Πολιτικό – πολιτιστικό  αφιέρωμα στον Τούρκο Κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ διοργανώνει η περιφερειακή οργάνωση του ΚΚΕ στην ΑΜΘ.  Το Σάββατο 22 Φλεβάρη, στις 18.30,  στο Αμφιθέατρο Κοινωνικής Διοίκησης  (απέναντι από την Περιφέρεια) στην Κομοτηνή Αναχώρηση από Ξάνθη στις 17:00΄ πλατεία Ελευθερίας.  Στην εκδήλωση  θα συμμετάσχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας Ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ναζίμ Χικμέτ, αυτός “ο γίγαντας με τα γαλάζια μάτια”, παραμένει παρών στους αγώνες των εργατών, των νέων, των αδικημένων και των καταπιεσμένων «για να έρθουν οι πιο όμορφες μέρες μας», που όντως δε ζήσαμε ακόμα.

Ο Χικμέτ έγραψε για όλα: Για το ψωμί του εργάτη και του φτωχού αγρότη, για την ελπίδα ακόμη και μέσα στη φυλακή, για τον φασισμό, για τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού, για την αδελφοσύνη των λαών και ιδιαίτερα του ελληνικού λαού με τον τουρκικό, για την ευτυχία να είσαι κομμουνιστής… Και όχι μόνο έγραψε γι’ αυτά, μα έζησε και τα περισσότερα. Το μοναδικό καλλιτεχνικό έργο του Τούρκου ποιητή καθορίστηκε τελικά από την αταλάντευτα αγωνιστική ζωή του σε όλες τις συνθήκες.

Είναι δύσκολο πραγματικά να επιλέξει κάποιος ανάμεσα στα πολλά που έχει γράψει ο Χικμέτ για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, για τη φιλία των λαών της Τουρκίας και της Ελλάδας, για τους ήρωές του όπως ο Νίκος  Μπελογιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ για τον οποίο ο Χικμέτ έγραψε το ποίημα “Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο”. “Πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται”  ίσως είναι το πιο γνωστό ανάμεσα στα όσα έγραψε. Αυτός ο μεγάλος Τούρκος ποιητής, σα γνήσιος διεθνιστής, όπως όλοι οι κομμουνιστές στην επιστολή του προς τον ελληνικό λαό τον Αύγουστο του 1951 απευθυνόταν με την προσφώνηση «φίλοι και αδέρφια της ψυχής μου»… και σημείωνε μεταξύ άλλων: «Ο δικός σας ένδοξος αγώνας είναι μία από τις πιο λαμπρές αποδείξεις ότι θα νικήσει η υπόθεση της ειρήνης, του ψωμιού και της λευτεριάς. Σας σφίγγω όλους μ’ αγάπη στην αγκαλιά μου».

Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννιέται στη Θεσσαλονίκη το 1902.Το 1918 σπουδάζει στην Οθωμανική Ναυτική Σχολή στη Χάλκη από την οποία αποβάλλεται, πιθανότατα λόγω των πολιτικών απόψεών του. Ουσιαστικά ενώ ο Χικμέτ έχει μπροστά του μια “εύκολη ζωή”, λόγω της οικονομικής κατάστασης των γονιών του, αυτός κάνει άλλη επιλογή. Είναι η εποχή που γράφει, σε ηλικία 17 ετών: «Όλα τα αφεντικά και οι αγάδες και οι πασάδες και εβλαγιάδες ας πάνε να πνιγούν στων αιώνιων σκοταδιών τα βάθη. Στους δρόμους του φωτός των απλών ανθρώπων δεν υπάρχει παρά μονάχα μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκιο: Η δουλειά του εργάτη».

Τον Ιούλη του 1922 ο Χικμέτ πηγαίνει στη Μόσχα για να σπουδάσει στη Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Εκεί γνωρίζει από πρώτο χέρι τη χώρα της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης. Γνωρίζει επίσης προσωπικά τον μεγάλο ποιητή του Οκτώβρη, τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Στην κηδεία του Λένιν είναι στην τιμητική φρουρά. Το 1923 οργανώνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, που βρίσκεται στην παρανομία.

Επιστρέφοντας στην πατρίδα του από την ΕΣΣΔ γράφει ποιήματα, τα απαγγέλλει δημόσια και σε ραδιόφωνα και γίνεται γνωστός. Ο Χικμέτ αναγκάζεται να χρησιμοποιεί συνήθως ψευδώνυμο στα κείμενά του λόγω των διώξεων του καθεστώτος. Το 1930 ποιήματά του που κυκλοφορούν ηχογραφημένα εξαιτίας του μεγάλου αναλφαβητισμού του τουρκικού λαού, εξαντλούνται μέσα σε 20 μόλις μέρες.

Το 1938 καταδικάζεται σε 40 χρόνια φυλακή γιατί “εισάγει επαναστατικά δαιμόνια” στους φοιτητές, τους μαθητές και τα παιδιά. Μέσα στη φυλακή πια, περνάει πολύ δύσκολα χρόνια αλλά γράφει συνεχώς. Το 1950, και ενώ κάνει για τρίτη φορά απεργία πείνας, το καθεστώς αναγκάζεται να τον ελευθερώσει λόγω της διεθνούς κατακραυγής στην οποία πρωτοστατούν Κομμουνιστικά Κόμματα και προσωπικότητες όπως ο Πάμπλο Πικάσο. Την ίδια χρονιά τιμάται με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης.

Αρχίζει και πάλι να εργάζεται ως σεναριογράφος αλλά οι πιέσεις συνεχίζονται. Αν και απαλλαγμένος από τη στρατιωτική θητεία, το καθεστώς τον καλεί να καταταγεί σε ηλικία 48 ετών! Το 1951 φεύγει κρυφά στη Ρουμανία και στη συνέχεια στη Μόσχα και την ίδια χρονιά του αφαιρείται η τουρκική ιθαγένεια, η οποία του δόθηκε και πάλι μετά θάνατον, μόλις το 2001. Ταξιδεύει σε πολλές χώρες και το 1952 εκλέγεται μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης.

Στις 3 Ιούνη του 1963 έφυγε απ’ τη ζωή. Ο Τούρκος ποιητής έγραφε στη “διαθήκη του”: «Θάψτε με στην Ανατολία./ Σ’ ένα κοιμητήρι χωριού./ Κι αν γίνεται ένα πλατάνι/ να ‘ναι πάνω απ’ το κεφάλι μου./ Αυτό μου φτάνει».