Σάββατο βράδυ και προσπαθώ να σκεφτώ το επόμενό μου άρθρο… Κινητοποιώ αυτό που συχνά αποκαλώ χαριτολογώντας τη βοήθεια του κοινού.. Φίλοι, γνωστοί, αναζήτηση ερευνών, αναζήτηση ενός ενδιαφέροντος άρθρου. Τίποτα όμως που να μου αρέσει. Τίποτα που να κινητοποιεί το ενδιαφέρον μου..

Και ξαφνικά με ρωτάει ο σύζυγός μου, αν ετοίμασα το επόμενο μου άρθρο.. Νομίζω ότι τον κοίταξα μάλλον θυμωμένα γιατί θεώρησα ότι δεν καταλάβαινε πως προφανώς τόσες μέρες αυτό ψάχνω και ότι δεν έχω καμία έμπνευση.. Ακάθεκτος εκείνος συνέχισε και με ρώτησε γιατί δεν γράφω («επιτέλους») για την κρίση και την επίδραση της κρίσης πάνω μας.. Τον κοίταξα ξανά μάλλον θυμωμένα και ίσως απορριπτικά, εκείνος δεν πτοήθηκε εκ νέου και πάλι ακάθεκτος συνέχισε.. «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν γράφεις ένα άρθρο για την ψυχολογία μας εν καιρώ κρίσης αλλά προσθέτοντας την θετική ψυχολογία που τόσο πολύ σου αρέσει. Γράψε ένα άρθρο με τίτλο: Περιμένοντας την Άνοιξη»..

Και απλά σε εκείνο το σημείο νομίζω ότι ο χρόνος σταμάτησε και είδε εκείνη την λάμψη που ήξερε ότι πέτυχε το στόχο του.. Μου άρεσε τόσο πολύ ο τίτλος.. Περιμένοντας την Άνοιξη… Και εκεί σκέφτηκα το Παράπονο, του Οδυσσέα Ελύτη.

«Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο και αν κανείς προσέχει, όσο και αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει…»

Κάθε φορά που το διαβάζω γοητεύομαι.. Κάθε φορά που το διαβάζω θυμάμαι ότι συχνά ξεχνάμε βασικά πράγματα.. Κάθε φορά που το διαβάζω θυμάμαι την γλυκιά απραξία της Francoise Heritier και το Αλάτι της Ζωής..

Περιμένοντας την Άνοιξη λοιπόν.. Γιατί δεν χρειάζεται πάντα να αναλύουμε την κρίση και τις επιπτώσεις της.. Γιατί απλά ορισμένες φορές χρειάζεται να εστιάσουμε σε μικρά ή μεγάλα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, χωρίς πάντα να θέλουμε τα περισσότερα, αλλά πάντα με την αίσθηση των ονείρων για το μέλλον, γιατί αυτά μας δίνουν ελπίδα και μας κάνουν να αισθανόμαστε ζωντανοί..Γιατί ένα χαμόγελο μας δίνει δύναμη..

Γιατί τελικά όλοι θα έπρεπε να αγαπάμε αυτούς που αγαπάνε τη ζωή και να είναι ένα γλυκό όμορφο παράδειγμα για τις θλιμμένες μέρες της κρίσης.. Γιατί απλά η ζωή μας προσφέρει απλόχερα τις μικρές, όμορφες στιγμές της και είναι στο χέρι μας να τις αξιοποιήσουμε..

Σε ευχαριστώ που μου θύμησες ότι για να ξεχάσω το παράπονο, πρέπει να θυμηθώ πως είναι να περιμένει κάποιος την Άνοιξη . . . .

(Στο συγκεκριμένο άρθρο χρησιμοποιήθηκαν εικόνες από τον ιστότοπο hdw.eweb4.com, www.pinterest.com)