‘Ένας λύκος τριγυρνάει στους δρόμους της Παλιάς Ξάνθης κυνηγώντας να φάει την παλιά αριστοκράτισσα. Τα παιδιά που παίζουν  στα σοκάκια της τον βλέπουν και φεύγουν, και αδειάζουν οι γειτονιές από παιδιά.

Τα μεγάλα παιδιά όμως που εδώ και χρόνια πάψανε να φοβούνται τους κακούς τους λύκους δεν έχουνε κανένα πρόβλημα να κατακλύσουνε τα τραπέζια και τα καθίσματα που τοποθέτησε ο λύκος όταν έδιωξε τα παιδιά.

Αυτός ο λύκος είναι επιχειρηματίας.

Αλλά ο λύκος δε διώχνει μόνο τα παιδιά, διώκει κάθε  είδους ομορφιά, όπου βρίσκει  δέντρο παλιό το κόβει χωρίς να φυτεύει ποτέ καινούριο, τα παλιά σιδερένια μπαλκόνια τα ξηλώνει και φτιάχνει καινούρια τσιμεντένια, καρφί στο μάτι.

Δεν τον ενοχλούν μόνο τα δέντρα, τον ενοχλεί οτιδήποτε ξύλινο, ξηλώνει ξυλόπορτες και ξύλινα παράθυρα και βάζει παντού πλαστικά και αλουμίνια, καταστρέφει σκαλάκια όταν χτίζει και ποτέ δεν τ’ αποκαθιστά όταν τελειώνει.

Αυτός ο λύκος είναι ιδιοκτήτης.

Ο λύκος πέρασε ένα ξημέρωμα απ’ την πλατεία Μητροπόλεως , στο λυκαυγές τη βρήκε πανέμορφη και σκέφτηκε, πώς μπορεί να καταστρέψει τόση ομορφιά. Αποφάσισε να της φορτώσει 30-40 αυτοκίνητα , αυτά των μεγάλων παιδιών που κατέλαβαν τους δρόμους όταν διωχτήκανε τα μικρά.

Αυτός ο λύκος είναι η δημοτική αρχή και είναι ο πιο κακός γιατί, ενώ έπρεπε να’ ναι τσομπανόσκυλο, έγινε λύκος και επιτίθεται στο κοπάδι.

Φυσικά όπου υπάρχουν λύκοι υπάρχουν και Κοκκινοσκουφίτσες, και τέτοιες Κοκκινοσκουφίτσες υπήρξαν παλιά που την έσωσαν- η Κοκκινοσκουφίτσα  Θανόπουλος  για παράδειγμα-, την αναβίωσαν, η Κοκκινοσκουφίτσα Αμοιρίδης, και οι Κοκκινοσκουφίτσες του καιρού μας όπως , η Φ.Ε.Ξ και  το Π.Α.ΚΕ.ΘΡΑ. που την προστατεύουν.

Ο Σύλλογος των κατοίκων της είναι άλλη μια τέτοια Κοκκινοσκουφίτσα που καθώς μεγαλώνει και ωριμάζει ψάχνει τρόπους να διώξει τον Κακό το Λύκο από το δασάκι της.

Μ’ αυτή τη λογική και με την ευκαιρία της ανάδειξης νέου Διοικητικού Συμβουλίου από το Σύλλογο της Παλιάς  Ξάνθης,

το οποίο απαρτίζουν oı:

ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ          πρόεδρος

ΦΥΣΕΚΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ      αντιπρόεδρος

ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΘΩΣ                     ταμίας

ΓΕΩΡΓΑΝΤΖΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ      γραμματέας

ΑΛΗ ΚΕΧΑΓΙΑ ΧΟΥΣΕΪΝ         μέλος

ΚΕΦΑΛΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ           μέλος

ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗ  ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ  μέλος

θεωρήσαμε καλό να επικοινωνήσουμε με όλους τους Ξανθιώτες- άλλωστε δεν ξεχνάμε ότι όλοι αγαπάμε την Παλιά Ξάνθη, η οποία και δεν ανήκει σε κανέναν κατ’ αποκλειστικότητα- καταθέτοντας κάποια ζητήματα, ευελπιστώντας σ’ ένα διάλογο που θα επιθυμούσαμε ν’ ανοίξει με την ξανθιώτικη κοινωνία στο σύνολό της.

