Δεν έχω διαβάσει-μέχρι στιγμής-κάποιες θέσεις που έρχονται-αναφέρομαι στο επικείμενο 2ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς- με ρυθμό πολυβόλου στο mailbox μου (γα τις ανακοινώσεις δεν τίθεται θέμα-δυστυχώς δεν υπάρχει ηλεκτρονική τουαλέτα). 
Προηγήθηκε η τριήμερη “συζήτηση” στην Βουλή, που θύμιζε ανταλλαγή πυροβολικού τον καιρό του Ναπολέοντα, όταν συνήθως οι βολές έπεφταν στον γάμο του καραγκιόζη, με την διαφορά ότι τώρα ο καραγκιόζης συνήθως ήταν στο βήμα της.
Χάθηκε ακόμη μια ευκαιρία- όπως χάνονται 3,5 χρόνια τώρα-να γίνει μια συνολική συζήτηση για το συνολικό πρόβλημα μας, που είναι ποιο τελικά;

Με τα 2 μνημόνια (δανειακές συμβάσεις τις λένε οι γραμματιζούμενοι) πορευτήκαμε μέχρι τώρα, αλλά τον Μάϊο του 14 πρέπει να βρούμε στον κόσμο του χρήματος και του δανεισμού. Ολίγον ξυπόλητοι και όχι απλώς σε αγκάθια, αλλά σε παλούκια, που δεν θα απειλούν μόνο τις παρούσες μας. Τότε λοιπόν, ενώ φαίνεται-και λέω φαίνεται γιατί ακόμη δεν συμφώνησαν στο ποσό οι 2 πλευρές, κυβέρνηση και τρόϊκα δηλ-,πως υπάρχει πάντως ένα πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή “καταφέραμε”-με πολλές παράπλευρες απώλειες, κυρίως ανθρώπων που δεν “μετράνε” στα λόμπις-στο ισοζύγιο έσοδα-έξοδα να έχουμε ένα μικρό ή μεγαλύτερο περίσσευμα. Ας πούμε λοιπόν ότι εδώ τα καταφέραμε, αν και παραμένει το ερώτημα, μέχρι πότε θα εισπράττουμε και από ποιους πολίτες-τους ίδιους και τους ίδιους-και πόσο μπορεί να το αντέξει ο κόσμος αυτό. Και μέχρι πότε θα την γλυτώνουν αυτοί που την γλίτωναν πάντοτε….. (η ιστορία της Ελλάδας); Υπάρχουν οι αιώνιοι απόντες από τον εθνικό ρεφενέ, που όταν έρχεται ο λογαριασμός κάνουν πως ψάχνουν τις τσέπες τους ή έχουν πάει στην τουαλέτα.

Πρέπει όμως να εξυπηρετήσουμε (τι κομψή έκφραση)! το χρέος από τον Μάιο και μετά. Πως; Δεν υπάρχει σχέδιο. Μια θολή και αμήχανη απόφαση του eurogroup πέρσι , άφησε μια υπόσχεση αντιμετώπισης και τίποτα άλλο.

Τώρα γιατί η αναφορά στην συζήτηση της Βουλής; Γιατί ακούσατε εσείς κάποιο σχέδιο-ελληνικό, γηγενές, ντόπιο τέλος πάντων-για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης; Λίγο από Σεξπηρ πήρε το αυτί μου, από μονομαχία στο Ελ Πάσο. Για την “επόμενη μέρα” τίποτα. Ούτε λίγη επιστημονική φαντασία, ούτε λίγος Αντονιόνι έστω (blow up), ούτε ακόμη το another year. Ενα έστω μικρό μπαξεδάκι κάποιων ιδεών, κάποια νύξη αντιμετώπισης ενός αβέβαιου μέλλοντος, ένα καρότο, βρε αδελφέ. Μόνο μαστίγιο; Μόνο σαδομαζοχισμός; Γι αυτό δεν σκέφτονται τα νέα παιδιά; Έχουμε χάσει τελικά “κάθε πατρότητος ελπίδα”;
Θα ξαναγυρίσουμε στο αντάρτικο των κινηματογραφικών λεσχών;

Και επειδή μνημόνευσα Αντονιόνι…στο Zabriskie Point;

Σ.Σαρακενίδης