Με αφορμή το απολαυστικό   άρθρο του κ Παντοκράτορα και τα επίσης μεστά σχόλια του κ Καζάκη, σχετικά με την αξία του δασκάλου , θα ήθελα έτσι για προβληματισμό   να εστιάσουμε στην πνευματική σχέση δάσκαλου και μαθητή. Μια παιδευτική, δηλαδή μορφωτική ,σχέση , με αμφιδρομη κίνηση: η μια ψυχή κινεί την άλλη, και μέσα από την συν-κίνησή (συγκίνησή) τους υψώνονται και οι δύο . Παραθέτω ένα απόσπασμα από το κείμενο του Ι. Κακριδή:

Παιδεία δύναμη θεραπευτική της ψυχής.

Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο ενός που έταξε σκοπό της ζωής του να μορφώνει τις νέες γενεές; Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άγνωστος ή μια άγνωστή σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει πως ήταν μαθητής- μαθήτριά   σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει:

<<Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές αλήθεια. Όμως αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου. Κοντεύω κι εγώ να γεράσω , και όμως εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία και στην καλοσύνη του ανθρώπου. Η πείρα της ζωής είναι αλήθεια πικρή, μα μέσα μου ζει δυνατό το όραμα ενός ανθρώπου ανώτερου. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και πολλές φορές τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον πρόδωσα ο ίδιος εγώ. Πολλές φορές είδα να τον προδίδουν και άλλοι γύρω μου. Υπόφερα και τις δυο φορές , περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ. Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν με έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου. Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο , αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στο διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.

Έτσι νομίζω πως μένω ο νικητής της ζωής και όχι ο νικημένος της, έτσι μόνο μπορώ να πω πως τη ζωή την κυβέρνησα εγώ και δεν άφησα να με κυβερνήσει εκείνη. Κι αν καμιά φορά η δοκιμασία της ζωής ήταν μεγάλη και ο πειρασμός του κακού πολύ δυνατός , με κράτησε η σκέψη πως, αν άφηνα να παρασυρθώ, δε θα είχα πια το δικαίωμα να σφίξω το χέρι του παλιού μου δασκάλου κοιτάζοντάς τον στα μάτια, όπως τώρα.>>

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα χαρεί μια τέτοια στιγμή προπέμπει ο δάσκαλος τον νέο μέσα στη ζωή. Και από την άλλη κιόλας μέρα τον νιώθει πλάι του, παραστάτη στον κοινό αγώνα, παραστάτη στο χρέος που έχουμε όλοι μας: σαν άτομα πρώτα καθένας μας στον ιδιαίτερο κύκλο της δράσης του, σαν πολίτες ύστερα κάτω από προσταγή της ελληνικής πατρίδας.

Νίτσα Σαπουντζή
Φιλόλογος