Ας ξεκινήσουμε παραθέτοντας κάποια στοιχεία

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

1.H ΠΑΛΙΑ ΞΑΝΘΗ , απ’ τα 1870 περίπου που μπορούμε να σκεφτούμε τη διαμόρφωσή της με τα χαρακτηριστικά που και σήμερα μπορούμε να διακρίνουμε, ήταν τόπος οίκησης, διοίκησης,  εκπαίδευσης, και στον άξονα της Ορφέως και του Ουζούν σοκάκ επαγγελματικής δραστηριότητας (σινεμάδες, καφενεία, φούρνοι, μπακάλικα, ξυλουργεία, τσαγκάρικα) και οίκησης παράλληλα.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

2.Στο διάβα των δεκαετιών διατήρησε την αρχιτεκτονική και αισθητική οικισμού του 19^ου αιώνα μένοντας παράλληλα μια γειτονιά ζωντανή, όπου άνθρωποι 150 χρόνια τώρα ζούνε  και πεθαίνουν, μαλώνουν και ερωτεύονται, και για όποιον δεν καταλαβαίνει γιατί γοητεύεται, ας το συνυπολογίσει αυτό. Η Βενετία είναι εντυπωσιακότατη  αλλά αποπνέει τη θλίψη της παρατημένης από τους κατοίκους της πόλης. Στη δική μας γειτονιά ο περαστικός δε διασχίζει ένα όμορφο αρχιτεκτονικό σύνολο, ένα μουσείο, διασχίζει μια ολοζώντανη  μικροκοινωνία ανθρώπων.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ

3.Ανθρώπων που πιστεύουν με δυο θρησκείες σε ένα Θεό και μιλάνε το λιγότερο τρεις γλώσσες. Πράγματι ένα συγκλονιστικό  στοιχείο του μαχαλά μας  είναι η διαπολιτισμικότητα στη βαθύτερη ουσία της. Και εννοούμε  ότι ανησυχούν  το ίδιο τον  ύπνο σου  οι καμπάνες της Μητροπόλεως και τα μεγάφωνα του Αχριάν τζαμιού, και ξυπνάς…, σ’ όποιον Θεό κι αν πιστεύεις.  Εννοούμε  ότι τη χοληστερίνη που  μοιράζουν  στο Κουρμπάν Μπαϊράμ οι μουσουλμάνοι στους γείτονές  τους, τους την επιστρέφουν με κόκκινα αυγά το Πάσχα οι χριστιανοί .

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ

4. Ο περιβόητος δημόσιος χώρος που τόσο ανάλγητα βιάζεται και καταπατείται στις πόλεις μας εδώ απλά δεν υφίσταται. Το εσωτερικό των σπιτιών είναι χώρος ιδιωτικός, της οικογένειας, οι αυλές είναι ανοιχτές και φιλόξενες σε γείτονες και περαστικούς. Τα πεζοδρόμια και  ο δρόμος μπροστά από τα σπίτια μας είναι δικά μας, αφού τα φροντίζουμε και τα σκουπίζουμε, που τα παραχωρούμε στις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα στήσουν το τζαμί στη μέση της Αριστείδου, αλλά θα κάνουν στην άκρη να περάσει το διερχόμενο όχημα- έτσι κι αλλιώς το επόμενο θα περάσει σε μια ώρα. Οι άνθρωποι σταματάνε και μιλάνε στη μέση του δρόμου, απλά παραμερίζουν να περάσει το  αυτοκίνητο, και πάλι στο κέντρο. Το σκουπίδι που θα πεταχτεί θα μαζευτεί πάραυτα απ΄ τη νοικοκυρά που ‘ χει χρεωμένο το συγκεκριμένο κομμάτι του δρόμου.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

