Και να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε, ήσυχα, ήσυχα κι
απλά… ερμηνεία του Νίκου Ξυλούρη, αφήγηση Γιάννη Ρίτσου, στίχοι του
ποιητή της Ρωμιοσύνης.
Έπρεπε να καταστούν ανυποχώρητοι οι αγρότες, να διαπεράσει σαν γοερό
κλάμα η αγανάκτηση στους πάντες και τα πάντα, για να βρεθούμε δίπλα –
δίπλα, χέρι με χέρι στον κοινό εχθρό, τον ΑΦΑΝΙΣΜΟ.
Αφανισμός του Έθνους.
Αφανισμός του Γένους
Αφανισμός κάθε ιερού και όσιου.
Αφανισμός της κοινωνίας.
Αφανισμός κάθε οικονομικής μονάδας, αυτοαπασχολούμενων, μικρών,
μικρομεσαίων, μεγάλων υπηρετούντων εθνικά συμφέροντα, δημοσιονομικών,
συνταξιούχων, αφανισμός τέλος ων ουκ έστιν.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα, συνεχίζει το στίχο
ο ποιητής.
Αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας,
αλληλοεξαρτώμενοι, αλληλοβοηθούμενοι, αλληλοβασταζόμενοι.
Το ξεχνάμε ενίοτε, μπαίνουν ανάμεσα και κάποια άλλα που δε θάπρεπε
όπως ταξικά συμφέροντα, κομματικά συμφέροντα, τραβάμε στα άκρα,
ξεχνάμε ποιός είναι δίπλα μας, είναι και αυτές οι επίπλαστες
υλικοοικονομικές απολαβές, μας κάνουν να αισθανόμαστε πως είμαστε
κάπου στη στρατόσφαιρα, έτοιμοι για άλλους κόσμους, το διάστημα,
άλλους πλανήτες.
Πλανητάρχες κατα φαντασίαν.
Ασθενείς απο μια νόσο εξω, μακράν της ιατρικής,ονομαζόμενη ε υ μ ά ρ ε
ι α. Τρομάρα μας.
Έρχεται η Φυσική με την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων να μας α ν α τ ά ξ ε ι.
Στα μπλόκα, με τις ατέλειωτες συζητήσεις, τις ανταλλαγές απόψεων, τον
ενδεδειγμένο σεβασμό μιας και πρυτανεύει η λογική, ο λογισμός σαν
ορθοπεδικός ανατάσσει τις πρότερες αντιλήψεις του ενος για τον άλλο,
της κάποιας για κάποια άλλη.
Έτσι λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.
Δικαιώματα δεν έχει μόνον η αφεντομουτσουνάρα μας.
Έχει και ο διπλανός.
Έχει και ο παραπέρα.
Και ο απέναντι.
Γιατί δεν περνάνε απο το μυαλό μας τέτοιες σκέψεις, όταν με τις
ψευδαισθήσεις μας στη στρατόσφαιρα βλέπουμε εαυτούς και αλλήλους
αυτοκράτορες;
Απλά τα ύψη εκείνα είναι πλασματικά.
Εμείς δεν τραγουδάμε αδερφέ μου για να ξεχωρίσουμε απ τον κόσμο. Εμείς
τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο, σκιαγραφούν το ποθητό, οι
τελευταίοι στίχοι του ποιητή.
Αυτόν τον κόσμο βάλθηκαν να βγάλουν απο μέσα μας αλλότρια συμφέροντα,
πολυεθνικές, αθέμιτοι ανταγωνισμοι, ευρωπαϊκοί ( τρόπος του λέγειν )
θεσμοί, καταρρέοντες μύθοι.
Ευρωπαϊκός πολιτισμός δίπλα σε άψυχα παιδικά κορμάκια,
θαλασσοπνιγμένα, η κατακερματισμένα απο τους ανηλεείς βομβαρδισμούς να
μας λείπει. Άνθρωπος σε ολα τα μήκη και πλάτη της Γης είναι αυτός που
κοιτάζει ψηλά, οχι αυτός που φροντίζει με τον οποιοδήποτε τρόπο να
αυγαταίνει ο μπεζαχτάς. Άνθρωπος : ( ανω + θρώσκω ).
Καλή δύναμη αγωνιζόμενα αδέρφια.

Στέλιος  Αρσενίου