Η ιστορία του Προμηθέα είναι απλή. Είναι η ιστορία κάποιων ανθρώπων αποφασισμένων να λύσουν το μυστήριο της ζωής. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τα δικά του κίνητρα. Η κοπιαστική αναζήτησή τους οδηγεί πολύ μακριά από αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε σπίτι μας. Τη Γη.

Σε έναν άγνωστο, αλλόκοτο πλανήτη, οι επιβάτες του εντυπωσιακού διαστημικού οχήματος Προμηθέας, επιχειρούν να γνωρίσουν από κοντά τους δημιουργούς μας. Αυτούς που μέχρι τώρα αποκαλούσαμε Θεούς. Ο Ridley Scott, δεκαετίες μετά το Alien, προσπαθεί να δώσει μία άλλη οπτική, να εξηγήσει κάποια πράγματα, να ανακατέψει άλλα και να δημιουργήσει ξανά ένα έπος.

http://www.youtube.com/watch?v=sftuxbvGwiU

Η ταινία αρχικά προοριζόταν για prequel του Alien, στη συνέχεια όμως ο Scott αποφάσισε να δώσει στον Προμηθέα τη δική του μυθολογία και να συνδέεται μεν με το αρχικό δημιούργημα αλλά πιο “χαλαρά”.

Φυσικά οι αναλογίες είναι πολλές και ψήγματα του Alien βρίσκουμε διάσπαρτα σε όλη την ταινία. Ο Προμηθέας ξεφεύγει από το σύμπαν των καθαρών ταινιών τρόμου, χωρίς ποτέ να απομακρύνεται τελείως. Σίγουρα και εδώ, στο τέλος, το ζητούμενο είναι ποιος θα σκοτώσει ποιον, σίγουρα υπάρχουν τα απαραίτητα φρικιαστικά τέρατα έτοιμα να σε κατασπαράξουν.

Η τελική σκηνή δε, έρχεται σαν επιβεβαίωση πως τίποτα δεν τέλειωσε, πως ενώ στην προκειμένη ταινία λειτουργεί σαν λήξη, θα αποτελέσει την απαραίτητη ώθηση, για ένα ντόμινο γεγονότων. Σαφώς είναι και ένας φόρος τιμής του Scott στο φανατικό κοινό του.

Ίσως και ο ίδιος να έχει τις ανησυχίες του. Όπως ο ίδιος προσπαθεί να βρει, μέσω της ταινίας, την απαρχή των γεγονότων στο Alien, έτσι και οι πρωταγωνιστές του φιλοδοξούν να εντοπίσουν την αρχή του σύμπαντος. Ή τουλάχιστον τις απαρχές της δικής τους ζωής.Η επόμενη δουλειά του, που όπως είπε ο ίδιος είναι στα σκαριά, θα αφηγείται την ιστορία του Μωυσή. Σα να έψαξε τις απαντήσεις στο μέλλον, χωρίς αποτέλεσμα και γύρισε στη σιγουριά των κλασικών παραδοσιακών μύθων. Ίσως απλά εκεί στο Hollywood να ετοιμάζουν μία δεύτερη χρυσή εποχή των επικών, βιβλικών παραγωγών. Ο Spielberg ασχολείται με μία άλλη εκδοχή της ιστορίας του Μωυσή, το Gods and Kings.

Ας επιστρέψουμε στον Προμηθέα. Σίγουρα δεν είναι αγνό, καθαρό prequel του Alien. Δεν υπάρχει εξέλιξη των ίδιων χαρακτήρων όπως πχ στη saga των Star Wars ή στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Hobbit. Ο ένας από τους δύο σεναριογράφους, Damon Lindelof, ο συνδημιουργός του Lost, είπε πως χρησιμοποίησε την ιδέα του μύθου του Προμηθέα, ο οποίος έκλεψε τη φωτιά από του Θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους προκαλώντας φυσικά την οργή του Δία. Στο σενάριο της ταινίας, διαφαίνεται το ερώτημα, σύμφωνα με τον Lindelof, “τι απ’ όσα κάνουμε στο επίπεδο της τεχνολογικής προόδου και εξέλιξης και ίσως της εξερεύνησης του διαστήματος, ίσως δεν θα έπρεπε να κάνουμε. Υπάρχει μια γραμμή που δεν πρέπει να διασχίσουμε;”

Παράλληλα υπάρχουν και στιγμές space όπερας. Το πως μαθαίνουμε ότι η Elizabeth Shaw, η αρχαιολόγος που ξεκινάει την αποστολή είναι στείρα. Η εμφάνιση του ετοιμοθάνατου κροίσου Weyland, χρηματοδότη της αποστολής και η σχέση του με τη Meredith Vickers (Charlize Theron), την ψυχρή επιμελήτρια της αποστολής. Ε, όλα αυτά μοιάζουν βγαλμένα από pulp σαπουνόπερα. Meredith, I am your father ένα πράγμα…

Η φωτογραφία είναι πανέμορφη. Εικόνες πρωτόγονες, φουτουριστικές, ένα ξένο περιβάλλον που νιώθεις ότι αναπνέει, ότι κινείται με τη δική του ζωή, πλαισιώνοντας τη δράση των πρωταγωνιστών.

