Στο γραφείο μας έχω μια νεαρή συνάδελφο από το Νεπάλ.

Το Νεπάλ είναι μια φτωχή ορεινή χώρα της Κεντρικής Ασίας, στριμωγμένη ανάμεσα στην Ινδία και την Κίνα (Θιβέτ). Η χώρα ακόμα κλείνει τις πληγές της από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μαοϊστών και κυβερνητικών, ενώ το ένα τρίτο του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό. Παράλληλα οι μισοί κάτοικοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και εκατοντάδες μεταναστεύουν στην Ινδία με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

Εάν έχετε ακούσει κάτι για το Νεπάλ, αυτό θα είναι σίγουρα το όρος Έβερεστ, που αποτελεί το φυσικό σύνορο του Νεπάλ με το Θιβέτ και το οποίο οι κάτοικοι ονομάζουν Αγία Μητέρα.

Μόλις η κοπέλα από το Νεπάλ έμαθε πως είμαι από την Ελλάδα, μου είπε γεμάτη χαρά πως ονειρεύεται μια μέρα να επισκεφθεί την χώρα μας. Στο Νεπάλ διδάσκονται ήδη από το δημοτικό ελληνική ιστορία και πολιτισμό. Μαθαίνουν για την ελληνική δημοκρατία, την φιλοσοφία, το αρχαίο θέατρο. Για τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, το σύμβολο συναδέλφωσης και ανοχής των διαφορετικών πολιτισμών και ανθρώπων. Μου είπε επίσης πως ο πατέρας της δίδασκε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Κατμαντού και ήταν λάτρης της χώρας μας, και του πολιτισμού μας.

Ήταν αρκετά ενθουσιασμένη όσο τα έλεγε αυτά που δεν θέλησα να της χαλάσω την αυταπάτη.

Πως θα μπορούσα λοιπόν να εξηγήσω στην κοπέλα αυτή, που περήφανη έχει όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής της, πως η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική; Πως θα μπορούσα να της πω, ότι αν βρεθεί ποτέ στο κέντρο της Αθήνας μαζί με τον πατέρα της, κινδυνεύουν από την αστυνομία που περιμένει έξω από τα λεωφορεία και τα τρένα, έτοιμη να συλλάβει οποιονδήποτε είναι λίγο πιο σκούρος από όσο επιτρέπεται;

Τι να της έλεγα για όλους αυτούς τους αυτόκλητους υπερασπιστές του ελληνικού DNA που καπηλεύονται την πατρίδα μου και που σκοτώνουν στο όνομα μου;

Και τέλος τι να της έλεγα για τους άλλους, τους “απλούς πολίτες”.. Αυτούς που με τόση ευκολία δικαιολογούν τα ρατσιστικά εγκλήματα και πανηγυρίζουν παρακολουθώντας τα ελληνικά κανάλια. Όλους αυτούς τους “αγανακτισμένους” που δεν είναι ρατσιστές και που “καταδικάζουν την βία” αλλά την αγκαλιάζουν και την χειροκροτούν όταν τα θύματα είναι αυτοί οι “μαυριδεροί” που μένουν στις γειτονιές τους και πηγαίνουν στα σχολεία τους..

Όλους αυτούς που θέλουν να πιστεύουν πως ο ρατσισμός “είναι οι άλλοι” και δεν βλέπουν πως φοράνε το ίδιο προσωπείο με το κτήνος που τρέφουν μέσα τους.

Όλα αυτά λοιπόν δεν θα τα πω στην φίλη μου από το Νεπάλ. Δεν θα τα πω γιατί ντρέπομαι και γιατί η Ελλάδα που εκείνη ονειρεύεται δεν υπάρχει πια. Την έδωσαν οι “αθώοι” πολίτες με την ψήφο τους, την αγραμματοσύνη τους και την υποκρισία τους, θυσία στο βωμό του κτήνους.

Χρειάζεται μεγάλο θάρρος και στέρεη παιδεία για να κοιτάξει κάποιος κατάματα την αλήθεια και να την αντιμετωπίσει. Όμως μέρα με τη μέρα, το άγριο και το χυδαίο κερδίζει έδαφος.

Και αυτή την πατρίδα των “αθώων” πολιτών, εγώ δεν την αναγνωρίζω πλέον.

Ταξιδεύοντας…