θα είναι αρκετό αν δεν κατορθώσουμε να τους διώξουμε, αν δεν ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές. Αλλιώς ότι και να κάνουμε θα μένει μισό. Θα συνεχίζουν να πεθαίνουν γυναίκες για 100 ευρώ (Λέσβος), νεαρά παιδιά για 1 εισιτήριο λεωφορείου, γιαγιάδες επειδή κάηκε από τη σόμπα το σπίτι.

Εσύ άραγε τι κάνεις; Συνεχίζεις την κριτική καφενείου «όλοι ίδιοι είναι», αδιαφορείς «κατεβάζεις ρολά», δεν θέλεις να ακούς κακές ειδήσεις, δεν ασχολείσαι με την πολιτική, επαφίεσαι στον προσωπικό σου καθημερινό αγώνα, φοβάσαι; κοίταξε λοιπόν τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.

Το ξέρω, μας μάθανε να σωπαίνουμε και να σκύβουμε το κεφάλι: «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις» μας λένε στη δουλειά, στο σχολείο, στη γειτονιά. Γι’ αυτό όταν λοιπόν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να σωπάσει. Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Όμως ήρθε η στιγμή που δεν αντέχεις άλλο και θα ξεσπάσεις και δεν θα φοβηθείς και θα ελπίζεις και κάθε στιγμή το λαρύγγι σου θα γεμίζει με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα σου λέει: ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ!

Μην λες «τίποτα δεν αλλάζει, τι μπορώ εγώ;». Έχεις και συ ευθύνη, έχεις και συ χρέος (όχι αυτό προς το ΔΝΤ και τις τράπεζες), για το άλλο λέω αυτό προς τον εαυτό σου και τους συνανθρώπους σου. Έχεις χρέος να τους σώσεις. Μη χάνεις χρόνο ρωτώντας «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» έλα μαζί μας και πολέμησε να τους διώξουμε!