Καταθέτω σύντομα τέσσερις σκέψεις μετά την απόφαση ισόβιας κάθειρξης των δολοφόνων Λουκμάν.

1η σκέψη

Αν η δολοφονία του Λουκμάν είχε συγκινήσει όπως αυτή του Φύσσα, αν η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη είχαν κινηθεί (είχαν, δηλαδή, αναγκαστεί να κινηθούν) από τότε, οι εξελίξεις θα ήταν μάλλον διαφορετικές και ο Φύσσας πιθανότατα θα ζούσε. Το γεγονός ότι η Πολιτεία κινητοποιήθηκε μόνο με τη δολοφονία ενός Έλληνα, σημαίνει ότι και η ίδια, συμπεριλαμβανομένης πρωτίστως της Δικαιοσύνης, προέβαινε σε –συνειδητές ή ασυνείδητες- διακρίσεις και ταξινομήσεις μεταξύ προσώπων. Σε ένα αθέμιτο profiling…Η αφαίρεση ζωής, δηλαδή το έγκλημα των εγκλημάτων, δεν στάθηκε από μόνο του ικανό να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά ενός μηχανισμού εξάρθρωσης μιας οργάνωσης που γεννάει έγκλημα.Η προσέγγιση αυτή δεν είναι ηθικολογική. Δεν είμαι ηθικιστής. Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε, έστω εκ των υστέρων, ότι ο φυλετικά διαφορετικός και κοινωνικά απολύτως αδύναμος είναι ο πρώτος στόχος, αλλά όχι ο μοναδικός και τελευταίος. Η τάση διαρκούς ριζοσπαστικοποίησης είναι εγγενής στον ναζισμό και ο “Φύσσας” μοιραία θα ακολουθήσει τον “Λουκμάν”.

2η σκέψη

Οι χρυσαυγίτες δολοφόνοι του Λουκμάν σκότωσαν έναν άνθρωπο και διέλυσαν τις ζωές τους. Έβλεπα τους γονείς του ενός στη δίκη όπου κατέθεσα μάρτυρας πολιτικής αγωγής και έβλεπα την απόλυτη απόγνωση. Το τέλος χωρίς θάνατο. Φυσικά, το ναζιστικό κόμμα, όπως ακριβώς κάνει σε όλες τις  τρύπες της χρυσαυγίτικης φλογέρας με την εξαίρεση των πολύ πρώτων, τους αφήνει να πάνε σαν σκυλί στ’αμπέλι…Το ίδιο έκανε και στον Ρουπακιά. Αφού τον διέταξε να σκοτώσει, τον άφησε μόνο του διότι η χρυσή αυγή στην χρυσή πυγμή του κράτους υποκλίνεται. Το κράτος το ευτελίζει, μόνο όταν αυτό της κάνει τα γλυκά μάτια. Όταν το κράτος ορθώνει το στεγνό ανάστημα της βίας που μόνο αυτό ξέρει να έχει, η ΧΑ βάζει την ουρά στα σκέλια. Έτσι, ξεχνάει  τους λερωμένους με αίμα φυσικούς αυτουργούς. Ο ναζισμός δεν θέλει παρτίδες με ανίσχυρους αλυσοδεμένους αλλά μόνο με τους δυνατούς. Κι αυτοί, με τη σειρά τους όμως, μπροστά στον εισαγγελέα τα ξεχνάνε όλα και καταδικάζουν την ιδεολογία τους. Εξ άλλου,  η οργάνωση αυτή, όπως φάνηκε και από την μεταχείριση που επιφύλαξε στον πάλαι ποτέ εγκάρδιο συνομιλητή της Μπαλτάκο, δεν έχει ούτε μπέσα, ούτε τιμή, αφού όλοι είναι δυνάμει και ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι. Από την ΧΑ, το μόνο που μένει είναι το αίμα. Για κάποιους το χώμα και για τους άλλους, η φυλακή.

3η σκέψη

Ως πολίτες, έχουμε λόγους να είμαστε ικανοποιημένοι με την τιμωρία των ισοβίων που δείχνει ότι σιγά-σιγά, η δικαιοσύνη αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το ρατσιστικό έγκλημα είναι το πιο νοσηρό για τα θεμέλια μιας κοινωνίας σε υπαρξιακή, πολιτική και οικονομική κρίση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πανηγυρίζουμε διότι δύο νέοι άνθρωποι από απλώς ηλίθιοι έγιναν δολοφόνοι και κατέστρεψαν (και) τις ζωές τους. Από την άλλη κιόλας, δεν τρώμε και κουτόχορτο να πιστέψουμε αυτά που υπαγόρευσε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών: πως τάχα έγινε μια τυχαία συμπλοκή. Μέσα στη μαυρίλα των ημερών, είναι καλό ότι η δικαιοσύνη δεν θεώρησε ότι ο θάνατος Λουκμάν ήταν το προϊόν ενός τυχαίου διαπληκτισμού μεταξύ διερχομένων. Και είναι επίσης σημαντικό ότι αυτή η απόφαση αυτή ήταν όχι απλώς ομόφωνη αλλά και με συμμετοχή ενόρκων, δηλαδή με τη συμμετοχή της κοινωνίας.

4η σκέψη

Ένας άνθρωπος που σκοτώνει με μόνο κίνητρο το ρατσιστικό του μίσος, επιδεικνύει τόση αντικοινωνικότητα και εγκληματική ετοιμότητα, που μάλλον, ακόμα και στον τυχαίο διαπληκτισμό, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξίσου οδυνηρό. Όταν γύρισα από τη δίκη και μιλούσα με τα παιδιά μου για την εμπειρία  αυτή, τους εξήγησα ότι οι δικηγόροι των δολοφόνων, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι όλα ήταν το αποτέλεσμα ενός απλού τσαμπουκά: ένας τυχαίος καυγάς μεταξύ του αναβάτη ενός ποδηλάτου και δύο τύπων σε μια μηχανή που μαχαίρωσαν τον ποδηλάτη. Και πως τάχα,«αυτά συμβαίνουν»…Τα παιδιά δεν το κατάλαβαν.Πώς να το καταλάβουν, άλλωστε, ότι συνιστά ελαφρυντικό ότι σκοτώνουμε χωρίς σοβαρό λόγο; Ε λοιπόν, αυτά δεν συμβαίνουν. Όταν σκοτώνουμε για ρατσιστικό λόγο, εύκολα θα περάσουμε στο να σκοτώνουμε «χωρίς λόγο»… Έχει σημασία να το φωνάξουμε. Αν το ανεχθούμε, στρώνουμε το δρόμο ώστε να γίνουμε τα παθητικά, άξια της μοίρας μας,ερχόμενα θύματα.

Από το tvxs.gr