5. Αυτό είναι η μάστιγα της Παλιάς Ξάνθης, η οποία επιβαρύνεται ήπια απ’ τ’ αμάξια των κατοίκων, ελάχιστα απ’ αυτά των επισκεπτών – οι οποίοι επιλέγουν το περπάτημα , κατά κύριο λόγο, για να γνωρίσουν τον οικισμό- και ασφυκτικά – ιδιαίτερα η πλατεία Μητροπόλεως- απ’ τους  πελάτες των καφέ-μπαρ της Αμοιρίδη και της Ορφέως. Εδώ συμπυκνώνεται όλη η νεοελληνική ανοησία. Νέοι άνθρωποι, τέτοια εποχή, σε μια πόλη που η μεγαλύτερη διαδρομή της είναι 15 λεπτά, κατακλύζουνε μια απ’ τις ωραιότερες πλατείες της χώρας μεταμορφώνοντάς την σε ρυπαρό πάρκινγκ για να πιουν τον καφέ τους 100-200 μέτρα παρακάτω. Ως λύση σ’ αυτό το πρόβλημα ο κ. Στυλιανίδης επέλεξε να κλείσει την Ορφέως.Έτσι οι  κάτοικοι αναγκάζονται σε μακρύτερες διαδρομές για να προσεγγίσουν τα σπίτια τους. Την παρέδωσε στην άγρια επιχειρηματικότητα. Ήδη εκεί μαγαζιά, με κατακτητική διάθεση,  ανοίγουν ενώ  άλλα  κλείνουν,  αφήνοντας τα μπάζα τους.

 Ο εμβληματικός- μετά τον Παυλίδη- ζωγράφος του οικισμού μας βρήκε καταφύγιο βορειότερα, μέσα στις κατοικίες, γιατί ο λύκος επιχειρηματίας είναι άγριος και καμιά οικογένεια δεν πρόκειται πλέον να εγκατασταθεί στην Ορφέως και να μεγαλώσει παιδιά. Κάποιοι μάλιστα ήδη αναγκασθήκαν να την εγκαταλείψουν. Η Παλιά Ξάνθη απαρτίζεται από 72 μικρά και  μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα και ο σύλλογός μας κατέγραψε τον αριθμό των κατοίκων και των αυτοκινήτων που φιλοξενούνται στα κρίσιμα τετράγωνα του ιστορικού της κέντρου. Το τετράγωνο Νο 1 είναι το Μητροπολιτικό Μέγαρο  όπου μέχρι την εκλογή του πρωτοσύγκελου ως Μητροπολίτη Μαρωνείας έμεναν 2 κάτοικοι, τώρα μένει μόνο ένας, ο Μητροπολίτης.Tο εν λόγω τετράγωνο χρησιμοποιεί 2 Ι.Χ, τα οποία σταθμεύουν σε ιδιωτικό χώρο, αυτό είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα. Για να δούμε κάτι πιο τυπικό, στο οικοδομικό τετράγωνο όπου ανήκει το 1^ο Δημοτικό ζούνε 8 άνθρωποι με 2 αμάξια. Γίνεται σαφές απ’ την παράθεση αυτών των στοιχείων αλλά κι απ’ τον κοινό νου πως γειτονιά με μονοκατοικίες δεν μπορεί να’ χει κυκλοφοριακό πρόβλημα ή πρόβλημα παρκαρίσματος. Τότε ποιος δημιουργεί το πρόβλημα αν όχι οι κάτοικοι; Και αφού οι κάτοικοι δε δημιουργούν το πρόβλημα γιατί σύσσωμο – πλην Ανταμπούφη και Αχμέτ Ογλού Χασάν- το Δημοτικό Συμβούλιο τους τιμωρεί στερώντας τους τις διαδρομές και τις προσβάσεις τους στα σπίτια τους; Γιατί έπρεπε να αλλάξουν μια σειρά από μονοδρομήσεις και να γίνει ο οικισμός άνω- κάτω; Ποιον εξυπηρετούν όλ’ αυτά;