Προσωπικά, τον μακαρίτη δεν τον πολυσυμπαθούσα. Κάτι οι ένστολοι θεατρινισμοί του, κάτι ο λατινοαμερικάνικος machismo, δεν με έκαναν από τους φανατικότερους οπαδούς του. Ήδη από την απόπειρα πραξικοπήματος, πριν 21 χρόνια, μου είχε κάτσει λιγάκι στο λαιμό, καθώς στα Βαλκάνια, κάθε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος ισοδυναμεί με μια άγρια κλωτσιά προς τα δεξιά. Φυσικά, ήξερα πως στη Λατινική Αμερική για να ξεκολλήσεις από τη λάσπη της φτώχειας υπήρχε μόνο ένας δρόμος: να μορφωθείς. Κι αυτός περνούσε από τους δύο πυλώνες του κράτους: το Στρατό και την Εκκλησία. Είτε, δηλαδή, θα γινόσουν καραβανάς, είτε θα γινόσουν παπάς.
Η ταραχώδης πορεία του Ούγκο Τσάβες προς τη δόξα, διάβασα, ξεκίνησε όταν φρέσκος, ακόμη, αξιωματικός των διαβιβάσεων διάβασε τα φυλλάδια των αναρτών, εναντίον των οποίων είχε εντολές να κινηθεί. Δεν γνωρίζω εάν αυτό αληθεύει, σίγουρα όμως κάτι άλλαξε στα μυαλά του και η συνέχεια είναι γνωστή. Εν πάση περιπτώσει, η γνώμη μου μού αρκούσε και δεν πολυέδινα σημασία στους διθυράμβους που του εξέπεμπαν ορισμένοι σύντροφοι και φίλοι.

Εκεί που άρχισε να αλλάζει η γνώμη μου για δαύτον, ήταν όταν είδα το ποιόν των διαδηλωτών, που ξεσηκώνονταν εναντίον του. Ναι, αυτών, για τους οποίους τόσο κόπτεται τώρα ο Πρετεντέρης όταν σημειώνει πως ο Τσάβες κατέστειλε τους πολιτικούς του αντιπάλους. Προφανώς, η Βενεζουέλα της προηγούμενης δεκαπενταετίας είναι πλησιέστερα στον κυρ-Γιάννη μας απ΄ ό,τι η Ιερισσός του σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσάβες τις πρώτες μέρες μετά την εκλογική του νίκη έστειλε όντως την αστυνομία εναντίον αποστράτων και εν ενεργεία αξιωματικών, οι οποίοι διαδήλωναν εναντίον των περικοπών των προνομίων τους. Τα οποία στη Λατινική Αμερική, εν γένει, ήταν σημαντικά περισσότερα κι απ΄ όσα των Ελλήνων ομολόγων τους. Οι αξιωματικοί αυτοί κατέβαιναν σε διαδήλωση με τις οικογένειές τους, μεν, αλλά και με τα πιστόλια τους, δε. Εκρηκτικό μείγμα, σίγουρα.

Οι μεταθανάτιοι εν Ελλάδι επικριτές του Τσάβες, που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια την τελευταία εβδομάδα, ασχολήθηκαν εκτενώς με την οικονομική του πολιτική και τις αποτυχίες της, παραβλέποντας βέβαια ότι στην Ελλάδα έχουμε την ακριβώς αντίθετη πολιτική (και χωρίς περιορισμούς εμπορίου από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ) με εξίσου κακά -ή και χειρότερα- αποτελέσματα και μάλιστα σε συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Κανείς, βέβαια, δεν θυμήθηκε την επιτυχία του Τσάβες στον τομέα της εκπαίδευσης, όπου έριξε στο μισό το ποσοστό του αναλφαβητισμού, ή της δημόσιας υγείας, που μέχρι να έλθει στην εξουσία, ήταν ανύπαρκτη. Πραγματικά, στην Ελλάδα, όπου παγώνουν τα σχολεία και κλείνουν τα νοσοκομεία θα ήταν λιγάκι οδυνηρό να μας υπενθυμίσουν πως ο μακαρίτης έστειλε πετρέλαιο στην Κούβα και πήρε γιατρούς, τους οποίους εγκατέστησε στα εξ ορισμού δημόσια στρατιωτικά νοσοκομεία. Έτσι, παρέκαμψε την αδιαφορία των πλούσιων γιατρών, οι οποίοι μέχρι τότε παρείχαν στις ιδιωτικές κλινικές τους τα πάντα για όσους είχαν να πληρώσουν. Μάλιστα, τόσο προχωρημένοι ήταν στις αισθητικές εγχειρήσεις, ώστε η μικρή Βενεζουέλα των 29 εκατομμυρίων να μετρά έξι «Μις Κόσμος» με πρώτες τις ΗΠΑ με οκτώ. Προφανώς, η τόση ομορφιά δεν βασίζεται μόνο στην επιτυχή ανάμιξη των γονιδίων αλλά και στα έμπειρα νυστέρια των αισθητικών. Αλλά, όσο οι χειρούργοι σμίλευαν καλλονές από την αστική τάξη, οι φτωχοί πέθαιναν σαν τις μύγες στα χωριά και τις φαβέλες. Ελάχιστοι υπογράμισαν πως επι Τσάβες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το ποσοστό των φτωχών από 48,6% που ήταν το 2002, έπεσε στο 29,5% το 2011. Τώρα να δούμε τι θα γίνει…

