Εξαιρετικός και διαφωτιστικός ο Μάνος Ματσαγγάνης πριν λίγο στον Τάκη Καμπύλη και στον 9.84 (έγινα κάτι σαν “ανταποκριτής” αυτής της εκπομπής, που ομολογώ ότι την παρακολουθώ ανελλιπώς ). Τίτλος αυτής της συνομιλίας θα μπορούσε να ήταν το “ποιος πληρώνει τον βαρκάρη”, όπου βαρκάρης ο λογαριασμός της κρίσης.

Επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά ότι αυτός ο λογαριασμός πληρώνεται από μια μερίδα της κοινωνίας, τον εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, που και στην ομπρέλλα προστασίας του κράτους δεν περιλαμβάνεται (μόνο 15% των ανέργων παίρνουν επίδομα). Οι υπόλοιποι δεν “εμπίπτουν” στην εμβέλεια του ΟΑΕΔ. Το καινούριο επίδομα εξ άλλου της μακροχρόνιας ανεργίας, έχουν βέβαια την δυνατότητα να το διεκδικούν ακόμη και 20ρηδες τώρα πια (απο 45 που ήταν πριν το όριο), αλλά δυστυχώς έχει οροφή μόνο 35 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Ούτε παπάς δηλ. ούτε κουμπάρος.

Και στο δημόσιο; Παρ όλο που εκεί , λέει ο Μάνος, έγιναν μεγάλες μειώσεις στο εισόδημα (οχι μεγαλύτερο από των ιδιωτικών πάντως), έγιναν ελάχιστες απολύσεις-κυρίως λήξεις συμβάσεων και προστατεύτηκε με αυτόν τον τρόπο η θέση του δημόσιου υπάλληλου. Επί πλέον-υπάρχει και ένα χαρακτηριστικό σ αυτόν τον χώρο-της ενδογαμίας δηλ. οικογενειών που αποτελούνται από 2 δημ. υπαλλήλους (ανήκω σ αυτήν την περίπτωση) που τις επηρεάζει μεν η μείωση αλλά όχι και τόσο . (Να συμπληρώσω εδώ τον Μάνο, ότι ναι μεν έτσι είναι, αλλά μεταφέρεται ένα όχι ευκαταφρόνητο κομμάτι αυτού του εισοδήματος στα παιδιά και άλλα μέλη της δημοσιουπαλληλικής οικογένειας).

Υπάρχουν όμως οικογένειες που δεν δουλεύει κανείς, μακροχρόνια άνεργοι που δεν πληρώνεται κανείς, δεν έχει βοήθεια από πουθενά και αναρωτιέται μέχρι πότε τα δανεικά και τα όποια “ετοιμα” θα τους κρατήσουν εντός ενός εύθραυστου κοινωνικού ιστού. Προκύπτουν πολλά ερωτήματα από αυτήν την ανάλυση, που αντανακλά την πραγματικότητα. Τι πληρώνει το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγάλες περιουσίες, εφοπλιστές κ.λ.π. και όλες εκείνες οι ομάδες που μέσω της χρόνιας φοροαπαλλαγής τους έχουν ξεφύγει μέχρι τώρα;

Και πόσο αυτό το τεράστιο ζήτημα, που ενδεχομένως τροφοδοτεί πολιτικά ακραίες συμπεριφορές και συντάσσεται με ναζιστικές κραυγές, έχει απασχολήσει τα κόμματα του όποιου (το έγραψα..όπιου και είπα να το αφήσω) τόξου και δίνουν , συνεχώς, μάχες χαρακωμάτων, περί όνων, που έχουν αρκετούς στις γραμμές τους απ ότι φαίνεται, σκιάς.

Επί 3 χρόνια, το ελληνικό κράτος , η ελληνική κοινωνία διατηρεί την δομή της, αναλλοίωτη, ανέγγιχτη από έσωθεν και έξωθεν πολιτικές (αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν οι έσωθεν), που αδιαφορούν, ή καλύτερα κινούνται με σκοπό-ακόμη-την πολιτική τους επιβίωση και φροντίζουν αυτούς που φρόντιζαν πάντοτε, γιατί αυτούς ξέρουν αυτούς εμπιστεύονται.

Σ.Σαρακενίδης