Δεν φύγαμε, είμαστε εδώ και απαθανατίζουμε ό,τι πιάνει ο φακός ενός κινητού τηλεφώνου που (παρα)σέρνεται μαζί μας καθώς περιφερόμαστε στην πρωτεύουσα, στο κέντρο αλλά και στα γύρω από αυτήν βουνά.

Ο ιδρώτας των παιδιών που υπηρετούν στην Προεδρική Φρουρά αυτές τις θερμές καλοκαιρινές ημέρες νομίζω πως θα έφθανε, τις Κυριακές τουλάχιστον, να ποτίσει ολόκληρο τον εθνικό κήπο που βρίσκεται ακριβώς μεσοτοιχία με το στρατόπεδό τους. Είναι αυτοί οι στρατεύσιμοι, με ελάχιστο ύψος 1,87 του μέτρου, εθελοντικά προσερχόμενοι, που αποδίδουν τιμές στον Άγνωστο Στρατιώτη αλλά και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κυρίως με την ακινησία τους και έτσι τους έχουμε νομίζω πιο πολύ στο μυαλό μας. Δεν ξέρω όμως πόσοι Αθηναίοι γνωρίζουν ότι κάθε Κυριακή, χειμώνα-καλοκαίρι, στις 11 το πρωί στον Άγνωστο Στρατιώτη έχουμε μια θεαματική υπερπαραγωγή που τιμούν δεόντως με τις φωτογραφικές τους οι ξένοι επισκέπτες της Ελλάδας και λίγοι σχετικά Έλληνες. Ένα μεγάλο τμήμα της Προεδρικής Φρουράς, με τις πιο λαμπρές τους στολές, σημαίες, μουσικές, ύμνους, βήμα βροντερό στην άσφαλτο της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, από την Ηρώδου του Αττικού ξεκινάει στις δέκα και τέταρτο ακριβώς για να πραγματοποιήσει μια υπέρλαμπρη αλλαγή φρουράς στον Άγνωστο Στρατιώτη, μια μητέρα που ήλθε να δει τον γιο της έτσι, συγκινημένη εμπιστεύεται στον περίγυρο ότι στην επιστροφή πριν στρίψουν παίζουν και το «Μακεδονία ξακουστή». Νομίζω πως όσοι προσπαθούν να κάνουν εξαγωγή ελληνικών προϊόντων, από ντολμάδες, κάπαρη μέχρι παξιμάδια και γιαούρτια θα έπρεπε να μελετήσουν με τι προσήλωση στη λεπτομέρεια και το πώς οι τύποι της Προεδρικής Φρουράς επιμελούνται αυτό το υπερθέαμα, φτιαγμένο κατά τα φαινόμενα για να φωτογραφείται και να αποτελεί μια ζωηρή ανάμνηση για όποιον αλλοδαπό το παρακολουθεί.

Λίγο μετά τις δέκα, πίσω από την κλειστή ακόμη πύλη αρχίζουν συντεταγμένοι να γυρίζουν μέσα στο προαύλιο, για να ζεσταθούν κι άλλο άραγε(;), πριν βγουν στον δρόμο. Προσευχή, εθνικός ύμνος, τελευταίες επιθεωρήσεις και με τη μουσική μπροστά on the road. Δεν είναι μόνοι τους. Αρκετοί βαθμοφόροι ακολουθούν, άλλοι ένστολοι, άλλοι με πολιτικά και από το πεζοδρόμιο(!) Και συνεχώς να διορθώνουν. Το όπλο του ενός ξεφεύγει λίγο από την ευθεία, η φούντα του άλλου θέλει φτιάξιμο, όχι υπερβολές δίνει μια μυστηριώδη εντολή κάποιος με πολιτικά σε άλλον ένστολο που κινείται μέσα στην παράταξη. Μέχρι να στρίψουν στη λεωφόρο ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι από τα πρόσωπα, θα πρέπει να είναι αφόρητα μέσα στις διπλές κάλτσες, τα τουζλούκια, τις κρητικές βράκες, τις πολύπτυχες φουστανέλες. Ένα παιδί στη στροφή στη Βασιλίσσης Αμαλίας, γλιστράει στο γυαλιστερό οδόστρωμα, γιατί τα πέταλα και τα καρφιά των τσαρουχιών του έπαιξαν άσχημο παιχνίδι, τον σηκώνουν όμως τον εύζωνα και συνεχίζει. Ναι, ευζώνους μάλλον πρέπει να τους λέμε. Η λέξη τσολιάς έχει σκοτεινή προέλευση που ούτε και στο γνωστό κλασικό λεξικό διευκρινίζεται πειστικά. Από το τουρκικό τσουλ, λέει, που σημαίνει κουρέλι γιατί ήταν κουρελίδικη η φουστανέλα των τότε. Εδώ δεν είναι πολύ πειστικός ο κ. καθηγητής.

Πέντε εβδομάδες διαρκεί η εκπαίδευση, παρακολουθείς υποχρεωτικά από το πεζοδρόμιο κάθε Κυριακή την όλη τελετή, σε ξεναγούν σε Σύνταγμα και γενικά στην πρωτεύουσα, μαθαίνεις να κάνεις σαν να είσαι μηχανή αμέτρητες άσκοπες κινήσεις, ο πρωτάρης κάνει μιάμιση ώρα για να βάλει σωστά όλα όσα συγκροτούν τη στολή του, ο παλιός φθάνει και στο δεκάλεπτο. Στην αρχή σε βάζουν νύχτα για να μη γίνονται αισθητά τα λάθη σου, μη βγει και καμιά φωτογραφία στραβή και διαφημιστούμε λάθος. Καλύτερο φαγητό, μπόλικη ορθοστασία, η κάθε βάρδια διαρκεί μια ώρα, συν το πήγαινε-έλα, δεν ξέρω αν παίρνεις και κάποιους κιρσούς για ενθύμιο, γίνεσαι πάντως διαφημιστής μιας ελληνικής λεβεντιάς και ενός αρσενικού προτύπου, που τολμώ να πω ότι δεν είναι, φευ, κεκτημένο όλων ημών των ανδρών που γεννιούνται σε αυτόν τον τόπο. Αλλά αυτό ακριβώς δεν έχει φθάσει να είναι η διαφήμιση στις ημέρες μας; Αρκετή μόστρα και η συσκευασία να παίζει πρώτο ρόλο.

Πηγή : protagon.gr