Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι ένα ιδιαίτερο θέμα το οποίο δεν μπορεί ν’ αναλυθεί διεξοδικά μέσα σ’ ένα άρθρο. Όμως η πραγματικότητα στην Ελλάδα με ωθεί να γράψω ένα τέτοιο άρθρο.
Η γεωπολιτική θέση της χώρας είναι ένας βασικός παράγοντας αυτού του ζητήματος. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο ηπείρους, με τα σύνορά μας που είναι και θαλάσσια και χερσαία να μην μπορούν να φυλαχθούν επαρκώς. Είμαστε επίσης ο ενδιάμεσος σταθμός ή η γη της επαγγελίας  για τους “παράνομους”μετανάστες που θέλουν να εισέλθουν στα ευρωπαϊκά εδάφη.

Το θέμα είναι ότι με την συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ που θεσπίστηκε από την ευρωπαϊκή ένωση, προβλέπεται ότι ο “παράνομος” μετανάστης που θέλει να αιτηθεί άσυλο για να νομιμοποιηθεί η διαμονή του, πρέπει να το πράξει στην χώρα της ένωσης που θα βρεθεί για πρώτη φορά. Έτσι οι μετανάστες που εισέρχονται στην Ελλάδα και αναζητούν αργότερα καταφύγιο σε άλλη χώρα της Ευρώπης, επιστρέφονται στην Ελλάδα σύμφωνα με τις διατάξεις της συγκεκριμένης συνθήκης.

Η Ελλάδα που είναι ο βασικότερος τόπος εισαγωγής των μεταναστών (με την Ιταλία να έρχεται δεύτερη), πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα λες και είναι εθνικό της πρόβλημα και όχι ευρωπαϊκό. Αν κρίνουμε τους αριθμούς ο μεταναστευτικός όγκος που εισέρχεται στην ελληνική επικράτεια είναι ιδιαίτερα μεγάλος για να αφομοιωθεί με τον ντόπιο πληθυσμό εύκολα και χωρίς να υπάρξουν πολιτισμικές συγκρούσεις. Οι διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, τα ήθη και έθιμα είναι πολλές φορές αιτίες έντασης και συγκρούσεων όταν δεν γίνονται ανεκτά από τους Έλληνες. Τα κέντρα κράτησης λειτουργούν περισσότερο ως σωφρονιστικά καταστήματα για το αδίκημα που ονομάζεται δικαίωμα στην ζωή παρά ως κέντρα προσωρινής διαμονής των ανθρώπων αυτών. Οι συνθήκες άσχημες και τα δωμάτια  ασφυκτικά γεμάτα. Οι αιτήσεις ασύλου προχωράνε με αργούς ρυθμούς σε μια χώρα που η γραφειοκρατία βασιλεύει. Οι “παράνομοι” μετανάστες πέφτουν θύματα “μαύρης εργασίας” κάτι το οποίο δεν συμφέρει ούτε τους ίδιους , ούτε το κράτος , ενώ αν νομιμοποιηθούν και εργάζονται ασφαλισμένοι θα είναι μια ανάσα για τα άδεια πλέον ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων.  Η Ευρώπη μας έχει καταδικάσει πολλές φορές για παρόμοια ζητήματα αλλά πρέπει και ν’ αναλάβει και τις ευθύνες της. Δεν μπορεί μόνη της η Ελλάδα με ελλιπείς υποδομές και μια κοινωνική πρόνοια που καταρρέει να αναλάβει όλο αυτό το βάρος. Οι απελάσεις κοστίζουν ακριβά στην Ελλάδα και είναι επικίνδυνες για τον ίδιο τον μετανάστη όταν επιστρέφει στην πατρίδα του που πολλές φορές είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, είτε σε εμφύλιο πόλεμο και είναι αντικαθεστωτικός (π.χ. Αφγανιστάν).

Πλέον εν μέσω οικονομικής κρίσης τα πράγματα χειροτερεύουν τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους μετανάστες και μέρος της ελληνικής κοινωνίας στρέφεται εναντίων των δεύτερων αναζητώντας απολωλότα πρόβατα ως αιτία της ανθρωπιστικής κρίσης που βιώνει. Εμείς οι Έλληνες μάλλον ξεχνάμε ότι οι προγονοί μας υπήρξαν οικονομικοί και πολιτικοί ακόμα μετανάστες στο παρελθόν και αρχίσαμε να γινόμαστε ρατσιστές( ή μήπως ήμαστε από πάντα και τώρα βγήκε στην επιφάνεια;).

Πριν λίγο καιρό διάβασα σε ένα τοίχο το εξής: Το παρόν των μεταναστών, το μέλλον των Ελλήνων εργατών. Πόσο πολύ με έκανε να το σκέφτομαι. Την στιγμή που χιλιάδες Έλληνες κοιτάζουν το μέλλον τους στο εξωτερικό λόγω της κρίσης και δημιουργείται νέο μεταναστευτικό ρεύμα Ελλήνων πόσο αληθινό μοιάζει όλο αυτό. Αν δεν κοιτάξουμε το πρόβλημα από την άλλη οπτική γωνία η ιστορία ως γνωστό κάνει κύκλους και προστατεύοντας τους μετανάστες, προστατεύουμε το δικό μας μέλλον. Τέλος, η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει την βοήθεια της Ευρώπης για την ανακατανομή των μεταναστευτικών πληθυσμών και την προώθησή τους σε άλλες χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης  με σκοπό την ένταξη των ανθρώπων αυτών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες ευκολότερα και ομαλότερα.

Υ.Γ. Ο όρος “παράνομος” μετανάστης βρίσκεται εντός εισαγωγικών γιατί εν έτος 2013 κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν παράνομοι άνθρωποι.

Ρεκάρης Μιχαήλ – Χρυσοβαλάντης
κοινωνιολόγος

Από το το Thesspress.gr