Ένα χρόνο πριν ο αγωνιστής Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το δολοφονικό χέρι των Χρυσαυγιτών. Αυτό το νεοναζιστικό χέρι, που τόσες φορές πριν είχε στραφεί ενάντια σε μετανάστες, αριστερούς και λαϊκούς αγωνιστές, ενθαρρυμένο από την ασυλία και την υποστήριξη που του παρείχε το σύστημα. Ωστόσο, η δολοφονία αυτή κατέδειξε πως η δράση αυτής της φασιστικής οργάνωσης κινδύνευε να γίνει ανεξέλεγκτη απ’ το ίδιο το σύστημα που τη γέννησε, την τροφοδότησε και τη χρησιμοποίησε σαν όργανο τρομοκράτησης του λαού, δίπλα στους επίσημους μηχανισμούς καταστολής. Ταυτόχρονα, η διεύρυνση της εκλογικής της επιρροής, έγινε πρόβλημα για τη ΝΔ. Έτσι ξεκίνησε η επιχείρηση «κοντέματος» της Χρυσής Αυγής, με τη σύλληψη ηγετικών της στελεχών, αλλά και με «ανοιχτό» πάντα το ενδεχόμενο της ένταξής της στο «συνταγματικό τόξο» της πολιτικής ζωής στο πλαίσιο της γραμμής Μπαλτάκου. Όλα αυτά βέβαια με έναν και μοναδικό στόχο: τη ενίσχυση εκείνου του μπλοκ εξουσίας, που θα μπορεί να εφαρμόζει απρόσκοπτα την πολιτική εξαθλίωσης και υποταγής του λαού, την πολιτική της ανεργίας και της φτώχιας, την πολιτική του ξεπουλήματος της χώρας στους ιμπεριαλιστές.

Αυτή η πολιτική, που παίρνει όλο και πιο «φασίζοντα» χαρακτηριστικά, δημιουργεί το έδαφος ανάπτυξης του φασισμού και της Χρυσής Αυγής, η οποία φυσικά (σαν μακρύ χέρι του συστήματος) δεν έπαψε να έχει σοβαρά ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό (στην αστυνομία και το στρατό), αλλά και επιρροή στον ίδιο το λαό.

Η αύξηση όμως της επιρροής της Χρυσής Αυγής σε εργατικές συνοικίες και στη νεολαία, αποτελεί συνέπεια και της ανυπαρξίας πειστικής διεξόδου απ’ την πλευρά των κοινοβουλευτικών κομμάτων που αναφέρονται στην Αριστερά. Ενώ η πολιτική που επιβάλλει η άρχουσα τάξη, η κυβέρνηση και τα ξένα αφεντικά τους, κάνει τη ζωή του λαού δυσβάσταχτη, αυτές οι δυνάμεις, αντί να παλέψουν για τη συγκρότηση μαζικού λαϊκού κινήματος αντίστασης και σύγκρουσης με την πολική αυτή, σπέρνουν εκλογικές αυταπάτες, «κυβερνητικές διεξόδους» στα πλαίσια του κυρίαρχου αστικού συστήματος και της ΕΕ, σαμποτάρουν αγώνες ή κηρύσσουν την… «αναχώρηση» απ’ το σήμερα, στο όνομα μιας αυριανής «λαϊκής εξουσίας». Στην ίδια κατεύθυνση οδηγούν και επιλογές άλλων, μικρότερων δυνάμεων που προβάλλουν απατηλά «μεταβατικά προγράμματα» για «αντικαπιταλιστικές λύσεις» στα πλαίσια του σημερινού συστήματος.

Εργατικά στρώματα και νεολαία, με μελανό παρόν -κι ακόμα πιο μελανό μέλλον- μένουν χωρίς ιδεολογική στήριξη, πολιτικά και ιδεολογικά αφοπλισμένα και αποσυγκροτημένα, βορά στην προπαγάνδα της πιο ακραίας έκφρασης του συστήματος: του φασισμού. Ο οποίος, μάλιστα, χρησιμοποιείται απ’ τον ιμπεριαλισμό ολοένα και πιο έντονα διεθνώς, ως μέσο εκφοβισμού και τρομοκράτησης, οπλισμένη γροθιά κατά των λαών. Κάτι που φαίνεται χαρακτηριστικά σήμερα στην Ουκρανία, όπου οι ΗΠΑ και η ΕΕ ανοιχτά στηρίζουν και εξοπλίζουν τις φασιστικές δυνάμεις, ενώ στήριξαν και τη συμμετοχή τους στην πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου.

Η «απάντηση» στο φασισμό δεν είναι ο «ακτιβισμός», έξω και μακριά απ’ το λαό. Ούτε θα βρεθεί στην επίκληση της αστικής «νομιμότητας» και στην αστική ταξική δικαιοσύνη, που στηρίζουν την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος, μέσα στην οποία εκτρέφεται ο φασισμός. Η απάντηση στο φασισμό δίνεται μέσα από τη συγκρότηση ενός μαζικού, λαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού–αντιφασιστικού κινήματος, που θα δείχνει τους πραγματικούς υπεύθυνους της κατάστασης που ζει ο λαός (αυτούς που συγκαλύπτει το κάθε φασιστικό μόρφωμα) και που θα στρέφεται ενάντιά τους.