Η Ripley της Sigourney Weaver είναι αναντικατάστατη. Οπότε δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε καν τις δύο κεντρικές ηρωίδες. Η Noomy Rapace ως αρχαιολόγος είναι καλή σε αυτό που κάνει αλλά ως εκεί. Η Charlize Theron έχει βρει τη χρυσή συνταγή όταν υποδύεται άκαρδες σκύλες (βλέπε και Snow White and the Huntsman) Ο έτερος αρχαιολόγος του σκάφους, που τον υποδύεται ο Logan Marshall-Green είναι μία ιστορία από μόνος του.

Θέλει να ανακαλύψει τις αλήθειες του σύμπαντος, νιώθει δέος στην ιδέα πως πρόκειται να συναντήσει τους δημιουργούς του, θαυμάζει απέραντα το έργο τους αλλά παράλληλα, έμμεσα, απαξιώνει το έργο των ομοίων του, καθώς δε σέβεται τα δικά τους δημιουργήματα.

Ο τρόπος που φέρεται στον David (Michael Fassbender), το ανδροειδές του σκάφους, είναι μία προοικονομία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια.

http://www.youtube.com/watch?v=jRa_xmJ4zXg

Ο Fassbender από την άλλη, είναι απλά χαρισματικός. Η κάθε του κίνηση είναι προγραμματισμένη στην εντέλεια, ταυτόχρονα όμως δεν είναι προβλέψιμος, τουλάχιστον σε σημείο που να καταντήσει ανιαρός. Η σκηνή όπου παρακολουθεί με προσήλωση τον Lawrence της Αραβίας, αποστηθίζοντας τις ατάκες, δεν σε κάνει να νιώσεις άβολα αλλά να κρυφογελάσεις. Η ίδια του η προσωπικότητα, αν μπορεί να έχει προσωπικότητα ένα ανδροειδές, θυμίζει τον εικονικό Βρετανό.

Αλήθεια μπορεί να έχει προσωπικότητα ένα ανδροειδές; Μπορεί να έχει ψυχή; Να έχει ελπίδες, να έχει όνειρα, να έχει αγωνίες και φόβους; Ή το κάθε του συναίσθημα, η κάθε του επιθυμία πρέπει να αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα των δημιουργών του; Και αν όντως έτσι πρέπει, τότε η τροπή των γεγονότων για το πλήρωμα του Προμηθέα δεν είναι φυσιολογική εξέλιξη; Σίγουρα και οι δικές τους επιθυμίες διαφέρουν από των δημιουργών τους..

Θυμίζουν Blade Runner όλα αυτά. Ο ίδιος ο Fassbender είπε πως όταν πήρε το ρόλο δεν κάθισε να δει τις προηγούμενες ταινίες Alien, αλλά το Blade Runner.

Μόνο που δεν είναι Blade Runner. Ούτε Alien (ούτε Star Wars, ούτε Terminator κτλ κτλ). Είναι κάτι άλλο.

Είναι ένα ερώτημα πάνω στην ύβρη. Το να αναζητάς αυτό που είναι πάνω από εσένα είναι ύβρη; Το να μην σέβεσαι ότι δημιουργείς είναι ύβρη; Όταν κάποιος προσπαθεί να υπερβεί τη θνητή του φύση, εξοργίζει και προσβάλλει τους Θεούς. Η αναζήτηση τους αποτελεί ύβρη; Η Σεμέλη, μητέρα του Διόνυσου, οδηγήθηκε στην καταστροφή της όταν, ύστερα από δική της απαίτηση, ο Δίας, πατέρας των Θεών και εραστής της, εμφανίστηκε με τη θεϊκή του φύση μπροστά της.

Το δεδομένο είναι πως μετά την ύβρη έρχεται η νέμεσις και μετά τη νέμεση, η τίσις δηλαδή η τιμωρία. Τιμωρία για τα εξωγήινα όντα που φέρονται να είναι οι δημιουργοί μας. Τιμωρία για εμάς τους ίδιους που δεν συμπεριφερθήκαμε καλύτερα στα δικά μας δημιουργήματα.

Ο Προμηθέας είναι γεμάτος ουσιώδη και αναπάντητα ερωτήματα.

Σίγουρα όμως μας διδάσκει ένα πράγμα…

Πρέπει να προσέχεις στην αναζήτηση του δημιουργού σου. Αν όντως ισχύει το “κατ’ εικόνα και καθ’ομοιώσιν”, μπορεί να μη σου αρέσει αυτό που θα βρεις…

Πηγή : cosmo.gr