Ένας προχωρημένος εγχώριος επικριτής (μετά θάνατον πάντα) του Τσάβες έγραψε στο κατά τα άλλα καλό ειδησεογραφικό σάιτ news247.gr την ακόλουθη επική φράση: «Πραγματικά, σε μια χώρα που ο χαρισματικός ηγέτης εκλέγεται «δημοκρατικά» ενώ η βασική αντίπαλός του για το προεδρικό αξίωμα (Ι.Μπετανκούρ) απάγεται από Κολομβιανούς αντάρτες της κοκαΐνης (FARC) δεν είναι δα και υπόδειγμα δημοκρατίας.» Μόνο που η καημένη η Ίνγκριντ Μπετανκούρ ήταν Κολομβιανή, υποψήφια για την προεδρία της Κολομβίας, η οποία όντως συνορεύει με τη Βενεζουέλα αλλά μέχρι εκεί. Το γεγονός πως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος ασχολείται με μελέτες και κατασκευές ξενοδοχείων στη χώρα μας, θα πρέπει να αποδοθεί σε σύμπτωση. Η αλήθεια είναι πως ο Τσάβες κατέβαλε πολλές προσπάθειες να διαμεσολαβήσει μεταξύ της Κολομβιανής κυβέρνησης και της FARC, ώστε να επέλθει ειρήνευση. Και η Βενεζουέλα δέχτηκε αρκετές φορές εισβολή από τις ένοπλες δυνάμεις της Κολομβίας, οι οποίες κυνηγούσαν τους αντάρτες.

Αρκετοί επικριτές του μακαρίτη επεσήμαναν το γεγονός ότι «φίμωσε τα ΜΜΕ που του ασκούσαν κριτική», εννοώντας βέβαια τους επικοινωνιακούς κολοσσούς, που λυμαίνονται ολόκληρη τη Λατινική και την Κεντρική Αμερική. Υποθέτω πως το ίδιο θα έλεγαν και για όποιον ζητούσε από τα εγχώρια κανάλια να πληρώσουν, επιτέλους, για τις άδειες λειτουργίας τους, για την κατάληψη δημόσιων συχνοτήτων, καθώς και να καταβάλουν τακτικά τους μισθούς στους εργαζόμενους και τις ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία.

Και βέβαια, κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να επισημάνουν πως ο Τσάβες, μπορεί να ήταν «μουρλός» αλλά, τουλάχιστον, ήταν αξιωματικός, πατριώτης και πιστός χριστιανός, υπονοώντας την πιθανή αντιδιαστολή με τους Συριζαίους. Φυσικά, αποσιώπησαν τη σχέση των λατινοαμερικάνικων λαών με τον πατριωτισμό ύστερα από δεκαετίες αμερικανοκίνητων δικτατοριών ή με τη θεολογία της απελευθέρωσης και άλλες τέτοιες μικρολεπτομέρειες που θα τους χαλούσαν τη σούπα των αυθαίρετων συμπερασμάτων. Πολλοί σχολίασαν τη συναναστροφή του με λογής-λογής δικτάτορες και αυταρχικούς ηγέτες απ΄ όλο τον κόσμο.  Δεν ξέρω τι θα είχαν κάνει οι ίδιοι στη θέση του, υπό το καθεστώς της διεθνούς απομόνωσης, που είχε επιβληθεί από τις ΗΠΑ, σίγουρα όμως αποσιώπησαν την καροπφόρα συνεργασία του με τους εκλεγμένους αριστερούς προέδρους των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Ε, δεν είναι και να τα λέμε όλα!

Και καταλήγω τελικά να αναρωτιέμαι πως με τόσους και τέτοιους επικριτές, μήπως ο Τσάβες έπραξε καλά στη ζωή του. Στο κάτω-κάτω δεν είναι και λίγο στη σύνοδο των ηγετών των ισπανόφωνων χωρών να υποχρεωθεί ο κρυόκωλος Χουάν Κάρλος της Ισπανίας να του φωνάξει «Θα το βουλώσεις, επιτέλους;».

Rednotebook
Από το tvxs.gr